Cudowna ksiazka! To , ze tak swietnie sie ja czyta to rowniez ogromna zasluga tllumacza. Lekka, latwa i niesamowicie przyjemna opowiesc, ktoremu zycie “ zlamala” jedna wizyta u psychiatry w osobie szwagra bohatera. Uwazajcie, do jakiego lekarza nacie ochote sie wybrac😁.Humor wyborny. Polecam.

Cudowna ksiazka! To , ze tak swietnie sie ja czyta to rowniez ogromna zasluga tllumacza. Lekka, latwa i niesamowicie przyjemna opowiesc, ktoremu zycie “ zlamala” jedna wizyta u psychiatry w osobie szwagra bohatera. Uwazajcie, do jakiego lekarza nacie ochote sie wybrac😁.Humor wyborny. Polecam.

Czytałam bardzo dawno, tzn 14 lat temu, ale pamiętam, że ubawiłam się cudownie. Dzisiaj zapewne odebrałbym ją jako reportaż, a nie fikcję 😀

Czytałam bardzo dawno, tzn 14 lat temu, ale pamiętam, że ubawiłam się cudownie. Dzisiaj zapewne odebrałbym ją jako reportaż, a nie fikcję 😀

Temat książki miał potencjał, jednak został koncertowo zaprzepaszczony przez autora. Książka o niczym. Szkoda czasu.

Temat książki miał potencjał, jednak został koncertowo zaprzepaszczony przez autora. Książka o niczym. Szkoda czasu.

Powiedzenie, że w szpitalach psychiatrycznych personel od pacjentów odróżniają tylko białe fartuchy to szczera prawda! W tym fachu lekarz niepokojąco często bywa bardziej szalony od pacjenta. Przypisywanie każdemu własnych lęków i kompleksów, dziwaczne fobie i ezoteryczno-życzeniowe zapatrywania to dopiero początek... I jak tu nie zwariować?

Powiedzenie, że w szpitalach psychiatrycznych personel od pacjentów odróżniają tylko białe fartuchy to szczera prawda! W tym fachu lekarz niepokojąco często bywa bardziej szalony od pacjenta. Przypisywanie każdemu własnych lęków i kompleksów, dziwaczne fobie i ezoteryczno-życzeniowe zapatrywania to dopiero początek... I jak tu nie zwariować?

Prosta, lekka i zabawna :)

Prosta, lekka i zabawna :)

"...zabawniejsza niż komedie Woody Allena"?
Cóż, ta książka to dowód na to, jak bardzo subiektywnym pojęciem jest poczucie humoru. Miało być zabawnie, było bezpłciowo.
Po przeczytaniu w zasadzie nie czuję nic poza ulgą, że mogę tę książkę odłożyć.

Powieść(podobno wariacka, z czym mogę się poniekąd zgodzić z uwagi na sam pomysł stworzenia tego "arcydzieła") - pokręcony Rodrigo, który szuka rozwiązania swoich problemów, których-jak sam twierdzi-nie ma, a wmówione mu jedynie zostały przez szwagra psychiatrę. Być może to miała być satyra, ale poza moimi domysłami nic na to nie wskazywało. Przez prawie 200 stron autor raczy nas opowieściami wyżej wspomnianego Rodrigo, który tuła się między jednym, drugim a dziesiątym psychiatrą, psychologiem i innym psycholem. Między wiersze wplecione powtarzające się wciąż "zabawne" sytuacje: szczekający kot Arnold, poszukiwanie psa Seksa i motyw basenu - można doczytać, jeśli kogoś interesuje jakie smaczki zgotował nam Avia.

Książka do przeczytania, jeżeli nie mamy nic innego pod ręką...ale czy warto, oceńcie sami. Dla mnie, mimo pokładanych nadziei, które wzbudził opis książki, był to tylko zapychacz czasu, dzięki któremu szybciej minęła nocna zmiany w pracy.

"...zabawniejsza niż komedie Woody Allena"?
Cóż, ta książka to dowód na to, jak bardzo subiektywnym pojęciem jest poczucie humoru. Miało być zabawnie, było bezpłciowo.
Po przeczytaniu w zasadzie nie czuję nic poza ulgą, że mogę tę książkę odłożyć.

Powieść(podobno wariacka, z czym mogę się poniekąd zgodzić z uwagi na sam pomysł stworzenia tego "arcydzieła") - pokręcony...

lekka i przyjemna :) szybko i łatwo się ją czytało.

lekka i przyjemna :) szybko i łatwo się ją czytało.

