Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kirk Duglas zmarł 2 tygodnie temu przeżywszy 103 lata. W swoim czasie był gwiazdą Hollywoodu. Wdzięczna mu jestem za rolę Spartakusa i Eddiego w "Układzie" wg Kazana. Chyba widzialam go też na ekranie na koniu i w kowbojskim kapeluszu. "Uderzenie szczęścia" - tytuł tej maleńkiej książeczki sugeruje pozytywną przemianę życia po udarze, który czasowo pozbawił autora mowy, niemniej nie odebral, lecz wzmocnil jego wiarę w siebie. To doświadczenie kruchości i niemocy nauczyło go cieszyć się każdą chwilą życia i szukać sensu w pomaganiu innym. I walczyć ze słabością. O tym jest ta książka pisana z myślą o innych, tych którzy doświadczyli bezsilności ograniczonego życia po udarze. Jej autor waha się w niej między lękiem przed śmiercią, a zawierzeniem Bogu. W zwątpieniu ten 83 latek (Kirk Douglas napisał tę książkę 20 lat temu) szuka oparcia we wspomnieniach chwil bliskości z rodzicami i w codziennej żydowskiej modlitwie przekazanej mu przez matkę : "O Boże, jak możemy Cię poznać? Gdzie możemy Cię znaleźć? Jesteś tak blisko nas jak powietrze, a jednak jesteś dalej od najdalszej gwiazdy. Jesteś tak tajemniczy jak wielka samotność nocy, a jednak równie nam znany jak światło dnia" Kirk Douglas w swej książce zachęca nas do reagowania na doświadczenia życia uczuciem wdzięczności. W tym duchu w 83 roku życia wyprawil on swoją drugą żydowską bar micwe, zgodnie ze słowami Tory, że 70 lat żyje człowiek, a potem zaczyna swe życie od nowa. W swej opowieści K.D. wchodzi w zapasy w śmiercią. Boi się jej wymieniając tak wielu przyjaciół, którzy już odeszli.Wśród nich Burtą Lancastera, ktoremu zawdzięczam ducha przygody przeżywanej dzięki postaci Karmazynowego Pirata i Anthony Queena, który uczył mnie jak tańcem doceniać piękno katastrofy. K. D. nie tylko boi się śmierci, ale i oswaja ją wspominając ostatnie słowa umierającej matki: "Nie bój się, to się przytrafia każdemu ". Kirk Douglas wszedłszy w cierpienie po udarze uczy się przetrwania trudnego czasu od tych, którzy swój ból i niemoc zamienili w pomoc innym, jak Christoph Reevu sparaliżowany po upadku odtwórca Supermana, czy Francuz Jean Fominique Baiby, który sparaliżowany w 40 roku życia mrugnieciami powieki podyktował relacje przeżywane w całkowicie uzależnionym od innych ciele, w "Motyl w skafandrze". K.D. szuka też mądrości u pisarzy cytując ich tu: - "Każdy powinien tak żyć jakby śmierć siedziała mu na ramieniu." CYTAT: "Mój udar nauczył mnie współczucia; nauczył mnie, by bardziej pracować nad związkami z ludźmi, których kocham, by bardziej cenić przyjaźń, by zdawać sobie sprawę z otaczającego mnie świata, by zwolnić i mieć bogatsze życie duchowe"