Dotychczas szczerze wzbraniałam się przed tym tomem. Mimo, iż Jeżycjadę lubię i cenię, targało mną jakieś czytelnicze przeczucie, że tym razem książka nie przypadnie mi do gustu. Jak się okazało przeczucie było trafne.

Do tej pory każda książka Jeżycjady bezgranicznie wciągała mnie od pierwszej strony i tak potrafiłam zniknąć na kilka godzin przenosząc się w urokliwy świat z dużą dozą rodzinnego ciepła. Ta część jest wyjątkiem. Zabierałam się za nią wiele razy i za każdym kończyło się to tak, że odkładałam książkę daleko w kąt. W końcu stwierdziłam, że i tak prędzej czy później przeczytałabym (a książki z biblioteki mają to do siebie, że trzeba je przeczytać prędzej:) więc zabrałam się za czytanie.

Nic nowego ten tom nie wniósł. Niczym nie zachwycił i nie zaskoczył. Na scenie znów pojawia się Kłamczucha tym razem w nowej, bo 25-letniej wersji. Jednak wciąż z głupimi tudzież niedojrzałymi pomysłami i typowym dla siebie sarkazmem. O ile jej pomysły były przeze mnie akceptowane a nawet wywoływały szczery uśmiech gdy miała 15 lat tak tutaj spotkały się z całkowitym brakiem zrozumienia. Postacie Bebe i Dumba były strasznie bezbarwne i takie nijakie. Jedynie Bernard nadrabiał tutaj swoją osobowością i językiem filozofa, lecz i tak jestem więcej niż zawiedziona. Zarys fabularny poniżej skali przeciętnej. Sytuacje wielce beznadziejne, bezsensowne, bez ładu i składu. Zazwyczaj Jeżycjade czytam w ciągu 2-3 dni. Nie przyznam się ile czasu zajęła mi ta część, ale zdecydowanie za długo i to mówi samo za siebie. Końcówka nadrabia, ale oceniam całość a nie zakończenie. Nie podobała mi się ta książka.

Dotychczas szczerze wzbraniałam się przed tym tomem. Mimo, iż Jeżycjadę lubię i cenię, targało mną jakieś czytelnicze przeczucie, że tym razem książka nie przypadnie mi do gustu. Jak się okazało przeczucie było trafne.

Do tej pory każda książka Jeżycjady bezgranicznie wciągała mnie od pierwszej strony i tak potrafiłam zniknąć na kilka godzin przenosząc się w urokliwy świat...