Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po "sześciu ludziach wśród pingwinów" zaczynam wierzyć, że literatura o Antarktydzie dzieli się na trzy rodzaje: o heroicznej epoce odkryć, o tym, jak w ciągu ostatniej dekady doszedł tu czy tam, oraz o tym, jak to jest prowadzić ekspedycję naukową. No i mam teraz zagwozdkę. Lubię książki o Szóstym Kontynencie pasując do mojego wyobrażenia tego miejsca, to znaczy opiewające piękno i majestat, w których autorzy nie szczędzą drastycznych opisów nie mniej drastycznych i mrożących krew w żyłach detali. Szczególną rozkoszą napawają mnie te lecące w dół stopnie Celsjusza, kiedy za oknem straszy nieludzkie trzydzieści na plusie. I co ja mam w takim razie zrobić z książką, w której heroizmu nie ma ani grama, a wyliczenia tych wszystkich lotów samolotowych z zaopatrzeniem, tych ton jedzenia, ton paliwa (ekologiczna zgroza) przewożonych po trasie marszu Scotta zostawiają uczucie pewnego, no... dyskomfortu? I żeby nie było wątpliwości: nawet te tony jedzenia i paliwa nie sprawiały, że uczestnicy ekspedycji byli całkowicie bezpieczni i pewni swoich losów. Ta książka nie jest zła. Powiedziałabym, w porównaniu do "Sześciu ludzi..." jest zgrabnie napisana, nie przeciążają jej nużące szczegóły, a jeśli nawet opisy, jak to panowie przedzierali się z mozołem przez pola szczelin na lodowcach zaczynają po jakimś czasie męczyć, to pomaga świadomość, że - no cóż - tak między innymi wygląda dzisiejszy heroizm wypraw naukowych. No, a że mnie by bardziej ucieszył przekład dzienników dra Wilsona, najchętniej z ilustracjami autora... Dodatkowa gwiazdka za dyskretny humor i dyskretne wzruszenie, jakie przebija przez słowa autorów, kiedy wspominają swoich poprzedników na trasie wielkiego marszu. (Na marginesie - ogrom przygotowań i rozmach całej ekspedycji pokazuje, na co tak naprawdę porywał się Shackleton i daje dobry punkt odniesienia dla jego możliwości na blisko pół wieku wcześniej).