Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O psychiatrach, psychologach i innych psycholach miała być wariacką powieścią w stylu Mendozy, a nawet lepiej, jako rzecze opis na okładce, miała być bardziej przewrotna, zabawniejsza od zabawnego itede. Cóż, Mendozę czytałam, a jakże, nawet jego pierwsze polskie wydania serii o fryzjerze, a wcześniej Prawdę o sprawie Savolty, które urzekły mnie i jako jeden z pierwszych kęsów wgryzania się w literaturę hiszpańską bardzo smakowały i dodały apetytu na więcej i więcej. Tego, co zapowiadał wydawca o książce Muñoza potwierdzić nie mogę. Mamy tutaj pana grubo po trzydziestce, Rodrigo, który posiada rodzinę, swoją oraz daną poprzez urodzenie się. Świetnie im się wszystkim wiedzie zawodowo i finansowo, żyją sobie spokojnie w luksusowej dzielnicy gdzieś w Madrycie, i jest cudnie i idealnie do momentu aż ujawnia się jego parafazja, czyli nieumyślne przestawianie liter podczas mowy. Miało być zabawnie, bo Rodrigo niecierpiący swojego szwagra, który jest psychiatrą i ideałem zdrowia psychicznego nie jest, namawia go do leczenia, które zdaje się nie mieć końca. Rodrigo bowiem zmienia specjalistów jak rękawiczki, a nawet szybciej, nikt nie jest w stanie mu pomóc, sytuacja ogólna pogarsza się. I takie to są perypetie, a mamy jeszcze idealną żonę, zabawnego ojca, dzieci, szczekającego kota... czy to jest śmieszne?? Może gdyby zrobić z tego bajkę albo sama nie wiem co. Książka jest krótka, jej jedyna zaletą jest to, że została napisana językiem zwięzłym, tok narracji jest wartki, nie ma dłużyzn ani nie pasujących wątków, scen czy sytuacji. Nawet całkiem dobrze się to czyta, bo to dość zgrabny, nieproblematyczny i niekolidujący język, plus Marzena Chrobak tłumaczyła (ta od Mendozy). Co więcej mogę napisać, jeśli szukacie czegoś na wakacje, ot tak, żeby skupić myśli na czymś innym jak tylko idealna opalenizna, zbieranie bursztynów, czy powiększanie kolekcji egzotycznych romansów i śmieszą was czyjeś guziki od marynarek lub też idea nazwania psa seks, to bawcie się dobrze, polecam. Jakoś nie mój humor, wolę czarną ironię Banvilla, cyniczną uszczypliwość Mendozy, sprośnego Ambjoernsena. I tyle.