Klasyk? Na pewno jeszcze nie, a podejrzewam, że nigdy. Rzecz kultowa - tak, ale klasyk - NIE. Nawet na miano klasyka gatunku raczej nie zasłuży. Nie w literaturze fantasy i nie w YA. Co najwyżej pierwsze tomy mają jakieś szanse w kategorii literatura dziecięca.
Bo żeby coś zasłużyło na miano klasyki, to musi nie tylko być znane lub popularne, ale przede wszystkim musi być dobre, w jakiś sposób wybitne na tle całej reszty i znaczące dla historii literatury, a w przypadku klasyków gatunku znaczące przynajmniej dla rozwoju tego gatunku.
Seria HP jest fenomenem rynkowym, ale nie literackim.

Na tle fantastyki wypada raczej przeciętnie, a na tle fantastyki dobrej - bardzo słabo. Konstrukcja świata jest nieprzemyślana i niekonsekwentna, a przez to dziurawa jak sito. Ten świat nie ma prawa istnieć i nie mógłby funkcjonować! Śmiem nie zgodzić się z autorem artykułu w kwestii wysokiego poziomu światotwórstwa Rowling, tam, gdzie on widzi wspięcie się na wyższy poziom, ja dostrzegam tylko odrobinę rozmachu - w trzecim i czwartym tomie wizja się rozszerza, świat staje się większy, ale nie staje się przez to lepszy czy bardziej dopracowany! Powiedziałabym nawet, że wprost przeciwnie, że z każdym dodatkowym elementem, z każdym rozszerzeniem i dopowiedzeniem staje się coraz bardziej chaotyczny i dziurawy, coraz gorszy. Im mniej było szczegółów, tym większa niepewność, ale i większa swoboda uzupełniania niedopowiedzeń przez wyobraźnię czytelnika - to od niego zależy, jak spójny świat widzi, jak spójny jest w stanie sobie wyobrazić - czego nie napisano, to wyobrażamy sobie, że ma sens i działa. Z każdym jednak dodatkowym szczegółem dostajemy świat opisany coraz dokładniej, z coraz mniejszym marginesem niepewności i z coraz mniejszymi możliwościami poprawiania przez wyobraźnię i zdrowy rozsądek czytelnika. Gdyby te kolejne rozszerzenia wizji trzymały się kupy, dostawalibyśmy świat coraz lepiej nakreślony i coraz bogatszy. Niestety, z każdym tomem dostajemy coraz więcej niekonsekwencji i absurdów, w wyniku czego cała konstrukcja świata rozłazi się w szwach. Światotwórstwo to lekcja, której autorka ewidentnie nie odrobiła.
Konstrukcja fabuły jest już znacznie lepsza, ale też w wielu miejscach kuleje, a niekiedy w ogóle traci wszelkie pozory prawdopodobieństwa. Zgodzę się z tymi dalekosiężnymi planami i siatkami powiązań, ale na miano misternej ta robota nie zasługuje, zbyt często, w zbyt wielu miejscach szyta jest bardzo, ale to bardzo grubymi nićmi.

