Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Jacek i Agatka” zabierają czytelnika w podróż do świata kultowej dobranocki emitowanej w latach 60-tych ubiegłego wieku. Mimo, że przygody wszędobylskiego przedszkolaka Jacka i jego bystrej, starszej siostry Agatki transmitowano w wersji czarno–białej, to po dziś dzień dodają kolorytu rzeczywistości. Na zasadniczą cześć książeczki składa się dziewięć opowieści napisanych przez Wandę Chotomską , a zebranych przez córkę pisarki - Ewę (dla pokolenia „Tik Taka” szerzej znanej jako „Ciotkę – Klotkę”). Ponadto publikacja została opatrzona wypowiedziami twórcy postaci pacynek – plastyka Adama Kiliana i jego potomstwa na temat: okoliczności stworzenia i „kariery” lalek, a także wspomnieniem warunków powstawania tekstów wieczorynki: w bloku, w mieszkaniu Chotomskiej – przywołane przez wcześniej wymienioną córkę pisarki. Twarda oprawa oraz dobrej jakości papier dodają powagi opracowaniu, a fakt, że jest to pierwsza książkowa publikacja przygód Jacka i Agatki (wcześniej odcinki pojawiały się tylko w prasie),sprawiają wrażenie wydania kolekcjonerskiego, będącego zarazem formą podziękowania twórcom. Czcionka jest duża, zmienia swój kształt i barwę w zależności od sytuacji – różnokolorowe wierszowane fragmenty, pogrubione dialogi bohaterów dodają historyjkom uroku, ale też sprzyjają wspólnemu czytaniu. Książeczka jest bogato ilustrowana – przede wszystkim obrazkami inspirowanymi twórczością pana Kiliana, choć rysunki artysty także się pojawiają. Nie zabrakło zdjęć autorów (pani Wandy i pana Adama),ale też fotografii oryginalnych pacynek (ze zbiorów Muzeum Dobranocek w Rzeszowie) – „Jacek i Agatka były to dwie toczone z drewna bukowego kulki. Każda miała około ośmiu centymetrów średnicy. Buzie miały malowane (…)”. Pomysłodawczyni Orderu Uśmiechu zabiera duet bohaterów w podróż poprzez pory roku. W pogodę i niepogodę rozwiązuje z pozoru nieistotne problemy dzieci, bawi się słowem i pobudza wyobraźnię. W zabawny sposób zadaje i odpowiada na pytania, na które niejeden dorosły nie znalazłby rozwiązania, czyniąc codzienne sytuacje – nieprzeciętnymi przygodami. Z racji tego, że teksty powstały ponad pół wieku temu, realia życia bohaterów, a także niektóre sformułowania mogą trącić myszką, dlatego zalecam lekturę w towarzystwie (jeśli to tylko możliwe) osób, które w czasie rzeczywistym śledziły perypetie rodzeństwa w telewizji, czy „Płomyczku”. Bez wątpienia babcie oraz dziadkowi odpowiedzą na wszelkie pytania, jakie mogłyby się pojawić, a w razie wątpliwości na pewno je rozwieją, szczególnie Ci ostatni, chociażby ze względu na to, że dzięki pani Chotomskiej [Wandzie] mogą w styczniu obchodzić swój dzień [Dziadka]. Może się okazać, że na spotkanie z duetem lalek, bardziej będą nalegali właśnie rodzice, czy dziadkowie. Zarazem mam wrażenie, że jeżeli zechcemy wziąć udział w tej podróży (bez względu na to, które pokolenie reprezentujemy) przyniesie ona nowe opowieści, a starym, zakurzonym, trochę jak historia Jacka i Agatki da drugie życie.