Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im człowiek lepiej poznaje przeszłość, tym lepiej dostrzega, że kobiety, wbrew panującym opiniom, miały całkiem duży wpływ na historię. Katarzyna Medycejska jest koleją, po Alienor z Akwitanii i Blance Kastylijskiej, królową Francji i chyba jednocześnie z tej trójki postacią najbardziej tragiczną. Pogardzana niemal przez wszystkich, zdołała jednak zdobyć władzę po śmierci swojego męża i sprawować ją w imieniu małoletniego syna. Przerastała jednak rozumem czasy w których żyła. Gdy wokół wszyscy szykowali się do tego, by się wzajemnie powyrzynać w imię wiary w tego samego Boga, lecz różniącej się kilkoma dogmatami, Katarzyna raz jako lwica, częściej jednak w skórze lisa, walczyła o zachowanie pokoju. Nie wybierając żadnej ze stron, została przez obydwie znienawidzona. Autor dobrze to podsumowuje, jako "bezsilną mądrość". Wolała rozmawiać, negocjować, gotowa czasem ustąpić, byleby zachować zgodę i oddalić widmo wojny domowej, co inni brali za oznakę słabości. Starała się iść środkiem, podczas gdy to ci najgłośniejsi i najbardziej skrajni są w stanie zgromadzić wokół siebie najwięcej zwolenników. Jej mądrość brano za słabość. Tak mniej więcej wyglądała polityka Katarzyny Medycejskiej. Zrozumieliście, prawda? Ja też, za pierwszym razem. Autor jednak ma nas ze debili, bo powtarza to przy każdej możliwej okazji. Przy kolejnych powtórkach ma się po prostu dość tej książki, aż chce się krzyknąć "AUTORZE, JUŻ TO WIEM! PISAŁEŚ TO CZTERY STRONY TEMU, JESZCZE NIE ZAPOMNIAŁEM". Książka mogłaby być spokojnie o 100 stron krótsza. Choć nie, te strony można by zapełnić czymś innym. Np. mamy wspomnianą śmierć Henryka II (tą, którą przepowiedział Nostradamus, ale nic o okolicznościach. Noc świętego Bartłomieja? Jest, ale opisana tak jakoś dziwnie... płasko. Jakby autorowi brakło talentu. Albo stwierdzenie, że najmłodszemu synowi Katarzyny groził los hiszpańskiego infanta Don Carlosa, po czym... nie ma żadnego opisu co się z tym kolesiem stało.Brakuje też opisów życia codziennego, strojów, wnętrz. Za to ciekawie przedstawione są osobowości - Katarzyna (choć za często powtarzają się opisy jej poglądów, a od stwierdzeń "florencka handlarka" czy "genialna Włoszka" zaczynałem zgrzytać zębami),Filip II z Hiszpanii (ha, dotąd miałem go tylko za głupiego katolickiego fanatyka, a on okazał się naprawdę uzdolnionym graczem!)czy Henryka Walezego (który nie był wcale głupim gejem pedałkiem i francuskim tchórzem, jakim widzi go wielu Polaków).