Dziewczynka, która wypiła księżyc

W lesie jest zła wiedźma. Ale czy aby na pewno? Czy czasem zło nie czai się zamaskowane tuż za rogiem? Jest też dziewczynka, która całkiem przypadkiem dzięki blaskowi księżyca staje się pełna magii. Magii, która wciąż rośnie i rośnie, a do tego dla dziewczynki staje się tak naturalna, że nawet nie wie kiedy jej używa. Czy to bezpieczne? Jest też chłopiec, który pyta. Chłopiec dorasta i postanawia wyruszyć do lasu i rozwiązać sprawe ze złą wiedźmą. Nie spodziewa się, że zło miał całe życie pod nosem. Ah, to była piękna książka! Dzięki takim historiom pokochałam czytanie, kiedy byłam mała ❤

W lesie jest zła wiedźma. Ale czy aby na pewno? Czy czasem zło nie czai się zamaskowane tuż za rogiem? Jest też dziewczynka, która całkiem przypadkiem dzięki blaskowi księżyca staje się pełna magii. Magii, która wciąż rośnie i rośnie, a do tego dla dziewczynki staje się tak naturalna, że nawet nie wie kiedy jej używa. Czy to bezpieczne? Jest też chłopiec, który pyta....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem lekka książka fantasy adresowana głównie do najmłodszych, natomiast skuszony pochwałami dorosłych czytelników, postanowiłem się skusić.
Fabuła rozgrywa się w Protektoracie, którego mieszkańcy składają w ofierze najmłodsze dziecko wiedźmie, aby powstrzymać ją od nawiedzania okolicy.
Okazuje się jednak, że wiedźma nie taka jak ją malują. Zazwyczaj oddaje dzieci rodzinom po drugiej stronie lasu. Rytuał zmienia się za sprawą Luny, którą przygarnia , wychowuje ją jak swoją córkę, a w zasadzie wnuczkę.
Liczyłem na coś lepszego, jednak nie będę krytykować, może komuś innemu się spodoba, do mnie akurat w tym momencie ta ksiażka nie trafiła zbytnio.

Całkiem lekka książka fantasy adresowana głównie do najmłodszych, natomiast skuszony pochwałami dorosłych czytelników, postanowiłem się skusić.
Fabuła rozgrywa się w Protektoracie, którego mieszkańcy składają w ofierze najmłodsze dziecko wiedźmie, aby powstrzymać ją od nawiedzania okolicy.
Okazuje się jednak, że wiedźma nie taka jak ją malują. Zazwyczaj oddaje dzieci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo oryginalna i pomysłowa opowieść przeznaczona intencjonalnie dla dzieci, choć być może tym dzieciom, którym jest przeznaczona, wyda się zbyt obszerna i zawiła, a tym, które ją są w stanie objąć, może się wydać MOMENTAMI zbyt dziecięca.
Tak czy inaczej książka stanowi osobną klasę sama dla siebie i na dobrą sprawę nie do końca wiem, jak ją ocenić, w tym sensie, że nie jestem całkiem pewny, w jaki sposób będzie na dzieci oddziaływać. Wydaje się, że pozytywnie. Na pewno lepiej, niż te tradycyjne, najbardziej znane baśnie, tak znane, że nie zauważamy w nich brutalności i przemocy, a dość bezkrytycznie je rozpowszechniamy. Ciekawym pomysłem jest nawiązanie pod koniec do tekstu biblijnego (J 1,1-5.9-12), oczywiście w całkiem przetworzonej formie, ale z akceptowalną, pomysłową intencją.
Myślę, że można tę opowieść odtwarzać dzieciom w formie audiobooka, naprawdę rewelacyjnie czytanego przez Joannę Jeżewską.

