Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo mnie ta książka zawiodła. Być może dlatego, że wiele dobrego o niej wcześniej słyszałam.
Trudno mi nie odbić się od negatywnej w stosunku do wszystkiego a przez to nieprzyjemnej bohaterki.
Nie mam doświadczeń z emigracją za dziecka ani z emigracją długotrwałą, w przeciwieństwie do bohaterki (i autorki) tej książki, byłam więc nastawiona na to, że pewnie niektóre emocje mogą mnie zdziwić czy być niezrozumiałe. Nie byłam jednak przygotowana na książkę, w której po pierwsze bohaterka sama nie wie czego chce, i potrzebuje, ale znalazła sobie bufor na tłumaczenie swoich problemów - od tego, że ktoś jej nie zrozumiał, przez to, że rodzina (albo ona sama) narzuciła sobie wymagania dot. nauki czy sukcesu życia, aż po rozpad związku i problemy lękowe. A tym buforem jest "bo ja emigrowałam 20 lat temu". I może gdyby bohaterka była sympatyczniejsza, to łatwiej byłoby przeczytać, ale dawno nie spotkałam kogoś tak negatywnie nastawionego do wszystkiego dosłownie - od urzędniczki która wydaje jej obywatelstwo ( a książka zaczyna się "uroczym" opisem jej brzydkich paznokci bo wiadomo...) przez ludzi na ulicy, znajomych których spotykała na drodze a którzy nawet nie byli dla niej niemili, nawet na specjalistach psychologach kończąc.
Nie chcę oceniać tej książki całkiem negatywnie, bo prawda jest taka, że ona może pokazać jakiś obraz zagubienia które może wprowadzić emigracja (choć jak dla mnie bardziej rodzina bohaterki.), ale dla mnie bardziej była to książka drażniąca niż otwierając oczy na ten punkt widzenia.
Szkoda...

Bardzo mnie ta książka zawiodła. Być może dlatego, że wiele dobrego o niej wcześniej słyszałam.
Trudno mi nie odbić się od negatywnej w stosunku do wszystkiego a przez to nieprzyjemnej bohaterki.
Nie mam doświadczeń z emigracją za dziecka ani z emigracją długotrwałą, w przeciwieństwie do bohaterki (i autorki) tej książki, byłam więc nastawiona na to, że pewnie niektóre...

Muszę przyznać, że to całkiem dobrze napisana powieść. Fajnie i płynnie się to czyta, książka jest ciekawa, temat niekonwencjonalny a aspekt psychologiczny naprawdę dobry, więc polecam, ale nie jest to dla mnie książka, która cokolwiek by zmieniła, czy niosła coś ważnego, bo nie lubię tego doszukiwać się w powieściach.
Największym jej plusem jest na pewno sposób przekazania emocji: miłość, rozpacz, żal, strach, złość, niedowierzanie, zagubienie-wszystko to zrobione tak dobrze, że pomimo tego, że czasem niektóre zachowania bohaterów były irracjonalne, tu obudowane zostały tak, że absolutnie to nie przeszkadzało.
Dodatkowo rzadki temat tego, jak z wielką tragedią, z wielką niewiadomą, z całą masą emocji, które są ze sobą sprzeczne radzi sobie rodzina patchworkowa (a taka rodzina, pomimo, że sama takiej nie tworzę, ma dla mnie jednak pewien prywatny szczególny wymiar i stąd wzbudza moje zainteresowanie).
Ciekawa jest tajemnica, ciekawa jest niepewność tego, co się stanie, i ciekawe jest wyjaśnienie istnienia w książce wątków pobocznych, które okazują się takie nie być.
Nie jest jednak całkiem kolorowo. Powieść pozostawia mnie z jednym zupełnie nierozwiązanym a fajnie się zapowiadającym (żona ambasadora) tematem, końcowa akcja trochę już trąci absurdem, a ostatnia wizja Leigh jako sposób poradzenia sobie z żałobą to na tle całkiem dobrze psychologicznie ogarniętej powieści, w której wierzyłam w emocje moment wręcz żenująco słaby.

Muszę przyznać, że to całkiem dobrze napisana powieść. Fajnie i płynnie się to czyta, książka jest ciekawa, temat niekonwencjonalny a aspekt psychologiczny naprawdę dobry, więc polecam, ale nie jest to dla mnie książka, która cokolwiek by zmieniła, czy niosła coś ważnego, bo nie lubię tego doszukiwać się w powieściach.
Największym jej plusem jest na pewno sposób przekazania...

Do kolejnej książki Guillaume Musso, którego powieści odkryłam w tym roku, podchodziłam z dużymi nadziejami, i niestety trochę się zawiodłam.

Nie jest tak, że książka jest zła, o nie. Książkę czyta się szybko i dość przyjemnie, pomysł na fabułę autor miał bardzo dobry, momentami czułam się zaciekawiona, a i niektóre zwroty akcji potrafiły zaskoczyć. Autorowi udało się uniknąć jakiegoś pojedynczego absurdu, który w poprzednich książkach zawsze zwracał moją uwagę, to wszystko naprawdę było ok.
Jednak od zjazdu absolwentów oczekiwałam tego, że akcja jak w poprzednich czytanych przeze mnie powieściach autora będzie pędziła, że książka będzie trzymała w napięciu i nie będzie dawała się odłożyć-to niestety się nie sprawdziło. Ponadto zupełnie nie polubiłam się z głównym bohaterem i jego najbliższymi. Nie potrafiłam im kibicować, bać się o nich ani współczuć, gdy coś szło nie po ich myśli. Nie kupiłam wytłumaczeń ich zachowań, które podsuwała mi książka, a same postacie były dla mnie dość papierowe. Do tego autor zostawił mnie z brakiem odpowiedzi na pytanie:skąd Maxim wziął się w miejscu zbrodni, która rozpoczyna akcję? Rozumiem, że przy konstruowaniu dość wielowątkowej fabuły Musso mógł pominąć, że nie jest to wyjaśnione, ale niestety dla mnie to spory minus, zwłaszcza u autora, w którym tak duże nadzieje pokładałam.
W gruncie rzeczy "Zjazd absolwentów" okazał się historią o tym, jak popełnić zbrodnię, ukryć ciało, nie mieć wyrzutów sumienia i co zrobić, kiedy po latach nasze działania mogą wyjść na jaw.

Szkoda...

Do kolejnej książki Guillaume Musso, którego powieści odkryłam w tym roku, podchodziłam z dużymi nadziejami, i niestety trochę się zawiodłam.

Nie jest tak, że książka jest zła, o nie. Książkę czyta się szybko i dość przyjemnie, pomysł na fabułę autor miał bardzo dobry, momentami czułam się zaciekawiona, a i niektóre zwroty akcji potrafiły zaskoczyć. Autorowi udało się...