Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to już 228 (!!) numer, a ja czytając go, czułam jakbym cofnęła się w czasie. Aż żal było mi kończyć, bo Gigant, chociaż ma ponad 250 stron, szybko pomachał mi przed oczami ostatnią kartką. Komiks zdecydowanie przeniósł mnie do dzieciństwa i bardzo się cieszę, że ponownie mogłam zatonąć w tych absurdalnych opowieściach, które moim zdaniem nic a nic się nie zmieniły. To dobrze! Dalej czuć ten niesamowity klimat, humor oraz niezmienne charaktery bohaterów. Sknerus dalej jest sobą, śpi na pieniądzach i swoim najbliższym nie skapnie nawet centa, Daisy i jej twardy upór także ma się bardzo dobrze, a Myszka Miki znowu może wykazać się w jakiejś niecodziennej misji. Gigant zabiera nas w różne miejsca i w różne czasy. Wylądujemy na innej planecie, a także cofniemy się w czasie, trafimy na rajską wyspę i do upiornego zamczyska. Naprawdę nie można się nudzić czytając ten komiks. Ja świetnie się bawiłam i uważam, że Gigant jest ponadczasowy. Co więcej, znalazłam mojego starego Giganta z 1997 roku (tom 6) i oprócz lekko zniszczonej okładki w środku jest nienaruszony, co świadczy tylko jego doskonałej jakości, szczególnie, że lata przeleżał na strychu. W środku znajdziemy 10 krótkich komiksów tak przeróżnych, że każdy z pewnością znajdzie coś dla siebie. Chociaż prawda jest taka, że wszystkie są świetne, ale rozumiem, że każdy ma swoje upodobania na przykład do bohaterów. Ja najbardziej lubię Myszkę Miki, Kaczora Donalda i komiksy ze Sknerusem, ale nie mam żadnego najmniej lubianego bohatera. Wszystkie mają swój urok i każdy z nich wyróżnia się czymś innym, dlatego w całości świetnie się zgrywają.