Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nasza fizjo­lo­gia jest w prze­wa­ża­ją­cej mie­rze pre­cy­zyj­nie przy­sto­so­wana do funk­cjo­no­wa­nia w dość wą­skim prze­dzia­le mię­dz...

Nasza fizjo­lo­gia jest w prze­wa­ża­ją­cej mie­rze pre­cy­zyj­nie przy­sto­so­wana do funk­cjo­no­wa­nia w dość wą­skim prze­dzia­le mię­dzy górną a dolną gra­nicą. Gdy jest nam za go­rą­co, po­ci­my się; gdy jest nam za zimno, drży­my. Nasze ciała są wypo­sa­żone w mecha­ni­zmy utrzy­my­wa­nia rów­no­wagi. Nie mają jed­nak szcze­gól­nego po­wo­du usta­na­wia­nia gór­nej gra­nicy za­pa­su tkan­ki tłusz­czo­wej.

Uro­dzi­li­śmy się, by jeść. Przez więk­szą część histo­rii ludz­ko­ści egzy­sto­wa­li­śmy z per­spek­tywą nie­prze­wi­dy­wal­nego nie­do­st...

Uro­dzi­li­śmy się, by jeść. Przez więk­szą część histo­rii ludz­ko­ści egzy­sto­wa­li­śmy z per­spek­tywą nie­prze­wi­dy­wal­nego nie­do­stat­ku poży­wie­nia, w try­bie prze­trwa­nia, a zatem mamy w sobie zapro­gra­mo­wany po­tęż­ny pęd do jedze­nia, ile tylko się da, kiedy tylko się da, i maga­zy­no­wa­nia w ciele kalo­rii, któ­rych chwi­lowo nie po­trze­bu­jemy, na póź­niej. Do­stęp­no­ści jedze­nia ni­gdy nie można było przy­jąć za pew­nik, więc ci, któ­rzy póki co jedli wię­cej i naj­spraw­niej odkła­dali tłuszcz na przy­szłość, mieli więk­sze szan­se prze­żyć okre­sy przy­szłych nie­do­stat­ków i prze­ka­zać swoje geny dalej. Poko­le­nie za poko­le­niem, ty­siąc­le­cia za ty­siąc­le­ciami osob­niki obda­rzone mniej­szym ape­ty­tem mogły wymie­rać, nato­miast obżar­tu­chy – żyć wy­star­cza­jąco długo, by utrwa­lić gene­tycz­ną pre­dys­po­zy­cję do jedze­nia i maga­zy­no­wa­nia więk­szych ilo­ści kalo­rii. Przy­pusz­czal­nie wła­śnie w taki spo­sób wyewo­lu­owa­li­śmy w żar­łocz­ne ma­szy­ny do ich prze­cho­wy­wa­nia. Jed­nak dziś, gdy środ­ki do życia nie są bar­dzo uszczu­plone, my też już nie jeste­śmy szczu­pli.