Na tle współczesnego YA być może jest to seria całkiem niezła. Nie wiem, nie znam się, nie mam pełnego obrazu, pojedyncze inne egzemplarze, z którymi się zapoznałam, w większości były znacząco gorsze. Ale to mogłoby tylko znaczyć, że wkładem HP w gatunek było zapoczątkowanie bylejakości. Oczywiście nie zamierzam się przy tym upierać, ale... cóż, niczego bardziej znaczącego w młodzieżowym aspekcie tej książki nie widzę. Przyjaźń, dorastanie, pierwsze miłości, stopniowe dojrzewanie do dorosłości i odpowiedzialności - to wszystko było, było dawniej i bywało lepiej. Mam tu nawet konkretny zarzut względem tej serii: otóż nie tylko fabuła skoncentrowana jest na głównym bohaterze, ale niestety także cały tamten świat niemal wyłącznie wokół niego się kręci. I nie chodzi mi o to, że Harry jest jakimś wybrańcem losu czy przeznaczenia, że świat w jakiś sposób się na niego uwziął - wybór na bohatera postaci wyjątkowej i mającej do odegrania ciekawą rolę jest w porządku. Co mi się nie podoba, to że przyjaciele głównego bohatera jakby w ogóle nie mieli własnego życia, nie mieli planów, uczuć i ambicji innych, niż tylko związanych z głównym bohaterem. Są jego satelitami, cieniami, służą mu pomocą i oparciem, są zawsze w tym miejscu, w którym on lub autorka ich potrzebują, a za to nigdy chyba ich życie osobiste i ich potrzeby nie tylko nie wychodzą na pierwszy plan, ale nawet nie są przeszkodą stojącą na drodze realizacji planów głównego bohatera (lub planów autorki wobec niego). Ci bohaterowie nie istnieją, nie mają życia, są tylko figurami mającymi do odegrania swoje role. Tak samo reszta klasy, tak samo szkolni antagoniści. Draco nie ma nic więcej do roboty, jak tylko czepiać się Harry'ego, ewentualnie czepiać się kogoś innego tak, żeby Harry był w to zamieszany. Cały szkolny świat kręci się wokół głównego bohatera, wszyscy rówieśnicy robią coś z nim, przeciwko niemu, wokół niego. Nigdy niezależnie od niego, nigdy on nie musi dostosowywać swoich planów do tego, co bez jego udziału zaplanowali inni. Takie instrumentalne traktowanie postaci przez autorkę prowadzi do tego, że czytelnik też tak je postrzega, a głębokie utożsamianie się z bohaterem może prowadzić do podobnego postrzegania własnego, rzeczywistego otoczenia. Powieść YA w założeniach ma wychowywać i uczyć młodego człowieka radzenia sobie z życiem, pokazywać mu to, z czym może kiedyś się spotkać. Wszystkie te szlachetne i wychowawcze wartości zawarte w tej książce są w porządku, były w wielu innych książkach, będą w kolejnych, cały czas warte są propagowania. Ale jednocześnie książka ma ten jeden szkodliwy wpływ, że może wzbudzać w czytającym ją dzieciaku fałszywe wrażenie, że cały świat kręci się wokół niego. W efekcie takiego przekonania dziecko dochodzi do wniosku, że kolega odmówił spotkania, bo się obraził, a nie dlatego, że miał inne plany. Nauczyciel się uwziął na niego konkretnie, a nie wymaga tego samego od wszystkich. Przyzwyczajenie do myślenia o sobie jako o centrum wszechświata prowadzi do przekonania, że cokolwiek dzieje się nie po naszej myśli, dzieje się przeciwko nam, jest celowo w nas wymierzone. A stąd już tylko krok do zostania emo, którego nikt nie rozumie i wszyscy go prześladują, cały świat się uwziął, nic tylko iść i się pochlastać. Przepraszam: iść i płakać w kątku. Od literatury YA, tej dobrej oczywiście, oczekuję wspierania młodego człowieka w jego młodym życiu, uczenia go radzenia sobie z problemami i ze światem. HP to robi, porusza wiele problemów i pokazuje pewne ich rozwiązania, ale jednocześnie, myślę że niezamierzenie, raczej przez nieudolność autorki, stwarza lub wzmacnia inny życiowy problem nastolatków. Za to ode mnie wielki minus.

Tylko początek, gdzie błędy warsztatowe autorki nie są jeszcze aż tak widoczne, gdzie jeszcze nie zdominowały przekazu, może ujść za względnie dobrą literaturę. Dlatego kto wie, może tom pierwszy stanie się kiedyś klasyką? Ale jeśli, to klasyką literatury dziecięcej, bo tylko w tej kategorii taka naiwność i karykaturalne przerysowanie mają rację bytu.

To wszystko bardzo przyjemnie się czyta, a kto się na tym wychował, temu zostaje sentyment, ale to wszystko za mało, żeby dzieło nazwać wybitnym. Fajne i kultowe, ale klasycznym stać się nie może. Nie dopóki nie zmienimy definicji tego słowa lub dopóki standardy literackie nie zmienią się aż tak, że przestaniemy oceniać warsztat, a zajmiemy się tylko wzbudzanymi emocjami. Wtedy HP wygrywa, bo rzeczywiście porywa serca. Ale serca, nie umysły. Niestety.


