Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mroczna - to pierwsze słowo, które mi się nasuwa, gdy myślę o tej książce. Mroczna - ale nie ze względu na całkiem przyzwoitą aurę tajemnicy, jaka otacza całość, ale dlatego, że zawiera tyle ludzkich dramatów na 525 stronach... Czytając, czułam się nimi przytłoczona.

Joanna Bator potrafiła sprawić, że raz współczułam, potem znów kręciłam z niesmakiem głową nad poczynaniami bohaterów... Powieść wzbudza emocje, wciąga - gdy dotarłam do ostatniej strony, zrobiło mi się smutno, że to już koniec. Mogłabym jeszcze towarzyszyć głównej postaci, Alicji Tabor, w jej podróży przez ciemne ścieżki Wałbrzycha.

W książce pojawia się tylu bohaterów z przejmującymi historiami życia, że momentami miałam w głowie bałagan, zapominałam, kto jest kim i co go dotyczy. Czasem akcja zamiera i nasuwa się słowo: dłużyzna. Za to zobrazowanie niektórych grup społecznych to coś wartego uwagi. Bator nie uciekła przed - chwilami widocznym - szafowaniem stereotypami dotyczącymi polskiego społeczeństwa, ale zrehabilitowała się w moich oczach trafnością niektórych spostrzeżeń na jego temat.

Uważam, że warto zapoznać się z tą pozycją.

Mroczna - to pierwsze słowo, które mi się nasuwa, gdy myślę o tej książce. Mroczna - ale nie ze względu na całkiem przyzwoitą aurę tajemnicy, jaka otacza całość, ale dlatego, że zawiera tyle ludzkich dramatów na 525 stronach... Czytając, czułam się nimi przytłoczona.

Joanna Bator potrafiła sprawić, że raz współczułam, potem znów kręciłam z niesmakiem głową nad poczynaniami...