Pamięć doskonała

Powieść nijak nie przypominała thrillera, miałem wrażenie, że była bardziej monologiem głównego bohatera, który z kolei był wewnętrznym głosem autora. Mniej tu kryminału, więcej bezsensownej treści, nie wnoszącej nic istotnego do książki.

Powieść nijak nie przypominała thrillera, miałem wrażenie, że była bardziej monologiem głównego bohatera, który z kolei był wewnętrznym głosem autora. Mniej tu kryminału, więcej bezsensownej treści, nie wnoszącej nic istotnego do książki.

Żeby produkować tak wybitne fantasy i tak beznadziejne thrillery, to trzeba jednak mieć talent. Ale tylko do fantasy, jak widać.

Żeby produkować tak wybitne fantasy i tak beznadziejne thrillery, to trzeba jednak mieć talent. Ale tylko do fantasy, jak widać.

Nie dość, że polski wydawca nie przetłumaczył tytułu, tylko wymyślił sobie własny, to jeszcze ten wymyślony jest bezsensu, bo umiejętność głównego bohatera polegała na pamiętaniu wszystkiego, więc pasuje raczej pamięć absolutna.
Powieść to była dziwna, krótka, zwięzła, z niezmiernie irytującym, męczącym, antypatycznym głównym bohaterem, do tego z nieciekawym wątkiem fabularnym. Z drugiej strony końcówka wynagradza czytelnicze męczarnie przez 2/3 opowieści, by stanowić konsekwentne, wbijające w fotel zakończenie całości. Pal licho wiarygodność takiego zakończenia, ale trzeba oddać autorowi, że pod koniec chwyciłem ten psychodeliczny, nihilistyczny klimat zatraconej w egzystencjalnej pustce ludzkości. To ciągle za mało bym docenił resztę, niemniej brawa za konsekwencję, dzięki temu całość jest spójna narracyjnie, a i podróż bohatera od A do Z (a raczej od A do A) ma sens w konwencji świata przedstawionego.

Nie dość, że polski wydawca nie przetłumaczył tytułu, tylko wymyślił sobie własny, to jeszcze ten wymyślony jest bezsensu, bo umiejętność głównego bohatera polegała na pamiętaniu wszystkiego, więc pasuje raczej pamięć absolutna.
Powieść to była dziwna, krótka, zwięzła, z niezmiernie irytującym, męczącym, antypatycznym głównym bohaterem, do tego z nieciekawym wątkiem...

Pomysł był dobry, ciężki do zrealizowania, i autor nie do końca sobie z nim poradził - takie jest moje zdanie. Chociaż chwilami zastanawiałem się, czy na pewno to jest kryminał, czy sięgnąłem po coś innego, to mieszanka jest tutaj ogromna. Tragedii nie ma, chaosu trochę jest. Do przeczytania raz i starczy. Nie sądzę, żeby można było do niej wracać co jakiś czas.

Pomysł był dobry, ciężki do zrealizowania, i autor nie do końca sobie z nim poradził - takie jest moje zdanie. Chociaż chwilami zastanawiałem się, czy na pewno to jest kryminał, czy sięgnąłem po coś innego, to mieszanka jest tutaj ogromna. Tragedii nie ma, chaosu trochę jest. Do przeczytania raz i starczy. Nie sądzę, żeby można było do niej wracać co jakiś czas.

mam wrażenie jak by to była zbitka różnych pomysłów i sam autor nie wiedział co chcę. Niby thriller, niby kryminał, a momentami romans.
Przez książkę przeszłam z lekkim bólem, kiedy ona się skończy.
Wiem, ze do niej nie wrócę

mam wrażenie jak by to była zbitka różnych pomysłów i sam autor nie wiedział co chcę. Niby thriller, niby kryminał, a momentami romans.
Przez książkę przeszłam z lekkim bólem, kiedy ona się skończy.
Wiem, ze do niej nie wrócę

