Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to opowiastka pełna znanych większości ludzi historyjek, anegdot związanych ze sławnymi ludźmi, plotek, oraz fantazji i dywagacji autora (jak te z początku, o przyczynach I wojny światowej) a wszystko to dla zachowania spójności poprowadzone przypuszczeniem, jakoby wszystkich ludzi łaczyła jakaś niewidzialna więź z którą łączymy się telepatycznie i która niczym zbiorowa świadomość, wpływa na nasze zachowania. Jak widać myśl przewodnia też nie jest niczym nowym. Książka więc jest wtórna, takie pozycje, jako młody jeszcze człowiek, czytywałem bezkrytycznie do początku lat .90. Wówczas lubiłem wszystko co opisywało rzeczy dziwne i ciekawe. Obecnie jednak, jako dziaders, stałem się nieco bardziej wymagający. Lubię na przykład, kiedy książka, powołując się na jakieś doświadczenie, pisze dokładnie kto/gdzie/kiedy a i fajnie jak daje do tego jakiś przypis/odnośnik. Ta książka zawiera przypisów/odnośników okrągłe 0. A i informacje umożliwiające identyfikację danego doświadczenia celem znalezienia o nim dalszych informacji, są szczątkowe. Piszę "nie zauważyłem" a nie "nie ma", bo chcąc być rzetelny w swej ocenie muszę przyznać, że po przeczytaniu kilku pierwszych stron uznałem że dalsza lektura tego rozdziału to strata czasu i przekartkowałem tę książkę w poszukiwaniu czegoś innego co mnie zainteresuje czy zaskoczy. Początkowo nie znalazłem, książka uparcie trzymała swój marny poziom. Dopiero na koniec natrafiłem na perełkę. Z treści tejże - perełki - wynika, że autor jest zwolennikiem dawno skompromitowanego twierdzenia jakoby ludności na ziemi było za dużo. I tu się dopiero rozpiszę! Terenów jak każdy widzi kto wyściubi nos poza tereny mocno zurbanizowane masową zabudową, jest mnóstwo. Miasta można poszerzać w zasadzie dowolnie, ziemi uprawnej nie potrzeba aż tyle skoro płaci się rolnikom aby nie produkowali i tak nadmiar żywności trzeba utylizować. Przy tym mówimy o zaludnieniu globu a nie Europy. A jak sobie zobaczymy ile wolnych terenów jest w Afryce czy Azji to aż dziw że ktoś jeszcze ten pogląd promuje. "Ale ludzi jest za dużo"... Tak, straszyli nas "dziurą ozonową", "globalnym ociepleniem", "ciałami na ulicach" (bo przecież pandemia okrutna).... Ludzi jest za dużo, mówi p. Buttlar. A o dziurze ozonowej, dwutlenku węgla, klęskach głodu też pisze - strona 189. No ja nie mogę! "klęski głodu" jak żywność jest niszczona a rodacy autora wymyślili płacenie za nieobsiewanie. Czy naprawdę przypuszczacie Państwo że ktoś piszący takie bzdury, dostarczy Wam dobrej lektury? Jeśli tak uważacie, książka "NIEWIDZIALNE SIŁY" jest dla Was. I na koniec taka refleksja - ciekawe, że żaden z głosicieli teorii o nadmiarowości ludzkości, nie zacznie od siebie i nie strzeli sobie w łeb, żeby być w zgodzie ze swymi poglądami. Zamiast tego wskazują innych. I niemal zawsze na czele głosicieli stoją Niemcy - mają to w genach czy co? Kiedyś malarz Adolf, teraz nażarci pod korek spekulanci stojący za Klausem Schwabem, którzy chcą zafundować nam wspaniały, nowy świat, gdzie człowiek będzie wart tyle, ile sobie wypedałuje prądu na rowerku, jadąc zimą do pracy. Na szczęście pedałować będzie w granicach piętnastominutowego miasta, nie zdąży zamarznąć i nawdycha się świeżego powietrza (co za bonus!),z rzadka zmąconego spalinami z Ferrari, gdyż drogich aut niemiecka UE nie zakazała, bo czemu to niby ich faszystowska wierchuszka miałaby jeździć rowerami razem z podludźmi? Książce powinienem dać ocenę 1, ale daję jej 2. W końcu posłużyła jako przykład (chyba nawet nieuświadomionej) niemieckiej arogancji oraz nigdy nie wygasłej manii wielkości. Ale też za to, że potrzebuję zachować jeszcze niższy poziom skali w zanadrzu. Dla takich fantastyk, jak choćby książki p. Bieszka o Wielkiej Lechii.