Podobały mi się tylko 2 opowiadania "Król Nenufar" oraz "Sad umarłych" (w tej kolejności).
Wszystko napisane dość trudnym staropolskim? językiem więc czasami nie byłem pewny co właściwie przeczytałem.
Pisząc na początku o tym, że opowiadania mi się podobały raczej miałem na myśli sam pomysł/ideę.

"Pani z Białego Kasztelu" - użyty język sprawił, że chyba czytało mi się to najciężej ze wszystkich opowiadań.
"Cud Żywii" - nie ogarniam tego co tam się zadziało w relacji ojciec-córka, zwłaszcza biorąc pod uwagę zakończenie.
"Za rychło" - chyba nie zrozumiałem przesłania tego opowiadania.
"Ciuciubabka" - takie se.

Podobały mi się tylko 2 opowiadania "Król Nenufar" oraz "Sad umarłych" (w tej kolejności).
Wszystko napisane dość trudnym staropolskim? językiem więc czasami nie byłem pewny co właściwie przeczytałem.
Pisząc na początku o tym, że opowiadania mi się podobały raczej miałem na myśli sam pomysł/ideę.

"Pani z Białego Kasztelu" - użyty język sprawił, że chyba czytało mi się to...

Pierwsze opowiadania były takie trochę nijakie moim zdaniem, później jest już lepiej, chociaż tematyka tego zbioru różni się od innych książek Grabińskiego. Są to bardziej baśnie osadzone w czasach niewspółczesnych autorowi. Charakter ten podtrzymuje przyjęty styl - imitujący dawny język polski ze sporą liczbą archaizmów. Przez to czyta się też trochę trudniej. Ostatnie opowiadanie jest już zupełnie inne i po prostu nie pasuje do tego zbioru. Stąd dość niska ocena, choć 2 opowiadania były bardzo dobre - "Król Nenufar" i "Cud Żywii".

Pierwsze opowiadania były takie trochę nijakie moim zdaniem, później jest już lepiej, chociaż tematyka tego zbioru różni się od innych książek Grabińskiego. Są to bardziej baśnie osadzone w czasach niewspółczesnych autorowi. Charakter ten podtrzymuje przyjęty styl - imitujący dawny język polski ze sporą liczbą archaizmów. Przez to czyta się też trochę trudniej. Ostatnie...

Wyborny język, świetne baśnie - raczej dla starszych czytelnikow.

Wyborny język, świetne baśnie - raczej dla starszych czytelnikow.

Trudno jest ocenić pozytywnie ten zbiór opowiadań, jeżeli większość z nich po prostu mi się nie podobała. Pomijając nawet samą treść, nie pasuje mi styl, który jest bardzo ciężki w odbiorze i należałoby czytać dwa tempa wolniej żeby cokolwiek wynieść z tej książki. Jestem natomiast pełen podziwu dla ilości użytych przymiotników, które w mojej opinii są zdecydowanie przesycone i w konsekwencji zamiast zbudować unikalny klimat baśni, męczą odbiorcę.
Jedyne dwa opowiadania które mogę polecić to "Sad umarłych" i "Ciuciubabka".

Trudno jest ocenić pozytywnie ten zbiór opowiadań, jeżeli większość z nich po prostu mi się nie podobała. Pomijając nawet samą treść, nie pasuje mi styl, który jest bardzo ciężki w odbiorze i należałoby czytać dwa tempa wolniej żeby cokolwiek wynieść z tej książki. Jestem natomiast pełen podziwu dla ilości użytych przymiotników, które w mojej opinii są zdecydowanie...

Tomik krótkich opowiadań, baśni które może nie zadowolą krytyków twórczości Stefana ale dla zwykłego czytelnika jak przykładowo ja są źródłem niezapomnianych emocji..dokładnie! emocji a nie tylko wizji. Wszystkie opowiadania wciągają,przez bogactwo narracji "słychać szelest liści,śpiew ptaków,szum wiatru, czuć zapach trawy,kwiatów ..."czytając byłem tam ;)
Największe emocje wywarła na mnie baśń "Sad umarłych" Śmierć zawsze skłania do refleksji, cmentarz jako meta naszej wędrówki na ziemi nie koniecznie musi być miejscem które straszy..."cień drzew od przesuwającego się słońca na niebie znaczy południe,wschód lub zachód życia umarłych...cmentarz żyje swoim życiem" ale żeby tak było potrzebna jest nasza pamięć bo czym innym jest nieśmiertelność jak nie naszą pamięcią przekazywaną z "ojca na syna"

Tomik krótkich opowiadań, baśni które może nie zadowolą krytyków twórczości Stefana ale dla zwykłego czytelnika jak przykładowo ja są źródłem niezapomnianych emocji..dokładnie! emocji a nie tylko wizji. Wszystkie opowiadania wciągają,przez bogactwo narracji "słychać szelest liści,śpiew ptaków,szum wiatru, czuć zapach trawy,kwiatów ..."czytając byłem tam ;)
Największe emocje...

Wychowałam się na baśniach Janiny Porazińskiej, z zamczyskami pełnymi tajemniczych bokówek, z leśniczankami o rumianych licach i księżniczkami chowanymi w kryształowych domowinach.
Grabiński ujął mnie natychmiast poetyckim, archaicznym językiem swoich baśni. Przepięknym, malowniczym, bogatym.
Treść? Najbardziej podobał mi się chyba "Król Nenufar", ale każda z baśni ma swój urok.

Wychowałam się na baśniach Janiny Porazińskiej, z zamczyskami pełnymi tajemniczych bokówek, z leśniczankami o rumianych licach i księżniczkami chowanymi w kryształowych domowinach.
Grabiński ujął mnie natychmiast poetyckim, archaicznym językiem swoich baśni. Przepięknym, malowniczym, bogatym.
Treść? Najbardziej podobał mi się chyba "Król Nenufar", ale każda z baśni ma swój...

Ogrójec Baśni to zbiór opowiadań publikowanych dotychczas tylko w prasie przedwojennej. Zawiera pięć tekstów publikowanych od 1912 do 1922 roku. W tekstach widać wyraźną różnicę między baśniami pierwszymi i ostatnimi. W początkowych opowiadaniach styl przypomina jeszcze ten z „W pomrokach wiary”, jeszcze nie jest do końca ukształtowany.

Całość opinii na blogu
http://kiper602ocenia.wordpress.com/2014/03/13/ogrojec-basni-stefan-grabinski/

Ogrójec Baśni to zbiór opowiadań publikowanych dotychczas tylko w prasie przedwojennej. Zawiera pięć tekstów publikowanych od 1912 do 1922 roku. W tekstach widać wyraźną różnicę między baśniami pierwszymi i ostatnimi. W początkowych opowiadaniach styl przypomina jeszcze ten z „W pomrokach wiary”, jeszcze nie jest do końca ukształtowany.

Całość opinii na...

Zbiór opowiadań z których "Ciuciubabka" oraz "Sad umarłych" trzymają poziom.
Pozostałe wyraźnie odstają.

Zbiór opowiadań z których "Ciuciubabka" oraz "Sad umarłych" trzymają poziom.
Pozostałe wyraźnie odstają.