Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po książkę „Lody na śniadanie”, nie za bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Pozycję otrzymałam od wydawnictwa i postanowiłam ją przyjąć, ponieważ byłam ciekawa, co jej autorka ma do powiedzenia w temacie wewnętrznego dziecka (który od dawna mnie ciekawi i inspiruje). Książka ta zawiera zbiór prostych „prawd” o tym w jaki sposób (inspirując się podejściem dzieci) warto postrzegać codzienność i wplatać do niej „dziecięce” postrzeganie rzeczywistości, by mocniej cieszyć się swoim zwyczajnym życiem i sprawić, by te małe rzeczy były dla nas bardziej ekscytujące. Trzeba też zaznaczyć, iż nie jest to książka poruszająca temat wewnętrznego dziecka z takiej perspektywy jak inne pozycje w tej tematyce, tutaj autorka pisze raczej o tym, jak my, jako dorośli, możemy zainspirować się podejściem i zachowaniami dzieci (autorka była przez pewien czas nianią i na podstawie tego doświadczenia powstała ta książka) w naszym codziennym życiu, by bardziej się nim cieszyć. Pozycję czytało mi się bardzo szybko (przeczytałam w kilka godzin),czego nie spodziewałam się po poradniku (zwykle czyta się je długo, przerabiając ćwiczenia). Szczerze przyznam, iż treść tej książki nie była dla mnie mocno odkrywcza (ponieważ wiele już czytałam w tym temacie, a także z racji zawodu, sama spędziłam sporo czasu z dziećmi, tym samym mając podobne do autorki refleksje i przemyślenia),było to więc raczej przypomnienie tego, co już znam, ale być może dla osoby, która nigdy wcześniej nie spotkała się z tematem, byłaby to pozycja bardziej przełomowa. Książka zachęciła mnie jednak do jeszcze większego doceniania tu i teraz, do tego, by nie brać życia tak w 100% na poważnie, by nie zapominać o tym, że choć jesteśmy już dorośli, to też mamy prawo do wygłupiania się, popełniania błędów, zachwycania się całkiem zwyczajnymi rzeczami i śmiania do rozpuku. Niektóre z rozdziałów czytałam z uśmiechem, ponieważ były dla mnie urocze i skłoniły do refleksji, np. ten zachęcający do polubienia się ze swoimi „dziwactwami” i bycia bardziej autentycznym, albo ten o zmianie podejścia do zdarzeń, na które nie mamy wpływu. Plusem były też „listy” do samodzielnego uzupełnienia, z zachęcającymi do refleksji pytaniami (np. „Co pięknego kryje się w twoim tu i teraz?”). To, co jednak nie przemówiło do mnie praktycznie od pierwszych stron, to styl pisania autorki (miałam np. wrażenie, że coś, co miało być dla czytelnika zabawne, mnie w ogóle nie rozśmieszyło, a raczej zażenowało) oraz sporo niepotrzebnych zwrotów (typu „do cholery”, być może w oryginale brzmi to lepiej i zabawniej) wplatanych dość często w zdania. Nie podobało mi się też sporo uproszczeń dotyczących omawianych w książce psychologicznych kwestii związanych np. z relacjami, podejściem do emocji - mam wrażenie, że wiele z tych tematów zostało jedynie napomknięte, a gdy liczyłam na jakieś rozwiniecie danej tezy, rozdział właśnie się kończył. Mam więc mieszane odczucia po lekturze - z niektórymi rozdziałami się zgadzałam i byłam zainspirowana, a inne były dla mnie w ogóle nieprzydatne lub całkiem nielogiczne. Czy w rezultacie żałuję, że ją przeczytałam? Nie, myślę, że mimo wszystko zwróciła moją uwagę na kilka ważnych kwestii dotyczących bycia bardziej spontaniczną i zachęciła do celebrowania mojej dziecięcej radości. Na koniec dwa krótkie cytaty z książki, które do mnie przemówiły: „Lepiej ponieść własną porażkę, niż odnieść cudzy sukces” i „masz tylko teraz”.