Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet będąc otwartym na zjawisko podróży kosmicznych ciężko strawić taką ilość nieścisłości i niekonsekwencji. Pierwszym ciosem w logikę jest historia dziejąca się w tzw. "świecie równoległym". Ludzie, którzy tam żyją, mają ogrom cierpliwości, by błąkać się po świecie kilkanaście tysięcy lat (śmierć tylko przez samobójstwo lub wypadek). Tysiące lat to jednak wciąż dla nich za mało, by mogli się zorientować, że nie mogą pozostawać tak długo w jednym miejscu i muszą kontynuować cykl życia i śmierci. Dobry uczynek dla kilku z nich robi jeden z opiekunów podróży kosmicznej autora zabijając i wyzwalając ich z nędznego życia pozostawiwszy resztę w wiecznej tułaczce bez możliwości doskonalenia się. Drugim przykładem niekonsekwencji jest historia z drugiej wojny światowej. Kosmici interweniowali przy próbie konstrukcji bomby atomowej przez Niemców, ale już nie mogli zapobiec detonacji bomb zrzuconych na Hiroshimę i Nagasaki tłumacząc się tym, że przyspieszyły one koniec wojny. Ci sami kosmici interweniowali tysiące razy poprzez indywidualne kontakty, sny czy nawet zniszczenie Sodomy i Gomory, ale w tym przypadku zabrakło im wyobraźni w jaki sposób przekazać cesarzowi Hirohito, że kontynuowanie wojny przyniesie Japonii dwa grzyby atomowe. Takich przykładów jest więcej, nie mówiąc już o tym, że kilka razy kosmici są zaskoczeni efektami swoich działań mimo, że są w stanie przewidywać przyszłość. Kilka książek o przekazach kosmicznych na temat świata przeczytałem i ta zrobiła na mnie najmniejsze wrażenie. "Księga Urantii" swoją obszernością i szczegółowością zmiata z półki "Misję". Co ciekawsze obie różnią się w kluczowych kwestiach powstawania świata, co oznacza, że albo jedna z nich jest fałszywa, albo kosmici pomylili planety.