Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Panowie Jaroński i Wyrzkowski sprawili, że wiele lat niecierpliwie czekałam na lipiec i Tour de France. Nie, wcale nie jestem fanką kolarstwa. Rower mam, miejski z koszyczkiem i jeżdżę nim głównie na szybkie zakupy. Patrzenie na profesjonalne rowery kolaży wywołuje u mnie silny ból tyłka i uważam, że jeżdżenie na tych delikatnych konstrukcjach wymaga co najmniej siódmego wtajemniczenia. A jednak jak zaklęta siedziałam przed telewizorem, czekałam, co wymyślą „dzielni Francuzi”, ściskałam kciuki za uciekających i z całych sił pchałam Rafała Majkę na każdym podjeździe. Przez Jarońskiego i Wyrzykowkiego zaczęłam oglądać biatlon. Myślę, że gdyby ci Panowie zaczęli komentować grę w bierki, natychmiast dałabym się porywać sportowym emocjom towarzyszącym rozgrywkom. A wszystko przez mojego tatę, bo to on na dwa tygodnie lipca przejmował władzę nad telewizorem i w ciągu dnia nic innego nie można było zobaczyć tylko facetów na rowerach. I chcąc nie chcąc człowiek zaczynał słuchać komentatorów…no i przepadł z kretesem. „Rach-ciach-ciach czyli pchamy, pchamy!” kupiłam właśnie dla taty. I nawet dałam w prezencie, po czym szybciutko przejęłam książkę i z wielką przyjemnością przeczytałam historie o zapleczu dziennikarstwa sportowego. Wyrzykowski i Jaroński to klasa sama w sobie. Inteligentni, dowcipni, specjaliści w swojej dziedzinie. Tworzą znakomity duet i właśnie ten oryginalny sposób komentowania – koleżeńskiej rozmowy, przyciąga. Dla mnie książka dziennikarzy była czymś w rodzaju odświeżenia wspomnień, bo obecnie inaczej wygląda współpraca Jarońskiego i Wyrzykowskiego. Mogę tylko z całego serca życzyć sobie i przyszłym komentatorom, by jak najwięcej się od obu Panów nauczyli.