Michał Cholewa

Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałem w życiu. Nie zdziwię się, jeśli z upływem lat zostanie jeszcze mocniej doceniona i postawiona na równi z dziełami Stanisława Lema. Ale do rzeczy. Wiecie, czemu nie lubię większości powieści detektywistycznych i thrillerów? Bo tajemnica w nich zawarta jest kreowana w sposób rażąco nieudolny i sztuczny. Tj. autor z premedytacją ukrywa ją przed czytelnikiem: podsuwa mu spreparowane tropy i fałszywe wskazówki - tylko po to, żeby na koniec główny bohater wyskoczył z gotowym rozwiązaniem które opracował na boku lub ze wsparciem wezwanym za plecami przeciwnika. Po takim czymś wcale nie czuję się "zaskoczony" tylko potraktowany jak kretyn. "Forta" to całkowite przeciwieństwo tego podejścia. Tutaj przez cały czas widzimy i dowiadujemy się tego samego, co główni bohaterowie. Nie ma żadnych czarów, ukrywania czegokolwiek na siłę przed czytelnikiem ani wynajdowania rozwiązań z powietrza. I wiecie co? Pomimo tego zostałem zaskoczony i zrobiony w konia. I to w pięknym stylu. Wszystkie wskazówki i poszlaki miałem dosłownie przed nosem. Wystarczyło zwrócić na nie uwagę i poskładać do kupy, w końcu znam Wierzbowskiego i jego drużynę od dawna. A ja zachowałem się jak ostatni kretyn, pozwoliłem wodzić się za nos - i mogę za to winić wyłącznie siebie. W ten sposób dogłębnie odczułem na własnej skórze, jak to jest walczyć z prawdziwą SI - przeciwnikiem który dalece przewyższa człowieka pod względem szybkości i poziomu rozumowania. To było NIESAMOWITE. Nagroda Zajdla w pełni zasłużona. A i słowa które usłyszymy pod koniec tomu piątego brzmią zupełnie inaczej. Podobnie jak doniesienia o kolejnych postępach w rozwoju SI w naszym rzeczywistym świecie.