Wstęp, początek tej powieści to coś co jeszcze tak całkiem niedawno było oczywiste, bezdyskusyjne. Było, ponieważ już dziś odnoszę wrażenie, że nie jest.
Prawdy są dwie: Ta prawdziwa (tak, tak wiem, że to masło maślane, ale świadomie tak piszę) - obiektywna i ta koniunkturalna, relatywna. Słuszna jest ta pierwsza. We współczesnym świecie to taki trochę cios między oczy, ale to tak jest i będzie z prawdą obiektywną. Często za PRAWDĘ człowiek nienawidzi człowieka, bywa, że traci się status społeczny, materię, i życie. Wiadomo, nic nowego.
Ta druga prawda daje bardzo często doraźnie samo "dobro", ale ostatecznie to wielka przegrana, przede wszystkim we własnym sumieniu (o ile dana jednostka nią zainfekowana ma tyle siły, woli, by sobie to uświadomić, wtedy z błota jest szansa wyjść).
Tak odebrałem te niecałe dwie pierwsze strony "Kontry".
Koniec książki również moim zdaniem "mocny". Kiedy w danym społeczeństwie zabroni się mówić wtedy nie ma nic. Oczywiste? Nie bardzo. Dziś w Polsce możemy mówić? Uważam, że nie. Efekty? Wystarczy być wrażliwym, wystarczy z poziomu tej wrażliwości zainteresować się tym co dzieje się ze społeczeństwem polskim. Tak, nie można mówić używając prawdy pierwszej, a ta druga? No pewnie, jak najbardziej!
"Kontra" oparta jest na historii kozackiej rodziny Kolcowów. Tłem jest m. in. rewolucja październikowa, następnie taka część II wojny światowej jak A. D. 1941 VI kiedy armia niemiecka atakuje Rosję "czerwoną", a finał to to co armia brytyjska uczyniła z Kozakami, którzy wcześniej uciekali z sowietów do Włoch czy Austrii między innymi. Nie zdradzę, choć to wcale nie żadna tajemnica, w końcu to historia. Jednak jak ktoś nie wie to niech przeczyta.
Książka ta moim zdaniem nie jest równa. I tak się zastanawiam czy chodzi tu o nieumiejętność J. Mackiewicza w konstrukcji powieści, jej struktury czy generalnie o talenty literackie. Chodzi o to, że "Kontra" jest jakby ciosana, tak brutalnie, że nie ma takich łagodnych przejść pomiędzy poszczególnymi tematami. Raz jest pisane przez jakiś czas o rodzinie Kolcowa, a nagle kontekst historyczny. Tak jakby człowiek był rozgrzany i ktoś go nagle kubłem zimnej wody oblał. Być może niejasne stwierdzenia z mojej strony, ale literatem nie jestem.
I tyle miałbym uwag. Warto przeczytać, tym bardziej dziś kiedy mamy do czynienia z naprawdę gównianą w dużej mierze literaturą współczesną.

Wstęp, początek tej powieści to coś co jeszcze tak całkiem niedawno było oczywiste, bezdyskusyjne. Było, ponieważ już dziś odnoszę wrażenie, że nie jest.
Prawdy są dwie: Ta prawdziwa (tak, tak wiem, że to masło maślane, ale świadomie tak piszę) - obiektywna i ta koniunkturalna, relatywna. Słuszna jest ta pierwsza. We współczesnym świecie to taki trochę cios między oczy, ale...