Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Złoty most” jest to druga część cyklu „Poza czasem”. Książkę czyta się bardzo szybko, wręcz chłonie na raz pomimo tego, że trzeba uczyć się do sesji czy wypełnić kilka obowiązków.

Nie ukrywam, że bardziej polubiłam postać Sebastiana niż Anny, która jest moją imienniczką. Wynikło to z tego, że jako bohater jest bardziej konkretny i wyrazisty, nawet jeśli nie jest sobą.

Anna za bardzo rozczula się nad wszystkim, nie dostrzegłam w niej nic nowego, ani wyróżniającego ją na tle masy innych bohaterek pojawiających się w książkach. Powtarza ten sam wzorzec, jest bardzo bystra, ale nie genialna, jest bardzo ładna, ale też nie za bardzo, jest zawzięta, ale nie uparta, na zabój kocha swojego chłopaka i poza nim reszta świata się nie liczy i ma swój przedmiot w szkole, z którego jest bardzo kiepska, zazwyczaj wybór pada na biedną królową nauk, matematykę, co mnie za każdym razem zasmuca, ponieważ tego typu książki czytają nastolatki, jeszcze uczennice gimnazjum czy liceum, a później wysnuwają przypuszczenia, że nie mają umysłów ścisłych, więc nie muszą umieć rozwiązywać kilku typów prostych zadań. Wydaje mi się, że takie stwierdzenia dosyć głęboko osiadają w psychice młodych ludzi, ponieważ matematyka od zawsze była przedmiotem, na który trzeba poświęcić więcej czasu. To jest jak dla mnie bardzo duży minus w tej książce, ponieważ Anna wiele razy wspomina o tym, że jest słaba z matematyki.

W „Złotym moście” bardzo spodobał mi się sposób w jaki został opisany Paryż, nie został w żaden sposób upiększony, lecz pomimo realizmu, który został zachowany wciąż miasto ma swój magiczny urok. W końcu to Paryż nie mogło być inaczej.

Oprócz wielu plusów, irytowało mnie, że Anna przez niespełna 450 stron była w stanie po kilkanaście razy tłumaczyć to samo, co w pewnym momencie doprowadza do chęci mordu. Z jednej strony jest to dobre, ponieważ jeśli ktoś nie miał okazji czytać „Magicznej gondoli” jest w stanie dosyć szybko zorientować się co z czym się je. Jednak w tym przypadku autorka niestety zapomniała o umiarze.

Bardzo spodobało mi się jak Eva Voller przedstawia relacje głównych bohaterów, mam wrażenie, że bez większego wysiłku udało jej się sprawić, że uczucie, które jest między Anną i Sebastianem jest prawdziwe nawet poza kartkami książki, nie ma w tym żadnej sztuczności, ani przymusu.

Książkę polecam tym, którzy oczywiście lubią poruszać się w czasie i mają słabość do historii miłosnych. Osobom, które chcą oderwać się na chwilę od codziennego zgiełku i zanurzyć się w zupełnie nowej rzeczywistości. Zdecydowanie warto.

„Złoty most” jest to druga część cyklu „Poza czasem”. Książkę czyta się bardzo szybko, wręcz chłonie na raz pomimo tego, że trzeba uczyć się do sesji czy wypełnić kilka obowiązków.

Nie ukrywam, że bardziej polubiłam postać Sebastiana niż Anny, która jest moją imienniczką. Wynikło to z tego, że jako bohater jest bardziej konkretny i wyrazisty, nawet jeśli nie jest...

Książka wpadła w moje ręce przez przypadek, dzięki mojej przyjaciółce, która wykorzystała ją w swojej pracy maturalnej. Nie wiedziałam za bardzo czego powinnam się spodziewać ponieważ nigdy wcześniej nie miałam styczności z twórczością Krajewskiego. Jednak przeprowadziłam mały wywiad na temat jego książek, co pozwoliło mi na wyrobienie sobie pewnych oczekiwać, w tym wypadku jak najbardziej pozytywnych i częściowo się one spełniły.

Tematyka „W otchłani mroku” brutalna, wydawałoby się odpychająca, w pewien sposób przyciąga potencjalnego czytelnika do siebie, który po zapoznaniu się z opisem znajdującym się na okładce chce dowiedzieć się jaki związek ma trzech żołnierzy Armii Czerwonej z podziemnym gimnazjum.

„W otchłani mroku” było dla mnie idealną odskocznią od natrętnych myśli, że nie dostanę się na wymarzone studia. Nie ma lepszego sposobu na ucieknięcie od czarnych wizji na temat przyszłości jak zagłębienie się w śledztwie Edwarda Popielskiego próbującego jednocześnie zdemaskować szpiega UB i złapać sprawców brutalnych gwałtów.

