Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Utrata mocy to częsty motyw w komiksach suerbohaterskich. Spider-Mana spotkało to nawet parokrotnie. Czy więc ponowne wykorzystanie tego pomysłu w historii o Człowieku-Pająku ma sens? Spider-Man zgadza się na zbadanie swoich mocy przez niejakiego dr. Turnera. Okazuje się, że maszyna doktora może odebrać moce bohaterowi. Jednakże Człowiek-Pająk nie ma specjalnie chwili na zastanowienie, bo musi zmierzyć się z grupą superprzestępczyń Femme Fatales, a także ze swoim starym wrogiem Tarantulą. Pomysł wyjściowy uważam za trochę naiwny. Spider-man jest zbyt ufny wobec doktora Turnera i za szybko podejmują trudną decyzją. Podobało mi się jednak, że bohater stara się omówić sprawę ze swoją ukochaną. Doceniam, że Peter Parker nie jest zupełnie bezbronny bez mocy pająka. Dalej dysponuje swoją wyrzutnią sieci i jest bardzo wysportowany. Po raz pierwszy też chyba Flash Thompson naprawdę efektywnie wspiera Spider-Mana. Przeciwnicy w tym zeszycie to typowi najemnicy bez specjalnej motywacji. Tarantula ma wprawdzie pewne sprawy do wyrównania ze Spider-Manem, ale tak naprawdę działa dla pieniędzy. Femme Fatales wydały mi się strasznie kiczowate i bardziej pasują na parodie tego typu postaci. Bardzo intrygujący jest ze to dr. Turner, który jest kimś innym niż może się wydawać na pierwszy rzut oka. Za rysunki odpowiada tu Erik Larsen znany już w tej serii. Bardzo lubię jego dynamiczne sceny akcji. Niestety w spokojnych momentach czasami niezamierzenie deformuje postacie. Na stronach klubowych w dalszym ciągu opisywane jest uniwersum 2099. Tym razem jest więcej informacji na temat tamtejszej wersji Spider-Mana. Doceniam, że starano się zrobić coś trochę nowego z wyeksploatowanym motywem. Szkoda, że nie udało uniknąć pewnych naiwności.