Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dialogi jak z wypracowania szkolnego, fabuła przewidywalna, działania niektórych bohaterów niespójne i nielogiczne.
No nie, słabiutkie...

Dialogi jak z wypracowania szkolnego, fabuła przewidywalna, działania niektórych bohaterów niespójne i nielogiczne.
No nie, słabiutkie...

Jakie to było słabe... Na granicy grafomaństwa, dialogi sztywne i nienaturalne, opisy jak z taniego romansidła, postacie płaskie, wątek kryminalny banalny, no nie, wszystko na nie.

Jakie to było słabe... Na granicy grafomaństwa, dialogi sztywne i nienaturalne, opisy jak z taniego romansidła, postacie płaskie, wątek kryminalny banalny, no nie, wszystko na nie.

Autorka przeceniła swoje możliwości i rozpoczęła tyle wątków pobocznych, że żadnemu nie była w stanie poświęcić odpowiednio dużo uwagi, w efekcie książka pełna jest ledwo nakreślonych historii (z czego każda ciężkiego kalibru). Brakuje tu jakiejkolwiek głębi, książka pozostawia spory niedosyt.

Autorka przeceniła swoje możliwości i rozpoczęła tyle wątków pobocznych, że żadnemu nie była w stanie poświęcić odpowiednio dużo uwagi, w efekcie książka pełna jest ledwo nakreślonych historii (z czego każda ciężkiego kalibru). Brakuje tu jakiejkolwiek głębi, książka pozostawia spory niedosyt.

Tym razem główny wątek kryminalny nie powala, bo właściwie brak tam zagadki: wszystko wiemy od samego początku. Na szczęście pojawia się Billy i ratuje ten tom

Tym razem główny wątek kryminalny nie powala, bo właściwie brak tam zagadki: wszystko wiemy od samego początku. Na szczęście pojawia się Billy i ratuje ten tom

Męczy mnie już Igor Brudny - cierpiętnik i twardziel w jednym, który cicho akceptuje swój ciężki los. Męczy mnie ta naszpikowana szkodliwymi stereotypami maczo faceta postać: Igor co wieczór popija whisky lub piwo, obce mu są głębsze emocje (a przynajmniej ich okazywanie). Strasznie to odpychające, sprawia wrażenie kogoś, kto zwyczajnie nie lubi świata. Kolejnej części z Igorem chyba już nie zniosę: boje się, ze od wywracania oczami, tak już mi zostanie.

Piotrowski zachwycił mnie pierwszym tomem, to było jakieś novum, z każdym kolejnym jednak jest coraz słabiej.

Męczy mnie już Igor Brudny - cierpiętnik i twardziel w jednym, który cicho akceptuje swój ciężki los. Męczy mnie ta naszpikowana szkodliwymi stereotypami maczo faceta postać: Igor co wieczór popija whisky lub piwo, obce mu są głębsze emocje (a przynajmniej ich okazywanie). Strasznie to odpychające, sprawia wrażenie kogoś, kto zwyczajnie nie lubi świata. Kolejnej części z...