Książkę w dużej mierze czytało mi się naprawdę dobrze, było kilka momentów, które bardzo się dłużyły i trudno mi było przez nie przebrnąć, jednak gdy pokonałam te kilkanaście stron posuchy, w ramach rekompensaty czekało na mnie kilkadziesiąt stron wciągającej akcji.

Nie powiem, aby „W otchłani mroku” jakoś specjalnie mnie porwało, ale z chęcią zapoznam się jeszcze z innymi książkami Pana Marka, ponieważ z tego co dałam radę się zorientować na swoim koncie ma lepsze pozycje niż ta, którą akurat ja miałam okazję czytać.



Moja ocena:

★★★/★★★★★

Książka wpadła w moje ręce przez przypadek, dzięki mojej przyjaciółce, która wykorzystała ją w swojej pracy maturalnej. Nie wiedziałam za bardzo czego powinnam się spodziewać ponieważ nigdy wcześniej nie miałam styczności z twórczością Krajewskiego. Jednak przeprowadziłam mały wywiad na temat jego książek, co pozwoliło mi na wyrobienie sobie pewnych oczekiwać, w tym wypadku...

Katniss i Peeta wrócili do domu po traumatycznych zdarzeniach na arenie, jednak nie mogą długo cieszyć się spokojem., muszą wziąć udział w obowiązkowym Tournee Zwycięzców, które wiele zmieni w życiu każdego z dystryktów, a kolejne Igrzyska wprawią w osłupienie i zaprą dech w piersiach (jednak nie w pozytywnym znaczeniu).



Pierwszy tom trylogii pokochałam natychmiast, w momencie, gdy książka znalazła się w moich rękach, więc zapałanie wielką miłością do "W pierścieniu ognia" pozostawało tylko kwestią czasu, w moim przypadku trochę to trwało z powodu szkoły, ale nie zagłębiajmy się w szczegółach.



Jak to zazwyczaj bywa w przypadku serii, drugie tomy mają to do siebie, iż napisane są byle jak z nadzieją, że fala uwielbienia wiernych fanów wzniesie je na wyżyny list bestsellerów. I tutaj Suzanne Collins zrobiła mały przekręt, gdyż "W pierścieniu ognia" trzyma poziom "Igrzysk śmierci" i nie brakuje mu świeżości i mnóstwa bardzo zaskakujących zwrotów akcji, które z każdą kolejną stroną podnoszą towarzyszące nam napięcie, zdenerwowanie i nie dowierzanie.



Pisarka ma naprawdę dobry styl, który jest idealny dla młodzieży, która przełamała się i postanowiła sięgnąć po książkę, co w dzisiejszych czasach niestety coraz rzadziej się zdarza. Suzanne Collins pisze w sposób prosty i lekki, używa łatwo przyswajanych zwrotów, które idealnie oddają panującą w książce atmosferę. Myślę, że dużym plusem jest również to, iż zbytnio nie rozpisuje się na temat zbędnych czynności i opisów nowych miejsc. Zdecydowanie woli, aby uwaga czytelnika była skupiona na tym co się dzieje i jaki wpływ mają te wydarzenia na psychikę naszych ulubionych bohaterów.



Uważam, że bardzo ważne w książce jest to, że nie jest przesłodzona. Nie ma cukierkowej miłości, jest przemoc, brutalność, zło... Bohaterowie pomimo strachu, który odczuwają w każdego dnia, są silni i nie poddają się łatwo. Walczą o to co jest dobre nie tylko dla nich, ale dla wszystkich dystryktów. Suzanne Collins stara sie podkreślić, te cechy charakteru i ten rodzaj postępowania, który w dzisiejszych czasach coraz trudniej spotkać.



Książkę naprawdę gorąca polecam wszystkim. Z pewnością czas, który zostanie poświęcony na jej przeczytanie nie będzie czasem straconym. Tutaj nie ma się nad czym zastanawiać - trzeba po prostu ruszyć tyłek i pójśc do księgarni bądź biblioteki.

Katniss i Peeta wrócili do domu po traumatycznych zdarzeniach na arenie, jednak nie mogą długo cieszyć się spokojem., muszą wziąć udział w obowiązkowym Tournee Zwycięzców, które wiele zmieni w życiu każdego z dystryktów, a kolejne Igrzyska wprawią w osłupienie i zaprą dech w piersiach (jednak nie w pozytywnym znaczeniu).



Pierwszy tom trylogii pokochałam natychmiast, w...