Graham Masterton urodził się w Edynburgu 16 stycznia 1946 roku. Jego dziadkiem był Thomas Thorne Baker, znakomity naukowiec, który wynalazł DayGlo i jako pierwszy przekazał zdjęcia przez radioodbiornik. Po ukończeniu szkoły Whitgift w Croydon pracował jako dziennikarz w „Crawley Observer”. W wieku 24 lat został mianowany na współpracownika „Penthouse” i „Penthouse Forum”. Początkowo pisał poradniki seksuologiczne, jednym z których była „Magia seksu”. Zadebiutował jako autor horrorów w 1976 roku książką o tytule „Manitou”, na podstawie której po dwóch latach nakręcono film o tym samym tytule. Od tej pory Graham wydał ponad 40 horrorów i otrzymał nagrody za: * „Kostnica” (”Charnel House”),za którą otrzymał nagrodę Special Edgar przez Mystery Writers of America
* „Zwierciadło piekieł” (”Mirror”) nagrodzone Srebrnym Medalem przez West Cost Review of Books,
* „Wizerunek zła” (”Family portrait”),będące aktualizacją opowieści Oscara Wilde’a „The picture of Dorian Gray”, za którą zdobył nagrodę Prix Julia Verlanger jako jedyny pisarz niefrancuski.
Poza wymienionymi wyżej nagrodami, Graham Masterton był jeszcze wielokrotnie nagradzany za swoje opowiadania i powieści. Łącznie Graham Masterton napisał ponad sto nowel, a poza nimi pisze również thrillery, powieści historyczne, horrory, nowele o klęskach żywiołowych, nowele dla dzieci, opowiadania, jak również sagi historyczne. Jego trzy opowiadania zostały sfilmowane dla Tony’ego Scotta, twórcy telewizyjnego serialu „The Hunger”. Graham Masterton jest autorem ponad 100 książek, które zostały przetłumaczone na 18 języków. W 1999 roku powstała biografia Mastertona zatytułowana „Manitou Man”.
Obecnie Masterton regularnie pisuje do takich czasopism jak Cosmopolitan, Men's Health, Woman, Woman's Own, a nawet takich jak rodzima Nowa Fantastyka. Wydaje także nowe książki i zbiory opowiadań. Wraz z żoną polskiego pochodzenia – Wiescką – i trzema synami mieszkał przez pewien czas w wiktoriańskim domku nad rzeką Lee w Cork (Irlandia). Obecnie przeprowadził się z powrotem do Anglii. Ceni sobie Polskę i od czasu do czasu składa nam wizyty.http://www.grahammasterton.co.uk/
Znudzony? "Znudzenie" to niewłaściwe określenie mojego stanu. Jestem daleko poza granicą znudzenia, w czwartym wymiarze całkowitego zobojętn...
Znudzony? "Znudzenie" to niewłaściwe określenie mojego stanu. Jestem daleko poza granicą znudzenia, w czwartym wymiarze całkowitego zobojętnienia... tracę zainteresowanie nawet oddychaniem.
Klasyczny Graham, którego się kocha i wspomina z łezką nostalgii. 1995 rok to czas, kiedy jeszcze chciało mu się bawić w lekko grafomański horror, a nie te nudne kryminały. Za takim mistrzem tęskniłem i cieszę się, że właśnie teraz trafiłem na wznowienie tej powieści.
Każdy, kto zna jego klasyczne powieści, odnajdzie się w Walhalli jak - he he he - w domu. Może ta opowieść jest trochę sztampowa. Może jest trochę pulpowa. Może jest też nawet bardzo naciągana, ale cholernie wciąga i pod tą konstrukcją starego i nawiedzonego domostwa, które zakrzywia czasoprzestrzeń, autor chce zwrócić uwagę na problem mizoginii, seksizmu oraz przemocy wobec kobiet.
Główny bohater to bucowaty prawnik, który doświadczył bardzo traumatycznego przeżycia, przez które utracił całe swoje męstwo i chęć do życia. Jego żona to wygodnicka mimoza, która chciałaby tupnąć nogą, bo ma już dość tych biznesowych kolacji, ale wygodne życie jest ostatecznie warte tego typu wyrzeczeń. Jadą na wieś, gdzie obydwoje mają wypocząć i ratować swoje małżeństwo. W czasie tej "terapii" przez przypadek odnajdują owianą złą sławą ogromną posiadłość, która tak bardzo fascynuje pana prawnika, że ten odzyskuje jurność i chęć do życia. W tle majaczy złowroga postać okrutnego właściciela w domu, a w meandry całego tego nadnaturalnego galimatiasu wprowadza ich klasyczne Mastertonowskie koło ratunkowe: pseudo-wróżka, która jara cienkie blanty, chodzi bez stanika i zna się na zielarstwie i demonach.
Całość czyta się szybko, a zakończenie daje nadzieję na kontynuację, ale chyba, jeżeli do tej pory się nie pojawiło (chyba że w tym gąszczu powieści autora przegapiłem),to już się nie pojawi. Ale Walhallę warto przeczytać, jeżeli lubi się książkowy horror.
Nie jest to najlepszy horror w dorobku autora, ale bez większego zastanowienia mogę dać 9/10. Bardzo ciekawa historia skonstruowana w sposób jaki lubię (kilkunastu bohaterów głównych i pobocznych, akcja dziejąca się w przeciągu kilku dni). Na plus zasługuje stopniowanie napięcia i opisy chrobotania w ścianę działające na wyobraźnię. A zatem dlaczego bez maksa w ocenie? Ponieważ ostatnie 1/4 książki to całkowita jazda bez trzymanki. Podobnie jak w przypadku "Ciało i krew" wyobraźnia autora nie zna granic. No właśnie... tym razem poniosła aż za bardzo. Było tego za dużo i ciężko to było sobie wyobrażać.