Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do sięgnięcia po ten tomik poezji zachęciły mnie takie oto słowa o autorze, które gdzieś przeczytałam: "niestrudzony propagator poezji haiku". Ponieważ nie jestem znawczynią poezji a jedynie miłośniczką haiku, niech twórczość poety opiszą słowa prof. Beaty Śniecikowskiej zaczerpnięte ze wstępu do niniejszego wydania: "Da­riusz Brzó­ska Brzó­skie­wicz od ponad ćwierć­wie­cza pisze, de­kla­mu­je, przed­sta­wia (para)te­atral­nie, śpie­wa i oma­wia wła­sną po­ezję, którą nie­zmien­nie ety­kie­tu­je jako haiku. Jego twór­czość to jedno z naj­cie­kaw­szych pol­skich zja­wisk ar­ty­stycz­nych wy­ro­słych z fa­scy­na­cji tą wy­ma­ga­ją­cą da­le­ko­wschod­nią formą li­rycz­ną. W ciągu nie­mal 30 lat po­ety­ka twór­cy pod­le­ga­ła nie­spiesz­nej ewo­lu­cji (....) Tek­sty po­wsta­łe w ostat­nich la­tach, cał­ko­wi­cie prze­mil­cza­ne przez kry­ty­kę, oka­zu­ją się za­ska­ku­ją­ce w kon­tek­ście wcze­śniej­szej twór­czo­ści poety. To utwo­ry bar­dzo bli­skie za­chod­nie­mu pro­to­ty­po­wi haiku: zwię­złe, wpi­su­ją­ce się w pro­ste sche­ma­ty sen­su­al­ne, nie­dy­skur­syw­nie, mi­me­tycz­nie i czule re­je­stru­ją­ce rze­czy­wi­stość, wresz­cie– oszczęd­ne w uży­ciu środ­ków sty­li­stycz­nych. (...) Naj­licz­niej re­pre­zen­to­wa­ne w twór­czo­ści Brzó­ski po­zo­sta­ją jed­nak wier­sze, któ­rych związ­ki z haiku uzna­ję za nie­jed­no­znacz­ne. (...) Znacz­nie bli­żej jed­nak nie­któ­rym utwo­rom Brzó­ski do sa­ty­rycz­nych ja­poń­skich sie­dem­na­sto­zgło­skow­ców senryū (ope­ru­ją­cych bar­dzo ko­lo­kwial­nym, nie­kie­dy wręcz slan­go­wym ję­zy­kiem) niźli do li­rycz­nych haiku. (...) Ko­lej­ny nurt po­ezji Brzó­ski (kon­se­kwent­nie okre­śla­nej przez au­to­ra jako haiku) to za­ba­wy li­te­rac­kie, za­in­te­re­so­wa­ne przede wszyst­kim ję­zy­ko­wą – i se­man­tycz­ną – ekwi­li­bry­sty­ką. (...) Po­ezję Brzó­skie­wi­cza ce­chu­ją eklek­tyzm, gra kon­wen­cja­mi, iro­nia, ma­riaż z kul­tu­rą ma­so­wą i– z dru­giej stro­ny – spo­koj­na, wy­ci­szo­na re­flek­syj­ność. "