Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybór Taylora to był strzał w dziesiątkę! Ta książka była jak walnięcie obuchem w głowę - otworzyła mi oczy na pewne aspekty naszej współczesnej rzeczywistości, które wydawały mi się czymś normalnym i niekwestionowanym. Taylor przedstawia nam trzy bolączki nowoczesności: indywidualność, prymat rozumu instrumentalnego oraz utrata wolności politycznej. W swoich rozważaniach skupia się głównie na tym pierwszym, którego uosobieniem jest właśnie tytułowy ideał autentyczności. Pojawił się około dwóch stuleci temu i od tego czasu toczy się wojna jego wyznawców i zagorzałych przeciwników. Ci pierwsi, to osoby żyjące w modelu indywidualizmu samorealizacji - skupieniu się na sobie i swojej karierze, przy jednoczesnym oderwaniu od szerszych problemów natury religijnej czy politycznej (wyższych celów) i rozluźnieniu więzi międzyludzkich, związków rodzinnych. Jedni uważają, że to jest okay, drudzy pogardzają tym na całej linii. A co mówi Taylor? Odpowiedź jest pomiędzy, w nieustannym dialogu. Sam ideał autentyczności nie jest czymś złym, należy tylko dążyć do jego prawdziwego oblicza, nie pomijając horyzontów znaczenia - czyli tego, co dzieje się dookoła nas, co stanowi naszą tożsamość. Dopiero w relacji do niej nasze gusta, pragnienia, opinie i aspiracje nabierają sensu. Nasza tożsamość kształtuje się w dialogu z innymi ludźmi, w zgodzie ale i w opozycji do nich. W dwóch ostatnich rozdziałach Taylor omawia pokrótce racjonalność instrumentalną, czyli życie po ewolucji technicznej (upadek i zamknięcie w "żelaznej klatce"?) oraz utratę wolności politycznej w ramach tzw. despotyzmu łagodnego. Wszystkie trzy kwestie dotyczą naszej rzeczywistości, choć Taylor napisał je w 1991 roku, wydają się pasować idealnie i do naszych czasów. Ta próba zawrócenia z drogi upadku, nakazująca ciągłą walkę, jest ważną pozycją dla wszystkich, którzy chcieliby spojrzeć przez chwilę na nasz świat z boku i zastanowić się, czy droga, którą podążamy, jest na pewno słuszna.