O psychiatrach, psychologach i innych psycholach miała być wariacką powieścią w stylu Mendozy, a nawet lepiej, jako rzecze opis na okładce, miała być bardziej przewrotna, zabawniejsza od zabawnego itede. Cóż, Mendozę czytałam, a jakże, nawet jego pierwsze polskie wydania serii o fryzjerze, a wcześniej Prawdę o sprawie Savolty, które urzekły mnie i jako jeden z pierwszych kęsów wgryzania się w literaturę hiszpańską bardzo smakowały i dodały apetytu na więcej i więcej. Tego, co zapowiadał wydawca o książce Muñoza potwierdzić nie mogę.

Mamy tutaj pana grubo po trzydziestce, Rodrigo, który posiada rodzinę, swoją oraz daną poprzez urodzenie się. Świetnie im się wszystkim wiedzie zawodowo i finansowo, żyją sobie spokojnie w luksusowej dzielnicy gdzieś w Madrycie, i jest cudnie i idealnie do momentu aż ujawnia się jego parafazja, czyli nieumyślne przestawianie liter podczas mowy. Miało być zabawnie, bo Rodrigo niecierpiący swojego szwagra, który jest psychiatrą i ideałem zdrowia psychicznego nie jest, namawia go do leczenia, które zdaje się nie mieć końca. Rodrigo bowiem zmienia specjalistów jak rękawiczki, a nawet szybciej, nikt nie jest w stanie mu pomóc, sytuacja ogólna pogarsza się. I takie to są perypetie, a mamy jeszcze idealną żonę, zabawnego ojca, dzieci, szczekającego kota... czy to jest śmieszne?? Może gdyby zrobić z tego bajkę albo sama nie wiem co.

Książka jest krótka, jej jedyna zaletą jest to, że została napisana językiem zwięzłym, tok narracji jest wartki, nie ma dłużyzn ani nie pasujących wątków, scen czy sytuacji. Nawet całkiem dobrze się to czyta, bo to dość zgrabny, nieproblematyczny i niekolidujący język, plus Marzena Chrobak tłumaczyła (ta od Mendozy). Co więcej mogę napisać, jeśli szukacie czegoś na wakacje, ot tak, żeby skupić myśli na czymś innym jak tylko idealna opalenizna, zbieranie bursztynów, czy powiększanie kolekcji egzotycznych romansów i śmieszą was czyjeś guziki od marynarek lub też idea nazwania psa seks, to bawcie się dobrze, polecam. Jakoś nie mój humor, wolę czarną ironię Banvilla, cyniczną uszczypliwość Mendozy, sprośnego Ambjoernsena. I tyle.

O psychiatrach, psychologach i innych psycholach miała być wariacką powieścią w stylu Mendozy, a nawet lepiej, jako rzecze opis na okładce, miała być bardziej przewrotna, zabawniejsza od zabawnego itede. Cóż, Mendozę czytałam, a jakże, nawet jego pierwsze polskie wydania serii o fryzjerze, a wcześniej Prawdę o sprawie Savolty, które urzekły mnie i jako jeden z pierwszych...

Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale zdecydowanie zabawna. Nie zgadzam się z jej "morałem", ale lektura przysporzyła mi wiele radości. Czyta się szybko, lekko, można błyskawicznie utożsamić się z bohaterem i rzeczywiście przezywać jego emocje. Zarówno Rodrigo, jak jego otoczenie budzą sympatię. Jest tu masa przezabawnych sytuacji, można parsknąć śmiechem bez konieczności rozszyfrowywania przeintelektualizowanych konceptów. Wszystko jest bardzo ludzkie. Prawda, nie jest to powieść psychologiczna (o nie, nie!) i większość postaci zarysowanych jest raczej z grubsza, ale... Powieść rozrywkowa, książkowy odpowiednik filmu familijnego lub komedii romantycznej, które przecież każdemu zdarza się w sekrecie obejrzeć ;)

Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale zdecydowanie zabawna. Nie zgadzam się z jej "morałem", ale lektura przysporzyła mi wiele radości. Czyta się szybko, lekko, można błyskawicznie utożsamić się z bohaterem i rzeczywiście przezywać jego emocje. Zarówno Rodrigo, jak jego otoczenie budzą sympatię. Jest tu masa przezabawnych sytuacji, można parsknąć śmiechem bez...

Lekka i zabawna. Przeczytałabym od razu całą, ale było mi szkoda, więc podzieliłam sobie na dwa dni. Może niestety przyczynić się do utrwalenia negatywnego stereotypu psychologa / psychiatry. Ale jako psycholog mający dystans do siebie i swojej profesji nie zamierzam patrzeć krzywo na tę książkę i odmawiać jej komizmu.

Lekka i zabawna. Przeczytałabym od razu całą, ale było mi szkoda, więc podzieliłam sobie na dwa dni. Może niestety przyczynić się do utrwalenia negatywnego stereotypu psychologa / psychiatry. Ale jako psycholog mający dystans do siebie i swojej profesji nie zamierzam patrzeć krzywo na tę książkę i odmawiać jej komizmu.