Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Egzemplarz recenzencki dzięki uprzejmości Wydawnictwa "Znak"

Życie i Śmierć" nie jest tendencyjną książką popularnonaukową. Głównym autorem jest utytułowany literat Juan José Millás, książka jest zbiorem reportaży ze spotkań z równie utytułowanym antropologiem Juanem Luisem Arsuagą, którego niektórzy czytelnicy mogli poznać w jego debiutanckim dziele, który okazał się bestsellerem literatury popularnonaukowej.

Dzięki połączeniu literackiego piękna z naukowymi teoriami, książka jest bardziej przystępna czytelnikom.

Wyjaśnianie tajemnic życia i śmierci wplecione w pewien wątek fabularny i przepiękne opisy hiszpańskiej przyrody nie są nużące i mogą zainteresować większe grono potencjalnych odbiorców.

Opisywane na kartach książki perypetie dwóch starszych panów, których z pozoru wiele różni, ale łączy dziecięca dociekliwość i zadawanie trudnych pytań to sprawia, że obaj autorzy świetnie się uzupełniają.

Warto pochwalić literacki majstersztyk Millasa oraz wytrwałość w wyjaśnianiu zawiłych teorii przez Arsuagę.

Jestem pewny, że każdy może tutaj znaleźć coś dla siebie - w spisanych rozdziałach nawiązano do biologii, filozofii, socjologii, religii z dodatkiem własnego doświadczenia życiowego autorów.

Nie zdradzając zbyt wiele treści chciałbym tylko wspomnieć, że nasz gatunek - najmłodszy na świecie, ale noszący w swoich genach doświadczenie życia biologicznego od czasu jego powstania - wymknął się spod kontroli Matki Natury, chętnych dowiedzenia się więcej, odsyłam do zapoznania się z książką i własnej oceny. Polecam!

Egzemplarz recenzencki dzięki uprzejmości Wydawnictwa "Znak"

Życie i Śmierć" nie jest tendencyjną książką popularnonaukową. Głównym autorem jest utytułowany literat Juan José Millás, książka jest zbiorem reportaży ze spotkań z równie utytułowanym antropologiem Juanem Luisem Arsuagą, którego niektórzy czytelnicy mogli poznać w jego debiutanckim dziele, który okazał się...

Powszechnie uznawana za pierwszą sztukę William Shakespeare'a, można to zauważyć w czasie czytania. Akcja dramatu rozwija się niesłychanie szybko jak na późniejsze dzieła wybitnego pisarza. Dialogi nie są długie i pełne polotu. Intrygę też poznajemy bardzo szybko, nawet jeśli porównamy "Makbeta" i "Hamleta", gdzie główny wątek sztuki pojawia się na początku, ale droga do finału jest zawiła i pełna wspaniałych monologów w "Tytusie Andronikusie" jeszcze nie mamy do czynienia z dramaturgiem, który zmieni oblicze literatury i przejdzie do historii, dla wielu stanie się niedościgłym wzorem.

Przechodząc do samej treści dramatu. Mogłoby się wydawać, ze jest to utwór o zemście, ale to zbyt proste. Jest to dramat o człowieku, który całe życie żył posłuszny pewnym ideom i za nie walczył na koniec przekonuje się, że to tylko iluzje. Największy wróg to nie ten zewnętrzny, ale ten wewnętrzny, dużo gorszy i bardziej niebezpieczny, bo nie uświadomiony. Czy ten schemat nie powiela się często w naszym życiu?

Na koniec mała dygresja, ale nie byłbym sobą gdybym o tym nie napisał. W czasach Shakespeare'a i dużo później osoby pochodzenia można powiedzieć egzotycznego nie były rzadkością nawet na salonach ówczesnych elit. Dlaczego taki widok wywołuje dzisiaj poruszenie na peryferiach rozwiniętego świata?

Polecam dla mnie jak zawsze fenomenalny W.S. :)

Powszechnie uznawana za pierwszą sztukę William Shakespeare'a, można to zauważyć w czasie czytania. Akcja dramatu rozwija się niesłychanie szybko jak na późniejsze dzieła wybitnego pisarza. Dialogi nie są długie i pełne polotu. Intrygę też poznajemy bardzo szybko, nawet jeśli porównamy "Makbeta" i "Hamleta", gdzie główny wątek sztuki pojawia się na początku, ale droga do...

Mitologię czytałem w czasach szkolnych i mam do niej mieszane uczucia. Bardziej pasują mi amerykańskie filmy na podstawie mitologicznego motywu, które zawsze mają dobre zakończenie.

Po za widocznym feminizmem, mamy tutaj do czynienia ze stałymi amerykańskimi tematami, jak poszukiwanie swojej tożsamości, problemy na linii dziecko-rodzice, szukanie sensu życia oraz miłości, akceptacji.

Z powyższych powodów nie jest to lektura dla każdego. Dzieciństwo Kirke bardzo mnie wynudziło i zmęczyło, dopiero czasy zesłania na wyspę podwyższyły moją ocenę, za szczyptę filozofii, psychologii oraz ciekawe zakończenie mogę nawet podwyższyć ocenę jeszcze wyżej.

Zakończenie jest trochę niespodziewane, jakby szybko urwane, nie zgodne z mitologia, ale ponieważ jest to w stylu bardzo amerykańskim mogę to zaakceptować. Czegoś mi tu było trochę za mało, czegoś za dużo. Niektórych bohaterów znanym z mitologii mogłem poznać z całkiem innej strony. Wydaje mi się, że jednak można było historię pierwszej farmaceutki przedstawić w bardziej interesujący sposób.

Jestem bardzo ciekawy jakie wrażenia będę miał po przeczytaniu "Pieśni o Achillesie" wtedy jeszcze raz zweryfikuje swoją ocenę "Kirke".

Mogę polecić każdemu, samemu zapoznać się z tą pozycją książkową i zweryfikować swoją opinię. Sądzę, że nie będzie to czas stracony, nawet dla sceptyków.

Mitologię czytałem w czasach szkolnych i mam do niej mieszane uczucia. Bardziej pasują mi amerykańskie filmy na podstawie mitologicznego motywu, które zawsze mają dobre zakończenie.

Po za widocznym feminizmem, mamy tutaj do czynienia ze stałymi amerykańskimi tematami, jak poszukiwanie swojej tożsamości, problemy na linii dziecko-rodzice, szukanie sensu życia oraz miłości,...