Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Z otworów chat wychylały się dymne postacie indiańskich wojowników [...] Lecz w tymże momencie trzynaście dymnych szyj wysuneło się z otworów wschodowych, trzynaście potwornych łap wypadło z sykiem z czeluści wigwamów i w mgnieniu oka spętało go zwartą, nieprzeniknioną mgłą." "Głupi ludzie "zdrowi" i "normalni"! Jak mi ich serdecznie żal! Nie znają wielkiej drugiej połowy bytu ci żebracy poznania. Trzymają się tylko oburącz "rzeczywistości" i poza nią świata nie widzą. Ślepcy dozgonni, dopóki im "śmierć" nareszcie nie otworzy bram, co prowadzą na tamtą stronę." "Tak już od trzech miesięcy żyje między jawą cmentarza a snem i nie pragnę zmiany. Dobrze mi z tym, dziwnie dobrze. Przebywam w szczególnym zawieszeniu między życiem a śmiercią, zadumany pośrednik dwóch światów." Wydane dotychczas książki z serii „Niesamowitników” to wspaniała podróż do przeszłości i chwalebna kopalnia wiedzy, jednak powiedzmy sobie szczerze: to właśnie zapowiedz tomu ósmego, najbardziej rozpalała moją wyobraźnię. Stefan Grabiński doczekał się zupełnie innego poziomu zainteresowania niż jego koledzy z serii wydawniczej jednak wszyscy wiemy, że w omawianej kolekcji nie mogłoby zabraknąć naszego ulubionego pisarza z Przemyśla. Nie ujmując nikomu jego talentu, uważam że nazwisko autora powinno być na stałe wpisane w definicję słowa „Niesamowitnicy”. Prezentowany dziś zbiór nie jest największym dostępnym zapisem twórczości Stefana (w tej kwestii ciężko przebić giganta takiego jak Vesper) jednak w powyższym wypadku nie chodziło o przybliżenie jak największej liczby opowiadań Grabińskiego. Jak przyznaje redaktor serii, dr Krzysztof Grudnik, w „Szalonym pątniku” postawiono na starannie wyselekcjonowane materiały i przedstawienie tylko i wyłącznie dojrzałej twórczości autora. Takiej, która w przyszłości może okazać się zalążkiem do dalszego odkrywania światów Grabińskiego. „Szalony pątnik” to zapis dziewięciu opowiadań o różnym natężeniu i odcieniach grozy. Prezentowany tu zbiór to nocny spacer ciemnymi ulicami miasta, gdzie każde z okolicznych okien zdaje się niemo krzyczeć w stronę czytelnika. To galeria sztuki z prawdziwego zdarzenia i miejsce, gdzie obok indiańskich wierzeń umiejscowione zostały tematy rzekomych nawiedzeń, empirycznego doświadczenia podwójnej osobowości, miłości zza grobu, snów zmarłego, czy w końcu kwestii czasu. Zawarte tu opowiadania miałem okazję czytać w wspomnianym wcześniej „Muzeum dusz czyścowych” Vespera, jednak jak już chyba zdążyliście zauważyć z wydźwięku recenzji był to miły i oczekiwany powrót, na który czekałem już od pierwszych zapowiedzi. Swoją przygodę z Grabińskim zacząłem stosunkowo niedawno, jednak od samego początku jestem nim głęboko oczarowany. Poziom opowiadań jest niezwykle wyrównany, aczkolwiek szczególnie polecam wam opowiadania pt. „Osada dymów”, „Szary dom”, „Nocleg” i „Saturin Sektor”. Opowiadania mimo, że zupełnie od siebie odległe i traktujące o innych zjawiskach łączy ze sobą nić makabry, grozy i niedopowiedzenia, które wręcz ulatnia się z gęsto zapisanych stron. Nie skłamię jeśli napisze, że „Szalony pątnik” przyniósł mi masę przyjemności, strachu i narastających pytań o naturę rzeczywistości. Gorąco zachęcam do sprawdzenia, a w przyszłości do sięgnięcia po resztę opowiadań i publikacji („Wokół twórczości”, „Czytanie Grabińskiego”). Na koniec tekstu pozwolę sobie na laurkę w stronę wydawnictwa. Nieśmiało uważam, że powstanie Krakowskiej Dziewiątki to najważniejsze wydarzenie dla polskiego rynku grozy, na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Jeśli nie mieliście jeszcze przyjemności z nimi obcować, to gorąco zachęcam nadrobienia zaległości i sprawdzenia ich oferty. Literatura grozy byłaby zupełnie w innym miejscu, gdyby każdy wydawca podchodził tak solidnie do tematu.