Poproszę więcej klasyki w cyklu :)

Klasyk? Na pewno jeszcze nie, a podejrzewam, że nigdy. Rzecz kultowa - tak, ale klasyk - NIE. Nawet na miano klasyka gatunku raczej nie zasłuży. Nie w literaturze fantasy i nie w YA. Co najwyżej pierwsze tomy mają jakieś szanse w kategorii literatura dziecięca.
Bo żeby coś zasłużyło na miano klasyki, to musi nie tylko być znane lub popularne, ale przede wszystkim musi być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Hm..nie chcialabym.wpadać w żadną skrajność jednakże biorąc pod uwagę wątpliwość pani Rolling co do potęgi Harrego przedstawiła go w bajkowej aranżacji. Tj w tomach 1-4.choć w 4 pojawily sie juz trudne zadania i 1 spotkanie z voldemortem.I tak jak piszecie:sowy ,hipogryfy hagrida itd to wszystko jest świetne dla dzieci ,do czasu.
Dla mnie takim bumem psychologicznym okszala się cześć 5 ,gdzie zaczęła się walka być lub nie być harrego, losy szkoły i coraz więcej odkrywanych tajemnic z przeszłości:Harrego,syriusza blacka,Toma riddle(voldemorta) do tego.ostre starcia gwardia dumbledora v smierciozercy voldemorta.gdzie żywot swój zakończył. Syriusza w części 6 dowiadujemy się dużo. O Snape dumbledorze i tomie riddlu po co mu wogole były te horkorusy i jak ich potem.szukal harry.
cześć 7 to już totalna abstrakcja i zupełne odwrócenie czaru radosnych chwil z 1 tomu.tu juz jest walka o przeżycie, o silne uczucia. .zawirowania młodzieńcze, pod koniec 6 części juz wiem które horkruksy harry musiał zniszczyć,podobała mi się Bajka o 3 braciach i do końca nie wierzyłam ze dombledore mógłby się z kimś źle obejść i płakałam jak umarł pod koniec cześć 6.tj Snape go.zrzucił prze okno.
podobała mi sie postawa nevilla longbotomma w ostatnim tomie jak mieczem godryka zalatwil tego pytona..jak stawil czolo voldemortowi.juz sam początek 7 tomu był mroczny i niosący grozę.z pewnością nie jest to seria dla 7latka..znając treść tej serii, to może być zbyt drastyczne, może tak 13-14 lat ale z pewnością nie jako lektura dla 4 klasisty. ..magia magia urocze momenty tez były ale to nie jest książka film dla małych dzieci.

Hm..nie chcialabym.wpadać w żadną skrajność jednakże biorąc pod uwagę wątpliwość pani Rolling co do potęgi Harrego przedstawiła go w bajkowej aranżacji. Tj w tomach 1-4.choć w 4 pojawily sie juz trudne zadania i 1 spotkanie z voldemortem.I tak jak piszecie:sowy ,hipogryfy hagrida itd to wszystko jest świetne dla dzieci ,do czasu.
Dla mnie takim bumem psychologicznym okszala...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Harry Potter (pomijając dyskusje czy to już klasyk czy nie) książka która jest dobrze napisana, interesująca, wciągająca, dla pewnego pokolenia jest też książką dzieciństwa/przełomu dorosłości, i temu zawdzięcza dzisiejszą popularność. Ma ona jednak dwa spore minusy, pierwszym jest to, że nie była to seria od początku przemyślana, i wbrew temu co mówi "romantyczna" wersja, początkowe 3 tomy, nie były pisane świadomie pod zakończenie a to już niestety prowadzi do wielu dziur i braków w fabule. Drugim minusem jest to, że Potter jest obecnie rozcieńczany,a czasem gdy coś jest dobre powinno się skończyć. i o ile podobają mi się fantastyczne zwierzęta, choć mam nadzieje, że będzie im do Pottera jak najdalej o tyle "przeklęte..." jest już skokiem na kasę fanów... smutne, biorąc pod uwagę fantastyczną serie.

Harry Potter (pomijając dyskusje czy to już klasyk czy nie) książka która jest dobrze napisana, interesująca, wciągająca, dla pewnego pokolenia jest też książką dzieciństwa/przełomu dorosłości, i temu zawdzięcza dzisiejszą popularność. Ma ona jednak dwa spore minusy, pierwszym jest to, że nie była to seria od początku przemyślana, i wbrew temu co mówi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwszy raz sięgnęłam po "Harry'ego", kiedy miałam 8 czy 9 lat. Od tamtego czasu sagę przeczytałam kilka razy, a sentyment dalej został. ;)
Zdarzało się, że coś mi nie pasowało, bo stawałam się starsza, więc niektóre opisy albo dialogi czułam, że nie są skierowane do mojego wieku, jednak patrząc na całą fabułę, bohaterów, detale, rozbudowany świat przedstawiony, pewne schematy, symbole, aluzje, wartości, klamry, powiązania pomiędzy konkretnymi częściami, to myślę, że seria o Harrym Potterze jest jedną z najlepszych, a rozgłos, jaki przy tym otrzymała, całkowicie jej się należy.

