Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jaro­sława Płu­cien­nika — Lite­ra­tura, głup­cze! Wiem jedno, ta książka jest dla mnie za mądra, a wła­ści­wie poru­sza temat słabo mi znany. Po tytule spo­dzie­wa­łem się cze­goś bar­dziej przy­stęp­nego dla prze­cięt­nego czło­wieka. Utwór ten bar­dziej przy­po­mina mi pracę badaw­czą lub naukową.
I jako praca naukowa spraw­dza się świet­nie. Ilość cyta­tów, oma­wia­nych frag­men­tów roz­ma­itych tek­stów, cho­ciażby z biblii czy Cze­sława Miłosza.
Biblio­gra­fia
Sama biblio­gra­fia to ponad 20 stron wymie­nia­nych pozy­cji, z któ­rych zaczerp­nięte zostały cytaty lub któ­rych frag­menty zostały omó­wione w książce. To ogromna liczba opra­co­wa­nych tek­stów. Ja w swo­jej pracy magi­ster­skiej korzy­sta­łem z zale­d­wie tylu pozy­cji, że zajęły nie­pełne 2 strony tekstu.
Jaro­sław Płu­cien­nik w książce Lite­ra­tura, głup­cze! zaj­muje się roz­wa­ża­nie na temat zaan­ga­żo­wa­nia poli­tycz­nego w literaturze.
Jaro­sław Płu­cien­nik roz­waża kwe­stię czy lite­ra­tura może pozo­stać nie­za­an­ga­żo­wana poli­tycz­nie? Na takie pyta­nie łatwo jest odpo­wie­dzieć każ­demu. Oczy­wi­ście, że lite­ra­tura nie jest w sta­nie unik­nąć wpły­wów poli­tyki, filo­zo­fii czy reli­gii. Może za to przed­sta­wiać jak naj­wię­cej punk­tów widze­nia i teorii.
Wol­ność słowa
Wol­ność słowa, szla­chetna idea w lite­ra­tu­rze i mediach, nie zawsze jed­nak jest dopusz­czana. Wiele razy w histo­rii zda­rzały się sytu­acje, w któ­rych pewne tek­sty były zaka­zane czy nie­do­pusz­czalne. Można cho­ciaż wspo­mnieć o księ­gach zaka­zy­wa­nych przez kościół i palo­nych na stosach.
Wiele razy zda­rzało się tak, że żady wymu­szały wręcz napi­sa­nie ksiąg, arty­ku­łów je chwa­lą­cych, że panu­jący ustrój jest jedy­nym słusz­nym. Każ­demu zaś kto sprze­ci­wiał się naka­zom wła­dzy gro­ziły surowe kary.
Takie pro­ce­dery ogra­ni­czały wol­ność słowa przy­czy­nia­jąc się do zastoju w lite­ra­tu­rze. Do gło­sze­nia tylko jed­nej myśli. Oczy­wi­ście znaj­do­wali się śmiał­ko­wie, któ­rzy sprze­ci­wiali się, ale prze­waż­nie wyra­żali punkt dokład­nie odwrotny od wyma­gań wła­dzy. Pozo­sta­wia­jąc wiele innych moż­li­wo­ści nie opi­sa­nych, nie rozważonych.
Roz­działy — laboratoria
Jaro­sław Płu­cien­nik książkę Lite­ra­tura, głup­cze! dzieli jak każdy autor na roz­działy, ale inte­re­su­jące jest to, że nazywa je labo­ra­to­riami. I tak wła­śnie w nich postę­puje. Ana­li­zuje tek­sty z róż­nych epok histo­rycz­nych i wyra­ża­ją­cych różne poglądy, poli­tyczne, filo­zo­ficzne, czy religijne.
Róż­no­rod­ność
Naj­bar­dziej zacie­ka­wił mnie roz­dział poświę­cony Sza­ta­nowi i Bogu. Nawet nie przy­szło mi do głowy, że na Boga i Sza­tana, dobro i zło, można spoj­rzeć na tyle róż­nych sposobów.
Chyba rze­czy­wi­ście jest tak, że ile ludzi tyle opinii/zdań. Wręcz nie da się ich wszyst­kich spisać.
Odnio­słem wra­że­nie, że Jaro­sław Płu­cien­nik chce prze­ka­zać, że naj­istot­niej­sza w lite­ra­tu­rze jest róż­no­rod­ność i jej ocena, kry­tyka, a nawet dys­ku­sja na jej temat. Potrzeba do tego jed­nak ludzi otwar­tych, bo ina­czej doj­dzie tylko do bez­pro­duk­tyw­nych kłótni.
Lite­ra­tura, głup­cze! to ana­liza tek­stów z róż­nych epok i róż­nych sty­lów opi­su­jąca pogląd jej autora – Jaro­sława Płu­cien­nika, na temat lite­ra­tury, jej roli i wpły­wów jakie wywiera i są na nią wywierane.
Magia książek - blog o książkach