Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poetycka, wielowątkowa rozmowa Katarzyny Ewy Zdanowicz i Elżbiety Michalskiej. Dialog na wiele żakardów i wiele akordów. Szczególne to tkanie. Czujne, czułe, uważne i spójne, ale czy całkiem spoiste? Chyba nie do końca, skoro „(...) cisza – ciemna gwiazda pająka wisi na futrynie” i da się przez nią podejrzeć zarówno przeszłość, jak i przyszłość, a także ten niejasny stan między nimi, w którym porte parole jednej z poetek „[b]iega od okna do okna czarodziejską różdżką ściąga pajęczynę”. Bo to jest tomik w moim odczuciu przede wszystkim o tym, jak przeżywają (w nas) małe dziewczynki, czego najpiękniejszy wyraz znalazłam w wierszu Katarzyny Ewy Zdanowicz: *** znam takich którzy utonęli – ale z tego wyszli i mają teraz zadbane paznokcie jasne twarze i dzieci w przedszkolach w ich domach dywany są jak dno jeziora pachnie krwią i miętą (choć to nie jej pora) kiedyś powiedziałam im że ja też... i wtedy odcięli mnie ze wszystkich wspólnych sieci jak zepsutą rybę potem zadzwonił prawnik zapytał skąd wiem więc powiedziałam prawdę – że piłam wodę która ich topiła – płynęłam dalej gdy wszystko straciłam