Nierówna, to główna ocena książki. Pomysł ciekawy i chyba niezbyt jeszcze zgrany: detektyw obdarzony pamięcią absolutną. Nie musi robić notatek, może dowolną sytuację ze swojego życia prywatnego i zawodowego odtworzyć we własnej głowie dowolną liczbę razy. Trochę się tu można dowiedzieć o pamięci i o reperkusjach takiej mentalnej aberracji - a wbrew pozorom, skutki dla człowieka tak doświadczonego przez los nie są wcale pozytywne. I te fragmenty to chyba najlepsza część książki, szczególnie z początku czytałam z zainteresowaniem. Wątek kryminalny jest dość prosty: ginie dziewczyna, detektyw ma ją znaleźć żywą lub martwą. I tu coraz słabiej - rozwinięcie postaci detektywa poprzez akcję sprawiło, że straciłam do niego całą delikatną początkową sympatię. Zadufany w sobie typ, podpalający marihuanę i nie tylko, do tego podrywacz (zachwycony swoimi umiejętnościami). Retrospektywy odbywające się w jego głowie - analiza dialogów z kolejnymi przesłuchiwanymi osobami - wydłużają tekst, ale też powodują znudzenie. Za dobrą część książki uznałam przedstawienie małego miasteczka w Stanach, z kliką wzbudzającą w mieście postrach i z typową postacią szeryfa-fajtłapy. Oczywiście głupota szeryfa dotyczy tylko śledztwa i znika w chwili, gdy jego posadka jest bezpośrednio zagrożona. No i tak się ta akcja rozwija przez paręset stron aż do chwili, gdy dostajemy komunikat, że od początku byliśmy manipulowani, a potem autor kończy z tą zabawą i uśmierca kogo się da, żeby osiągnąć sławetny efekt wow. Generalnie rzemiosło pisarskie nieadekwatne do pomysłu na książkę moim zdaniem.

Nierówna, to główna ocena książki. Pomysł ciekawy i chyba niezbyt jeszcze zgrany: detektyw obdarzony pamięcią absolutną. Nie musi robić notatek, może dowolną sytuację ze swojego życia prywatnego i zawodowego odtworzyć we własnej głowie dowolną liczbę razy. Trochę się tu można dowiedzieć o pamięci i o reperkusjach takiej mentalnej aberracji - a wbrew pozorom, skutki dla...

w sumie to przeczytana w 90% :) Czytam i nagle jeden rozdział miałam wydrukowany x 3... brakowało kawałka kolejnej treści. jednak jakoś tragicznie nie wpłynęło to na moją wiedzę. książka całkiem w porządku

w sumie to przeczytana w 90% :) Czytam i nagle jeden rozdział miałam wydrukowany x 3... brakowało kawałka kolejnej treści. jednak jakoś tragicznie nie wpłynęło to na moją wiedzę. książka całkiem w porządku

Ciekawy pomysł i czyta się całkiem dobrze.

Ciekawy pomysł i czyta się całkiem dobrze.

"Pamiec doskonala" R.Scotta Bakkera jest dobrze napisana ksiazka, ale spodziewalam sie czegos zupelnie innego. Przewracajac kolejne kartki w ksiazce bylam rozczarowana. Czym dalej czytalam bylo jeszcze gorzej. Tytul "Pamiec doskonala" kojarzy mi sie z technologia i co za tym idzie takimi sprawami w jak niezwykly sposob uzyskac dostep do wszystkich wspomnien i zapamietywania najdrobniejszych szczegolow. Czytajac ksiazke mialam wrazenie, ze wiekszosc watkow wprowadzonych zostalo na sile. Nie wszystko zostalo przemyslane przez autora, a konsekwencje tego byly takie, ze sam autor przestal zaskakiwac czytelnika suspensami. Zniszczyl potencjal bohatera, ktorym jest Disciple Manning zaglebiajac sie w nudnej histori o sektach i rasistach z dziwacznym zakonczeniem. To pierwszy bohater z tak wielu ksiazek, ktore przeczytalam budzacy moja niechec i odraze, a gdyby Pan Bakker sie postaral lepiej glowny bohater i jego pamiec doskonala stalyby sie prawdziwymi gwiazdami.
Nikly watek kryminalny, brak rozwoju akcji i brak sledztwa stawia ksiazke w bardzo niekorzystnym swietle. Do tego jeszcze dochodzi ten antypatyczny, wrecz seksistowski i odrzucajacy Manning.
Polecam ksiazke wylacznie fanom pisarza niz gatunku literackiego.

"Pamiec doskonala" R.Scotta Bakkera jest dobrze napisana ksiazka, ale spodziewalam sie czegos zupelnie innego. Przewracajac kolejne kartki w ksiazce bylam rozczarowana. Czym dalej czytalam bylo jeszcze gorzej. Tytul "Pamiec doskonala" kojarzy mi sie z technologia i co za tym idzie takimi sprawami w jak niezwykly sposob uzyskac dostep do wszystkich wspomnien i zapamietywania...

Powieść detektywistyczna. O detektywie, który ma niezwykłe zdolności, a jednak w opisywanej historii nic mu nie wyszło. Nawet przeczucia miał niewłaściwe. Nieudolny główny bohater. Nie podobało mi się, chociaż czyta się szybko.

Powieść detektywistyczna. O detektywie, który ma niezwykłe zdolności, a jednak w opisywanej historii nic mu nie wyszło. Nawet przeczucia miał niewłaściwe. Nieudolny główny bohater. Nie podobało mi się, chociaż czyta się szybko.