Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W przypadku antologii trudno jest o ogólną recenzję czy opis. Z konieczności należy rozbić ją na poszczególne opowiadania. Mogą być spojlery. Czterech mężczyzn i siedem kobiet zaprezentowało swoje dzieła, a ja zamierzam się po nich przeturlać (po dziełach, oczywista;). A więc do roboty. 1. Michał Cholewa ECHO [6/10] Ojciec błąka się z córeczką po zasłanym śniegiem krajobrazie Finlandii. Rychło dowiadujemy się, że Ziemię nawiedziła katastrofa i jak zwykle nic nie działa, nie ma służb ratunkowych i ogólnie dupa blada. Główny bohater z jakiegoś powodu (niestety znanego jedynie autorowi) jest Irlandczykiem. Oczywiście nie twierdzę, że Irlandczyka nie ma prawa być w zimowej Finlandii, ale jednak podane bez kontekstu jest to nietypowe i budzi niezdrową ciekawość. Opowiastka bardzo kameralna, trochę survivalowa z ducha. 2. Katarzyna Rupiewicz AQUARTA [5/10] Policjantka z przyszłości musi współpracować przy sprawie o morderstwo z nowym partnerem. Tym partnerem okazuje się być aquarta, czyli taki kolejny szczebelek ewolucji człowieka. Spokojnie, nie strzela laserami z oczu ani nie ma mocy teleportacji. Pomysł na opowiastkę jest stosunkowo ciekawy, ale opisane to jest w łatwo rozpoznawalnym, "opkowo-blogowym", energicznym stylu, jeno bez błędów. Dobra amatorszczyzna, ale amatorszczyzna. 3. Szymon Gonera JUGS [3/10] Coś tam prześwituje w kwestii ciekawego pomysłu, ale obudowane tak dużą ilością typowych chłopskich głupstewek (cycki, żołnierskie rozmówki "Wstawaj, żołnierzu i naku**wiaj do wroga!"),banałami (zapyziały hotel i popijanie Jacka Danielsa z butelki),sucharami z serii "twoja stara", że zniechęca. Mnie na pewno, bo nie lubię szczucia cycem ("Stary, aleś se panienkę wyhaczył. Takie balony! Sam bym taką chętnie przeleciał") i nudów. A historyjka jest o facecie, co ma protezy i lubi strzelać do wroga = jest żołnierzem przyszłości. Opisy strzelanin nieciekawe. 4. Anna Głomb Z POPIOŁÓW [8/10] Jak dla mnie to najlepsze opowiadanie ze zbiorku. Bardzo nastrojowe i ciekawie odświeżające stare pomysły. Akcja rozpoczyna się w Katowicach na początku XX wieku. Bohaterem jest Adam Riegner, młodzian chorujący na paskudne i tajemnicze bóle stawów. Nie piszę nic więcej, bo naprawdę nie chcę nikomu popsuć zabawy. W każdym razie opowiadanie jest o niebo lepsze niż moja nieudolna próba zachęcenia do lektury. Wielki plus dla autorki za doskonałe panowanie nad klimatem opowieści i kolorytem epoki, a także za wspomniane ciekawe podejście do znanego motywu. Jeśli zamierzasz przeczytać tylko jedno opowiadanie ze "Światów", to koniecznie to! 5. Małgorzata Binkowska KOPALNIA WODY [6/10] Rano obejrzałam w telewizji popularnonaukowy program o planowanej kolonizacji Marsa. Naukowcy opisywali potencjalne problemy misji Mars One (np. psychologiczne - jak wytrzymać pół roku w ciasnej przestrzeni z kilkoma towarzyszami),pozyskiwanie zamarzniętej w glebie wody, była też mowa o promieniowaniu podczas podróży z Ziemi i sposobach ochrony przed nim (ekrany przeciwradiacyjne). Wieczorem zasiadłam do lektury i zupełnie przypadkiem kolejne opowiadanie ze zbiorku dotyczyło właśnie... misji na Marsa. :) Mając świeżą wiedzę w pamięci, zapoznałam się z tekstem Binkowskiej. Wszystko to, co widziałam w telewizji, było w opowiadaniu. Widać więc, iż autorka niczego nie wyssała z palca i miała pojęcie, o czym pisze. Dobrze nakreśliła szczególnie nasilające się konflikty na tle "towarzyskim" - gdy stłoczymy na małej powierzchni kilku ludzi, nie jest możliwe, żeby wszystko przebiegało bez zgrzytów. Niezły tekst, i dałabym nawet "siódemkę", ale za użycie sformułowania "ciężko przewidzieć" obniżam ocenę. Nienawidzę tego głupiego nowego trendu, by o tym, co "trudno zrobić/powiedzieć" mówić "ciężko zrobić/powiedzieć". A więc za (przy)ciężkie słownictwo minus jeden. 