Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna językowo, pełna dystansu i humoru, minimalistyczna powieść. Przy tym jednak dość przygnębiająca, ale trudno się dziwić.

Świetna językowo, pełna dystansu i humoru, minimalistyczna powieść. Przy tym jednak dość przygnębiająca, ale trudno się dziwić.

Niby lekka, a jednak przygnębiająca. W trzech czwartych niezwykle powolny rytm opowieści, pod koniec szybkie przyspieszenie, niedopowiedziane wątki i metaforyczny koniec, który jednak pozostawia pytanie, czy autorce przypadkiem nie skończyła się wena, że pod koniec tak urwała fabułę.

Niby lekka, a jednak przygnębiająca. W trzech czwartych niezwykle powolny rytm opowieści, pod koniec szybkie przyspieszenie, niedopowiedziane wątki i metaforyczny koniec, który jednak pozostawia pytanie, czy autorce przypadkiem nie skończyła się wena, że pod koniec tak urwała fabułę.

Jeśli ktoś pyta mnie jaką książkę zabrałabym na bezludną wyspę, odpowiadam, że "Potęgę Teraźniejszości" Tolle. Dlatego wręcz rzuciłam się na "Nową Ziemię". Niestety, po lekturze pozostały we mnie mieszane uczucia. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, czy rzeczywiście autor jest w tej pozycji dużo bardziej kategoryczny i szorstki. Feruje wyroki i ostre opinie, niewiele jest tu znanej mi z Potęgi teraźniejszości empatii dla czytelnika, dla człowieka. Jest bardzo autorytarny. Książka ta jest również zupełnie pozbawiona punktu widzenia osoby z traumą, co wydaje mi się obecnie już kluczowe, w momencie gdy tak wiele wiemy o podejściu trauma-informed. Niemniej Nowa Ziemia nadal jest książka wartościową, otwierającą oczy na wiele kwestii, przypominającą o tym, o czym zapominamy.

Jeśli ktoś pyta mnie jaką książkę zabrałabym na bezludną wyspę, odpowiadam, że "Potęgę Teraźniejszości" Tolle. Dlatego wręcz rzuciłam się na "Nową Ziemię". Niestety, po lekturze pozostały we mnie mieszane uczucia. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, czy rzeczywiście au...

Rozwiń

Zwiń

Spodziewałam się czegoś zupełnie innego - dużo dojrzalszej i bystrej, choć wciąż lekkiej w formie, kolekcji przemyśleń i obserwacji kobiety, która odkryła już pewne prawdy o sobie i życiu. Tak recenzowano tę książkę za granicą. Jednak zamiast ciepłej słodko-gorzkiej eseistycznej książki z refleksjami, mamy zbiór nieraz kompletnie niepotrzebnych i niesmacznych anegdot z życia młodej Brytyjki, którym brakuje zarówno sensownej fabuły, jak i uroku. I ok, od pierwszych stron wiemy jaki ma być morał - grunt to dziewczyńska przyjaźń. Można rzeczywiście pozazdrościć bohaterce liczby świetnych przyjaciółek i ilości znajomych w ogóle. Trudno też zrozumieć jak zdołali wytrzymać z tak irytującą osobą, która ma więcej szczęścia niż rozumu, a jej pisarstwo wzbudza potrzebę postawienia pytania “Dolly, żalisz się czy chwalisz... "?

Spodziewałam się czegoś zupełnie innego - dużo dojrzalszej i bystrej, choć wciąż lekkiej w formie, kolekcji przemyśleń i obserwacji kobiety, która odkryła już pewne prawdy o sobie i życiu. Tak recenzowano tę książkę za granicą. Jednak zamiast ciepłej słodko-gorzkiej eseistycznej książki z ...

Rozwiń

Zwiń