Pierwszy raz sięgnęłam po "Harry'ego", kiedy miałam 8 czy 9 lat. Od tamtego czasu sagę przeczytałam kilka razy, a sentyment dalej został. ;)
Zdarzało się, że coś mi nie pasowało, bo stawałam się starsza, więc niektóre opisy albo dialogi czułam, że nie są skierowane do mojego wieku, jednak patrząc na całą fabułę, bohaterów, detale, rozbudowany świat przedstawiony, pewne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czytałam Pottera dwa razy dopiero po skończeniu liceum, więc mogłam go ocenić chłodnym okiem. Pierwszy raz z przerwami, bo książki pożyczałam na bieżąco od kuzynki, drugi raz całą serię od ręki.

Sukces Pottera to przede wszystkim czytelnicy-dzieci. Młodzi nie wychwycą tego co starsi. Dla nich książka jest idealna i nie ma w niej żadnych błędów ani dziur fabularnych.

Według mnie Rowling pisać nie umie. Jej dorosłe książki są po prostu słabe. Chyba wydano je tylko wyłącznie przez znane nazwisko i sukces Pottera. Łatwo jest idealizować lektury z dzieciństwa, ale muszą być naprawdę dobre, żeby mogły się same obronić wśród osób dorosłych.

Czytałam Pottera dwa razy dopiero po skończeniu liceum, więc mogłam go ocenić chłodnym okiem. Pierwszy raz z przerwami, bo książki pożyczałam na bieżąco od kuzynki, drugi raz całą serię od ręki.

Sukces Pottera to przede wszystkim czytelnicy-dzieci. Młodzi nie wychwycą tego co starsi. Dla nich książka jest idealna i nie ma w niej żadnych błędów ani dziur fabularnych.

...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bardzo podziwiam, jak duże jest uniwersum HP. Fandom jest naprawdę ogromny. Mnóstwo fanów jest mocno oddanych - co czasem pomaga im w tworzeniu wyjątkowych rzeczy (jak piękne fanarty), a innym razem sprawia, że są to "szaleni", w złym tego słowa znaczeniu, fani.
Pomimo znajomości (mniej lub bardziej) różnych terminów ze świata Pottera (w końcu wiele osób dookoła o tym mówi, odniesienia w Internecie itp.), nie czuję zbytniej sympatii do tej serii. Od zawsze wydawała mi się zbyt mocno wyeksploatowana. Nie mam tendencji do bycia wielką fanką tych najpopularniejszych książek, filmów, czy czegokolwiek innego. Szukam nowych rzeczy kierując się sercem i intuicją "czy coś do mnie pasuje", a jakoś w kierunku HP nigdy nie miałam takiego porywu serca.
W gimnazjum zaczęłam czytać pierwszy tom serii - ze szkolnej biblioteki. Jednak przerwałam po kilku rozdziałach. Nie wiem, czy po sześciu czy siedmiu... Wtedy ta lektura wydała mi się tak straszna, infantylna i nudna, że nie chciałam marnować więcej czasu. Styl wydawał mi się naprawdę odpychający.
Nie wiem, czy kiedykolwiek wrócę do tej serii, może nie, a może tak. Wydaje mi się jednak, że nie mam predyspozycji, żeby ją polubić. Może to kwestia tego, jaka jest, a może mojego gustu. Chyba raczej to drugie.
Dziwne jest dla mnie zaliczanie tej serii do klasyki. Faktem jest, że już w trakcie jej wydawania zaczęła mocno wchodzić w popkulturę, a obecnie mamy już wiele odniesień do HP. Czas pokaże, jak długo będzie to modne. Na pewno nie sądzę, że na rzecz "nowej" klasyki warto zapominać o tej "starej", bo każda znacząca dla kultury/literatury światowej pozycja jest tak samo ważna. Znalazłam się kilka razy wśród wielu nastolatków, którzy uwielbiali tę serię i zachwycali się, jak ona przekazuje np. wartość przyjaźni. Zobaczymy, jak ten potencjał będzie wykorzystany. Osobiście jednak nie przepadam za tą serią i powiedziałabym, że w swojej kategorii już może być klasykiem, lecz chyba nie klasykiem w całej literaturze.

