Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ojciec Pio był niezwykle gorliwym i oddanym swojemu powołaniu kapłanem. Wybrany przez Boga, niósł pomoc i nadzieję tym, którzy najbardziej jej potrzebowali. Spowiadał, odprawiał msze, budował szpitale i modlił się w intencji innych. Jego życie było niekończącym się pasmem cierpień, które z wdzięcznością przyjmował i ofiarował za grzechy ludzi. Dzięki książce Grancjana Franciszka Majki możemy poznać lepiej jego żywot i dowiedzieć się wielu zaskakujących rzeczy o błogosławionym Pio z Petrelciny. „Życie Ojca Pio” jest bardzo zwięźle i przystępnie napisaną biografią. Już od pierwszych stron w oczy rzuca się fakt, że autor książki nie jest profesjonalistą, a jedynie amatorsko trudni się pisarstwem – jego styl pozostawia wiele do życzenia. Brakowało złożonych zdań, wyszukanych słów czy synonimów. Był jednak jeden plus – dzięki temu lekturę czytało się bardzo łatwo; niczym szkolne wypracowanie. Nie jestem osobą bardzo wierzącą, więc w normalnych okolicznościach sama nigdy nie sięgnęłabym po tą książkę; musiałam przeczytać ją do szkoły. Dlatego też momentami po prostu nie mogłam się wczuć, a czytanie o modlitwach, mszach i Biblii zupełnie do mnie nie przemawiało. Czego jednak spodziewać się po religijnej książce? O to mogę obwiniać tylko siebie. To, co mi się zaś podobało, wiązało się z wszelkimi świeckimi stronami życia ojca Pio, jego pomocą potrzebującym, odbiorem jego osoby przez świat i nadprzyrodzonymi zjawiska (stygmaty, bilokacja, uzdrowienia). Gdybym mogła wyciąć większość świętobliwej części, powstałaby całkiem znośna historia. Skłamałabym mówiąc, że „Życia Ojca Pio” niewiadomo jak mnie porwało i zafascynowało. Nie czytało się tej książki źle, dowiedziałam się także kilku ciekawych rzeczy, lecz nic poza tym. W stu procentach nie moje klimaty.