"Nie zawsze musi być kawior" jest jedną z najbardziej znanych i popularnych powieści szpiegowskich. Dzisiaj jest być może mniej czytana, a to dlatego, że Johannes Simmel napisał ją ponad 60 lat temu. Właściwie można by tę powieść nazwać niemiecką (lub lepiej - austriacką, gdyż Simmel był Austriakiem) odpowiedzią na Jamesa Bonda stworzonego kilka lat wcześniej przez Iana Fleminga.

"Nie zawsze musi być kawior" jest utrzymana właśnie w konwencji Bondowskiej: zwariowane przygody agenta z przymusu Thomasa Lievena, piękne kobiety i namiętne romanse, duże pieniądze, drogie hotele, stylowe ubrania i wykwintna kuchnia...

I w tym miejscu koniecznie o kuchni. Ponieważ ważne dla biegu fabuły sprawy rozstrzyga się przy stole, to Simmel do każdej z takich scen dołącza dodatkowo szczegółową recepturę na sporządzenia dań spożywanych podczas spotkań, narad, kolacji i obiadów. Tym samym powieść można czytać również jako ... ksiażkę kucharską.

Dołączając przepisy kuchenne, autor puszcza do nas oko, dając do zrozumienia, że nie tylko trzyma się konwencji Bonda, lecz dodatkowo prosi nie traktować jej poważnie. To taka swoista komedia.

Chyba właśnie lekkiemu, troszczkę głupiutkiemu, charakterowi powieść zawdzięcza taki sukces. Od chwili napisania powieść Simmela sprzedano w ponad 30 milionach (!) egzemlarzy.

Jedna jeszcze tylko uwaga na końcu. Powieść "Nie zawsze musi być kawior", chociaż niepoważna i lekka, forsuje pewną, w pełni polityczną i ideologicznie poważną, koncepcję. Otóż, opisując Thomasa Lievena, Niemca, mieszkającego najpierw w Londynie, później z przymusu działającego jako szpieg od razu Niemiec, Francji, Anglii i USA, opisując działania Abwehry, autor po cichutku sufluje nam, że Abwehra i armia niemiecka były takimi samymi formacjami jak ich odpowiedniki we Francji, USA czy Wielkiej Brytanii. To wybielanie niemieckiej odpowiedzialności rozciąga się, naturalnie, tym bardziej na Austrię, która - jak usiłuje nas przekonać Simmel - nie była z dobrowolnego wyboru częścią III Rzeczy, lecz ofiarą.

"Nie zawsze musi być kawior" jest jedną z najbardziej znanych i popularnych powieści szpiegowskich. Dzisiaj jest być może mniej czytana, a to dlatego, że Johannes Simmel napisał ją ponad 60 lat temu. Właściwie można by tę powieść nazwać niemiecką (lub lepiej - austriacką, gdyż Simmel był Austriakiem) odpowiedzią na Jamesa Bonda stworzonego kilka lat wcześniej przez Iana...

Ta książka ma jedną wadę- jest tak "smakowicie" pisana, że warto mieć pod ręką jakieś przekąski ;) Naprawdę czyta się z wielką przyjemnością, jest ciekawa, wartka, podana ze szczyptą humoru i lekkostrawna (eh, same kulinarne skojarzenia cisną się na myśl).

Ta książka ma jedną wadę- jest tak "smakowicie" pisana, że warto mieć pod ręką jakieś przekąski ;) Naprawdę czyta się z wielką przyjemnością, jest ciekawa, wartka, podana ze szczyptą humoru i lekkostrawna (eh, same kulinarne skojarzenia cisną się na myśl).

Kiedyś setnie ubawiłem się oglądając serial o przygodach Lievena, dopiero potem przyszedł czas na książkę - i nie zawiodłem się! Zabawna, lekka, wciągająca. Plus wyjątkowe przepisy kulinarne - jak z "niczego" zrobić coś dobrego. Dodajmy, że to "nic" to nie gwóźdź na zupę - ale i małże, i kurczak, i królik. Palce lizać...

Kiedyś setnie ubawiłem się oglądając serial o przygodach Lievena, dopiero potem przyszedł czas na książkę - i nie zawiodłem się! Zabawna, lekka, wciągająca. Plus wyjątkowe przepisy kulinarne - jak z "niczego" zrobić coś dobrego. Dodajmy, że to "nic" to nie gwóźdź na zupę - ale i małże, i kurczak, i królik. Palce lizać...

Wątek sensacyjny książki trzyma w napięciu i jest XX-wieczną wersją najlepszych opowieści spod znaku płaszcza i szpady. Historia skromnego awanturnika, wodzącego za nos wywiady ówczesnych potęg światowych, nieco naiwna i mało prawdopodobna, trzyma jednak w napięciu i sprawia, że niechętnie się książkę zamyka o 3 nad ranem aby złapać trochę snu.
Jednak przynajmniej 2 gwiazki dodam za przepisy kulinarne wplecione w fabułę w całkiem uzasadniony sposób.

Wątek sensacyjny książki trzyma w napięciu i jest XX-wieczną wersją najlepszych opowieści spod znaku płaszcza i szpady. Historia skromnego awanturnika, wodzącego za nos wywiady ówczesnych potęg światowych, nieco naiwna i mało prawdopodobna, trzyma jednak w napięciu i sprawia, że niechętnie się książkę zamyka o 3 nad ranem aby złapać trochę snu.
Jednak przynajmniej 2 gwiazki...

bardzo przyjemna, lekka lektura, co nie znaczy trywialna. wątek szpiegowski podany z humorem i smakiem (dosłownie:)). subtelnie wplecionych kilka prawd życiowych bez cienia pompatyczności. Powieść trochę jak filmy Julisza Machulskiego - bardzo sympatyczne machlojki:)
Polecam

bardzo przyjemna, lekka lektura, co nie znaczy trywialna. wątek szpiegowski podany z humorem i smakiem (dosłownie:)). subtelnie wplecionych kilka prawd życiowych bez cienia pompatyczności. Powieść trochę jak filmy Julisza Machulskiego - bardzo sympatyczne machlojki:)
Polecam