Post scriptum:
Jak zwykle przeglądam opinie czytelników i przy czytaniu niektórych przecieram oczy ze zdumienia. Książka przesłodzona? To ma być przecież książka dla dzieci, którym trzeba zaszczepiać podstawowe wartości, choćby brzmiały dla dorosłych momentami naiwnie. To nie jest książka dla was, starych cyników, którzy najchętniej proponowaliby dziecku western, albo grę komputerową w strzelanki.
Książka zawiera momentami wręcz genialne zdania, niektóre cytowane przez recenzujących tutaj pozytywnie użytkowników. Być może autorka miała zbyt wysokie aspiracje próbując osiągnąć efekt podobny do „Małego Księcia” czy „Kubusia Puchatka” i nawet jeśli nie osiągnęła tak spektakularnego sukcesu, dużo jej się udało. Nie zacytuję tych rewelacyjnych zdań, zacytuję przykład sposobu myślenia autorki:
„Babcia mówiła, że nie ma się czego bać, wskutek czego dziewczynka bała się jeszcze bardziej”.
Dla mnie genialne.
Przyjmuję do wiadomości te oceny, w których recenzenci uważają, że język książki jest dla dzieci zbyt skomplikowany. Być może. Ale ta wada-nie-wada może być z drugiej strony, przewrotnie, swego rodzaju zaletą pozwalającą na odtwarzanie tej bajki więcej niż jeden raz i umożliwiającą rozmowy z dziećmi o ważnych sprawach.

Bardzo oryginalna i pomysłowa opowieść przeznaczona intencjonalnie dla dzieci, choć być może tym dzieciom, którym jest przeznaczona, wyda się zbyt obszerna i zawiła, a tym, które ją są w stanie objąć, może się wydać MOMENTAMI zbyt dziecięca.
Tak czy inaczej książka stanowi osobną klasę sama dla siebie i na dobrą sprawę nie do końca wiem, jak ją ocenić, w tym sensie, że nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Magiczna książka dla dorosłych i nastolatków...

Magiczna książka dla dorosłych i nastolatków...

Pokaż mimo to

CAŁKIEM CIEKAWA🤗🤗 FAJNA DLA UCHA LEKTORKA😊😊

CAŁKIEM CIEKAWA🤗🤗 FAJNA DLA UCHA LEKTORKA😊😊

Pokaż mimo to

Mnie się nie podobało. Schematyczne, przerysowane, przesłodzone. Niestrawne.
Z trudem przebrnęłam.
Ta książka jest jak te słodycze dla dzieci, przepięknie zapakowane, genialnie reklamowane, a w środku tylko cukier i utwardzony tłuszcz palmowy.

Tytułowa bohaterka to wybitnie uzdolniona, czyli u-magiczniona, super-hiper-wyjątkowa dziewczynka ; tak jakby bohaterkami ksiązke dla dzieci nie mogłyby już być normalne dzieci,. Dziewczynka jest wychowywana w sposób całkowicie bezstresowy - i zachowuje się strasznie, ale wszyscy są nią OCZAROWANI; No bo jest magiczna przecież; nie musi być ani miła, ani grzeczna, ani rozsądna.

W książce jest powtórzone mnóstwo schematów, naprawdę już wielokrotnie wykorzystanych; Gdyby jeszcze one były powtórzone jakoś nowatorsko, albo chociaż z poczuciem humoru -byłoby to znośne, ale ta opowieść jest taka zbyt nadęta, zbyt poważna, zbyt egzaltowana. Brak jej uroku, lekkości., niedopowiedzenia.

Postacie są dobre albo złe. Nic pomiędzy. Wszystkie role są rozdane na stałe.

To pewnie taka nowoczesna wersja bajki o kopciuszku, i dlatego tak sie podoba i zbiera nagrody.
Kiedyś dziewczynka, która nie miała pomysłu na życie, marzyła o księciu -który przyjedzie na białym koniu. i zmieni je życie.
Teraz pewnie dziewczynka taka marzy, ze zostanie umagiczniona - i już potem wszystko samo się będzie działo.

Mnie to nie przekonuje. Mnie bardziej się podobają bajki, w których świat nie jest tak schematyczny, tak czarno-biały, a bohaterzy przezywają przygody , chociaz nie są super-hiper-umagicznieni czy uzdolnieni, ale pozostają jednak naturalni, a nie tacy usztucznieni.

Mnie się nie podobało. Schematyczne, przerysowane, przesłodzone. Niestrawne.
Z trudem przebrnęłam.
Ta książka jest jak te słodycze dla dzieci, przepięknie zapakowane, genialnie reklamowane, a w środku tylko cukier i utwardzony tłuszcz palmowy.