6. Marcin Pawełczyk MEFERT [5/10] Autor stworzył świat, w którym współegzystują ludzie tzw. współcześni (niezbyt porywające indywidua - vide ojciec głównej bohaterki, który leje równo "baby" i para się kazirodztwem) i istoty, powiedzmy, kojarzące się z czymś prymitywniejszym niż neandertalczyk - też niezbyt porywające, bo uprawiające kanibalizm. Takie to klimaty, jeśli ktoś lubi, pewnie opowieść przypadnie mu do gustu. Mnie średnio przypadła, niezbyt lubię czytać o dzikich prymitywach napędzanych równie prymitywnymi żądzami. 7. Andrzej Trybuła LUDZKI DEMON [5/10] Fryderyk Chopin jako duch pomaga młodemu pianiście poderwać panienkę i coś tam coś tam, ale zdążyłam już zapomnieć, takie to było intrygujące. ;) Jeśli kogoś bawi nieświeży pomysł zabełtania pomnikowości Wielkiego Artysty i pomazania go dosadną rubasznością, opowiadanie może się spodobać. Mnie (już) niezbyt bawią takie sztubackie zapędy, ale przeczytało się to bez bólu mózgu. :) 8. Iwona Surmik ZARAZA [6/10] Na średniowiecznej francuskiej wyspie osiedla się pobożny pustelnik. Któregoś dnia znika, ale za to źródełko na owej wyspie nabiera leczniczych mocy. Odtąd pielgrzymują doń schorowane ludziska w nadziei na uleczenie, rozwija się osada, powstają karczmy i kościółek, a interes dzięki ruchowi pielgrzymkowemu kwitnie jak chwasty w zbożu. Razu pewnego wszystko jednak znika... Z misyją śledczą przybywają inkwizytor i krzyżowiec, a na miejscu dokleja się do nich poeta nieudacznik. Czemu w kościółku na wyspie jest tyle dziwnych ptaków...? Nastrój budowany ładnie, pomysł dobry, opisane wszystko nieźle, ale końcówka ssie. Takie nic, żadnego konkretu. Nienawidzę takich finałów. 9. Katarzyna Kubacka HOTEL ALABAMA [4/10] Koleś traci pracę mechanika i wyjeżdża autobusem do dziury zabitej dechami. Siada w hotelu Alabama, gołębie się na niego gapią, a ludzie spotkani w hotelu mówią, że utknęli tu, bo się za kogoś modlili. Mechanik też się modlił za menela i dlatego też utknął. A ptaki to harpie. Bez sensu? Głupie? Ano. 10. Helena Strokowska JAKO ANIOŁOWIE [3/10] Dzieci chowają się po piwnicach przed aniołami, które jeżdżą na motocyklach. Brzmi niezbyt dobrze, a w sumie autorka nie wyjaśnia, czemu się tak dzieje. Po co aniołom smarkacze? Nikogo nie interesuje, że trzylatek włóczy się z bandą dzieciaków samopas? Cóż. Zakończenie urwane z tyłka, a styl! Dialogi brzmią diabelnie sztucznie i nienaturalnie. To opowiadanie pisał żywy człowiek czy jakiś prototyp Googlowskiego programu pisarskiego? (Swoją drogą, "Helena Strokowska" to niezbyt medialna nazwa programu. Lepsze już byłoby: "NapiszToZaMnie" albo "Google WriteIt!"). 11. Anna Kańtoch SZTUKA POROZUMIENIA [6/10] Przyznaję szczerze, że jestem (psycho)fanką autorki, ale to opowiadanie wyjątkowo nie wytarło mną podłogi. Nie z powodu niedostatków literackich (u Kańtoch to niemożliwe) czy kiepskiego pomysłu. Raczej to nie moja bajka i dlatego nie umiem w pełni docenić tego opowiadania. Jeżeli ktoś lubi chandlerowskie klimaty a la "przychodzi ekstra laska do detektywa w zapyziałym biurze z dziwnym zleceniem", to co innego. Podsumowując (jeśli dotarłeś/aś aż tu, to szczerze podziwiam),teksty są jak zwykle różnej jakości, ale wyjątkowej padaki nie uświadczyłam. Geniusz żaden także nie błysnął. Anna Głomb mnie zafascynowała, na tyle, że zabieram się za jej "Śmierciowisko". Nie wiem, czemu nazwano zbiorek "Światy równoległe". Nie są równoległe, tylko po prostu inne. Równoległe do naszego byłyby dość podobne, najwyżej z drobnymi zmianami - dlatego właśnie nazwa "równoległe". A te opisane niejak do definicji nie pasują - ani średniowiecze Surmik, ani lata 20te Głomb czy też całkiem odjechane uniwersum "neandertalskie" Pawełczyka to nie nasz XXI wiek. Ale tytuł nie po raz pierwszy jest wzięty z sufitu, więc cóż począć.