Na samym wstępie informuję, że nie znajdziecie tutaj obiektywnej oceny, bo po prostu się nie da. Jest to niemożliwe, przynajmniej w moim wypadku.
Niezwykła umiejętność opowiadania historii, którą Kerstin Gier pokazała w "Czerwieni Rubinu", całkowicie pochłonęła moje serce, a nawet duszę, zwłaszcza kontynuacja, czyli "Błękit Szafiru", po której jedynie co byłam w stanie powiedzieć, a raczej wybełkotać to: "O ja pierniczę...".
Najwyższy czas skupić się na właściwej części trylogii, czyli "Czerwień Rubinu", która w moich rękach znalazła się właściwie przez przypadek, gdy na zakończenie roku szkolnego wraz z przyjaciółką poszłam do przecudownego i wspaniałego Empiku, który mógłby być moim drugim domem.
Szukałam czegoś lekkiego, ciekawego i pochłaniającego dogłębnie - i znalazłam.
Główną bohaterkę, czyli Gwen poznajemy, gdy pewnego dnia odkrywa, że jest posiadaczką genu podróży w czasie, co jest dosyć "zaskakujące", bo wcześniej była mowa, że ten wspaniały dar ma jej kuzynka Charlotta, która jest najinteligentniejsza, najmądrzejsza, najładniejsza i wszystko na naj, naj, naj... Boże drogi, jak tak można?
Lecz dla mnie najważniejszym aspektem każdej historii o zabarwieniu romantycznym jest oczywiście postać męska, czyli w tym wypadku - nieziemsko przystojny, zielonooki Gideon, który jak dla mnie jest ideałem - niezaprzeczalnie. Nawet nie warto się ze mną kłócić na ten temat, bo zdania i tak nie
zmienię.
Poza świetną fabułą, powodem, dla którego uwielbiam czytać tą książkę są odrobinę skomplikowane relacje na linii Gwen - Gideon (ach... Gideon... Na samą myśl kolana mam jak z waty).
Dobra, nie mogę się skupiać tylko na wątkach miłosnych, bo inne też są bardzo ważne, gdyż nie tylko jeden aspekt składa się na genialność tej książki, ale również główny temat opowiadania - podróże w czasie.
Jest to zdecydowanie coś nowego, podczas gdy rynek książkowy został zdominowany przez wampiry, wilkołaki, anioły i inne dziwne stwory, które potajemnie zamieszkują naszą wspaniałą planetę.
Cała akcja dzieje się w przepięknym Londynie, w którym (oprócz Gideona) jestem niezaprzeczalnie zakochana. Uwielbiam panujący tam klimat.
Kuzynka Gwen była przez całe swoje życie przygotowywana do tego niezwykłego rodzaju podróży - z resztą nie było w tym nic dziwnego, każdy był pewien, że to właśnie ona, będzie sprawować wszelkie obowiązki z tym związane, ale jak pisałam wcześniej, to Gwen będzie odgrywać tą rolę, do której jest kompletnie nieprzygotowana.
W całym przedsięwzięciu, czyli zrozumieniu tego co się dzieje wokół głównej bohaterki uczestniczy też jej najlepsza przyjaciółka, Leslie, która jest swego rodzaju "pamięcią zewnętrzną" Gwen.
Książka jest ciekawa, wciągająca, intrygująca, lekka, ogólnie moja opinia opera się na samych superlatywach, bo negatywnych cech znaleźć nie mogę, chyba że mowa o Charlottcie i jej kochanej mamie.
Polecam każdej osobie, która lubi takie klimaty i wie, że uwielbia zielone oczy (ja uwielbiam).

Na samym wstępie informuję, że nie znajdziecie tutaj obiektywnej oceny, bo po prostu się nie da. Jest to niemożliwe, przynajmniej w moim wypadku.
Niezwykła umiejętność opowiadania historii, którą Kerstin Gier pokazała w "Czerwieni Rubinu", całkowicie pochłonęła moje serce, a nawet duszę, zwłaszcza kontynuacja, czyli "Błękit Szafiru", po której jedynie co byłam w stanie...