Tytułowa bohaterka to wybitnie uzdolniona, czyli u-magiczniona, super-hiper-wyjątkowa dziewczynka ; tak jakby bohaterkami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepięknie napisana książka. Czytałam ją już jakiś czas temu, ale nadal czuję tę magię historii. Choć wydaje mi się, że jest to lektura dla trochę starszych dzieci.

Przepięknie napisana książka. Czytałam ją już jakiś czas temu, ale nadal czuję tę magię historii. Choć wydaje mi się, że jest to lektura dla trochę starszych dzieci.

Pokaż mimo to

Magiczna opowiesc, w ktorej znajdziemy wiele warstw. O wolnosci, szczesciu, dorastaniu i poswieceniu. Nie jestem jednak pewna, czy powinna byc na polce z literatura dziecieca... sadze, ze trzeba miec wiecej lat, zeby ja w pelni zrozumiec. Warta polecenia.

Magiczna opowiesc, w ktorej znajdziemy wiele warstw. O wolnosci, szczesciu, dorastaniu i poswieceniu. Nie jestem jednak pewna, czy powinna byc na polce z literatura dziecieca... sadze, ze trzeba miec wiecej lat, zeby ja w pelni zrozumiec. Warta polecenia.

Pokaż mimo to

Mieszkańcy Protektoratu żyją w strachu przed wiedźmą z lasu. By uniknąć jej gniewu co roku porzucają w lesie najmłodsze niemowlę jako ofiarę. Nie mają pojęcia, że Xan, wiedźma, to kobieta o wielkim sercu, która znajdując porzucone dzieci zabiera je i oddaje pod opiekę kochającym rodzinom mieszkającym po drugiej stronie boru. Po drodze karmi je światłem gwiazd, dzięki czemu rosną zdrowe, mądre i dobre. Pewnego razu jednak Xan przez pomyłkę karmi małą dziewczynkę światłem księżyca, które obdarza ją potężną magią. Xan wie, że nie może oddać tej małej - musi nauczyć ją jak się tą magią posługiwać. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, bo właśnie wtedy, gdy magia dziewczynki się budzi, cały plan Xan wali się w gruzy...

Nie jest już chyba dla nikogo tajemnicą, że lubię książki dla dzieci. Dlaczego? Po pierwsze dlatego, że są to zwykle piękne, ciepłe opowieści, które pochłania się szybko, łatwo i z prawdziwą przyjemnością. Po drugie zaś dlatego, że często, bardzo często, niosą ze sobą głębokie przesłanie, które zdaje się oczywiste, ale niestety nam, dorosłym, zaskakująco często trzeba o nim przypominać. Taką właśnie książką jest "Dziewczynka, Która Wypiła Księżyc". Czaiłam się na nią od dobrego roku, odkąd po raz pierwszy usłyszałam o niej na zagranicznych youtubach. W końcu udało mi się dorwać egzemplarz i powiem Wam... No cóż. Ta opowieść jest zwyczajnie piękna.

Jest tutaj wszystko, co może oczarować młodego (i starszego również) czytelnika: jest magia, są wspaniali, szlachetni bohaterowie, jest pełen tajemnic las, jest wielki bagienny potwór zakochany w poezji i maleńki smok, który uważa się na Prawdziwie Olbrzymiego Smoka. To piękny przykład ogromnej wyobraźni autorki, która stworzyła niezwykle oryginalny świat na fundamentach popularnego motywu. Przykładami tej wyobraźni może być chociażby Luna, tytułowa dziewczyna, która wypiła księżyc a wraz z nim jego magię czy Pożeraczka Smutku, potężna wiedźma, która żywi się smutkiem otaczających ją osób. A to dopiero początek.

"Wiedza to potęga, lecz gromadzona i ukrywana staje się potęgą straszliwą."

Nie będę się rozpisywać na temat bohaterów, bo wiadomo, że w książce dedykowanej młodszemu czytelnikowi muszą być nieco bardziej czarno-biali niż w literaturze dla dorosłych, ale muszę napisać, że budzą prawdziwą sympatię. Styl tej opowieści jest wspaniale baśniowy, ale na tyle prosty, by tę historię mogło zrozumieć dziecko w wieku 10 lat. Sama opowieść zaś sprawia wrażenie skierowanej do nieco starszego odbiorcy - fabuła jest dość skomplikowana i pojawiają się miejsca, w których jako dorosła musiałam się przez chwilę zastanowić, by je dobrze zrozumieć. Do tego płynie żwawo i bez trudu utrzymuje zainteresowanie czytelnia nie tylko swoim tempem, ale też zaskakującymi zwrotami akcji. Śledzimy kilkoro bohaterów, co też jest pewną nowością w tego typu literaturze i zdecydowanie wymaga od czytelnika namysłu.