Bardzo podziwiam, jak duże jest uniwersum HP. Fandom jest naprawdę ogromny. Mnóstwo fanów jest mocno oddanych - co czasem pomaga im w tworzeniu wyjątkowych rzeczy (jak piękne fanarty), a innym razem sprawia, że są to "szaleni", w złym tego słowa znaczeniu, fani.
Pomimo znajomości (mniej lub bardziej) różnych terminów ze świata Pottera (w końcu wiele osób dookoła o tym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie nazwałabym serii o Harrym Potterze klasykiem, chociażby dlatego, iż są to powieści stosunkowo nowe, które próbę czasu mają dopiero przed sobą. Ponadto, według mnie, na miano klasyki zasługują utwory z klasą, nieśmiertelne arcydzieła literatury światowej o wyjątkowych walorach artystycznych, książki przekazujące ponadczasowe wartości. Być może znam tę serię zbyt słabo (przyznaję, nie przeczytałam całej, ponieważ zwyczajnie mi się nie podobała i szkoda mi było czasu), ale nie dostrzegłam w niej tych cech. Nie przekonuje mnie też stwierdzenie, iż "odmieniła rynek książki i czytelników", nie uważam jej bowiem za przełomową ani szczególnie nowatorską.
Przepraszam za mocne słowa, lecz zestawienie Harrego Pottera z "Władcą Pierścieni" jest dla mnie lekko szokujące. Tolkien to mistrz, ojciec i król fantastyki. On naprawdę dokonał czegoś przełomowego, jego twórczość była zalążkiem fantasy, stworzył świat, który zdaję się istnieć naprawdę, drugą rzeczywistość, która nieustannie jest przedłużana, rozrasta się dzięki nowym artystą tworzącym swoje światy inspirując się twórczością Tolkiena.
Twórczość Rowling zaliczyłabym nie do klasyki, lecz do literatury popularnej. Obecnie nie ma chyba młodego człowieka, który nie słyszałby o Harrym Potterze i nawet jeśli nie czytałby książki, nie miałby styczności z serią chociażby w formie filmu. Książki zyskały ogromny rozgłos i rzesze fanów. Moda ta nie słabnie, to fakt, lecz to jeszcze nie czyni serii klasyką.
Pomarudziłam trochę, wylałam swoje żale. Na koniec, żeby nie było, że jestem całkiem na "nie", to przyznam, iż jest powód dla którego szanuje twórczość pani Rowling: powieści o Harrym Potterze rzeczywiście dla wielu osób są bramą do świata książek, co dziś w świecie gdzie literacka apokalipsa zdaję się nadciągać wielkimi krokami (nawet nie ze względu na jakość współczesnej literatury, lecz zanikanie genu mola książkowego w nowych pokoleniach i niezwykłej odporności młodych ludzi na bakcyla czytelnictwa) jest bezcenne :)

Nie nazwałabym serii o Harrym Potterze klasykiem, chociażby dlatego, iż są to powieści stosunkowo nowe, które próbę czasu mają dopiero przed sobą. Ponadto, według mnie, na miano klasyki zasługują utwory z klasą, nieśmiertelne arcydzieła literatury światowej o wyjątkowych walorach artystycznych, książki przekazujące ponadczasowe wartości. Być może znam tę serię zbyt słabo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsze cztery tomy przeczytałam w wieku dwunastu lat, ostatni mając lat szesnaście - można powiedzieć, że z Harrym Potterem dorastałam. Pamiętam, że Potter czytany był wielokrotnie, nie potrafię już zliczyć ile razy, ale to chyba książki w mojej biblioteczce, które przeczytałam najwięcej razy (kiedyś pewnie jeszcze do nich wrócę). Mam jakiś taki sentyment do całego cyklu, chyba to właśnie Harry Potter zachęcił mnie do częstszego czytania książek i dzięki Harry'emu najchętniej sięgam po pozycje z gatunku fantasy. :)

Pierwsze cztery tomy przeczytałam w wieku dwunastu lat, ostatni mając lat szesnaście - można powiedzieć, że z Harrym Potterem dorastałam. Pamiętam, że Potter czytany był wielokrotnie, nie potrafię już zliczyć ile razy, ale to chyba książki w mojej biblioteczce, które przeczytałam najwięcej razy (kiedyś pewnie jeszcze do nich wrócę). Mam jakiś taki sentyment do całego cyklu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wciąż uwielbiam tę serię, wykreowany świat i styl pisania Rowling.
Nawet dziury w kreacji świata nie przeszkadzają, dały impuls do napisania wielu świetnych fanfików.

Wciąż uwielbiam tę serię, wykreowany świat i styl pisania Rowling.
Nawet dziury w kreacji świata nie przeszkadzają, dały impuls do napisania wielu świetnych fanfików.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post