"Z resztą czym jest imię? Nie sposób wziąć go do ręki. Nie sposób go powąchać. Nie sposób ukołysać do snu. Nie sposób szeptać mu do ucha, jak bardzo je kochasz."

Przede wszystkim jest to opowieść o miłości, ale nie kobiety i mężczyzny, tylko raczej matki i dziecka. A także miłości do ludzi i świata. To opowieść o przyjaźni, poświęceniu, nadziei i walce o szczęście. O dokonywaniu dobrych wyborów. Ta książka uczy młodego czytelnika jak być po prostu dobrym człowiekiem i robi to w naprawdę wspaniały sposób. Tak wspaniały, że ja, 30-letnia baba, popłakałam się czytając zakończenie.

Wiem, że książki dla dzieci nie cieszą się wśród społeczności blogowej wielkim zainteresowaniem, a szkoda, bo mają wiele do zaoferowania - także dorosłym. W prostych słowach mówią o tym, co naprawdę ważne, a o czym wielu dorosłych często zapomina. Gdyby więcej ludzi czytało książki dla dzieci, świat byłby lepszym miejscem. Dlatego ja uparcie będę je czytać i o nich mówić, a także zachęcać Was, byście i Wy po nie sięgali. Gorąco polecam Wam tę powieść i mam nadzieję, że choć kilka osób się na nią skusi.

Mieszkańcy Protektoratu żyją w strachu przed wiedźmą z lasu. By uniknąć jej gniewu co roku porzucają w lesie najmłodsze niemowlę jako ofiarę. Nie mają pojęcia, że Xan, wiedźma, to kobieta o wielkim sercu, która znajdując porzucone dzieci zabiera je i oddaje pod opiekę kochającym rodzinom mieszkającym po drugiej stronie boru. Po drodze karmi je światłem gwiazd, dzięki czemu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powiedzmy sobie szczerze - uwielbiam Opowieści. Czytam eseje, uciekam w literaturę faktu, jednak sama czynność czytania od zawsze kojarzy mi się z Opowieściami. Takimi, które poznawałem w każdy wieczór mojego wczesnego dzieciństwa, najpierw wysłuchując ich od Mamy a potem, gdy nauczyłem się czytać, już samodzielnie, samowystarczalne. Sam sobie zamknąłem ten świat, gdy wieczorne czytanie zmieniłem na wieczorne przeglądanie internetu. Wróciłem tam dopiero jakiś czas temu, i jak widać po ilości oraz tempie dodawanych przeze mnie opinii, idzie mi to całkiem sprawnie. Jednak mało, która pozycja poruszyła te zakurzone i zapomniane rejony mojego umysłu tak mocno jak "Dziewczynka, która wypiła księżyc". Za taką magią, najpierw nieświadomie potem już całkiem świadomie, tęskniłem, dlatego cieszę się, że odnalazłem ją w tej niewielkiej książeczce z bajeczną ilustracją na okładce. Bardziej krytyczna część mojego Ja czasami stara się zagłuszyć mój zachwyt zwracając uwagę na drobnostki pokroju nieścisłości w postępowaniu kilku postaci czy zbyt krótkiego epilogu. Na szczęście nic tak dobrze nie pozwala odetchnąć od krytycznego myślenia jak właśnie Opowieści.

Powiedzmy sobie szczerze - uwielbiam Opowieści. Czytam eseje, uciekam w literaturę faktu, jednak sama czynność czytania od zawsze kojarzy mi się z Opowieściami. Takimi, które poznawałem w każdy wieczór mojego wczesnego dzieciństwa, najpierw wysłuchując ich od Mamy a potem, gdy nauczyłem się czytać, już samodzielnie, samowystarczalne. Sam sobie zamknąłem ten świat, gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to