Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to moje pierwsze spotkanie z Panią Agnieszką. Z całego dorobku autorki przeczytałam jej debiutanckie opowiadanie i powieść "Niebieski" głównie ze względu na jej kryminalny gatunek, który lubię. Może dla wielu być zaskoczeniem moje porównanie, ale porównałabym tą książkę do powieści "Gdzie śpiewają raki" Jest to podobny sposób wypowiedzi, opowiadania historii z wątkiem kryminalnym, bo stricte kryminał to nie jest. Jest to jedna z tych książek po przeczytaniu, której zadaję sobie pytanie, czy można być jednocześnie dobrym i złym człowiekiem i czytając tę książkę doszłam do wniosku, że ta zewnętrzna dobroć to tylko maska skrywająca wewnętrzne cierpienie i urazy, z którymi nie sposób się pogodzić i tu rodzi się kolejne pytanie. Jeśli niebieski to kolor dobroci to czy niektórzy bohaterowie mogą być nimi tak szczodrze obdarowani?

Jest to moje pierwsze spotkanie z Panią Agnieszką. Z całego dorobku autorki przeczytałam jej debiutanckie opowiadanie i powieść "Niebieski" głównie ze względu na jej kryminalny gatunek, który lubię. Może dla wielu być zaskoczeniem moje porównanie, ale porównałabym tą książkę do powieści "Gdzie śpiewają raki" Jest to podobny sposób wypowiedzi, opowiadania historii z wątkiem...

Świat ludzi nadmiernie myślących przekleństwo czy dar? Myślę, że to pytanie nadal pozostaje dla wielu wrażliwców bez odpowiedzi. Christel Petitcollin zachęca do uporządkowania procesu myślowego. Sugeruje, że akceptacja tego stanu osobowości jest kluczowa. Myślę, że w tej książce próbuje powiedzieć, że nadmierne myślenie to wyzwanie i dar, który bez bez odpowiedniego zrozumienia i zarządzania może prowadzić do frustracji, stresu i wyczerpania. Jednakże, gdy zostanie właściwie ukierunkowany i zaakceptowany, może stać się potężnym narzędziem.

Świat ludzi nadmiernie myślących przekleństwo czy dar? Myślę, że to pytanie nadal pozostaje dla wielu wrażliwców bez odpowiedzi. Christel Petitcollin zachęca do uporządkowania procesu myślowego. Sugeruje, że akceptacja tego stanu osobowości jest kluczowa. Myślę, że w tej książce próbuje powiedzieć, że nadmierne myślenie to wyzwanie i dar, który bez bez odpowiedniego...

Niewątpliwie przez każdą stronę serii o Wiedźminie przebija geniusz Andrzeja Sapkowskiego. Jego mistrzostwo polega nie tylko na stworzeniu niesamowitego świata, ale także na poruszaniu trudnych tematów etycznych i społecznych. Trochę mi przeszkadza nadmiar politycznych intryg, ale rozumiem, że są one niezbędnym elementem, który dodaje głębi i realizmu. Można powiedzieć, że opowieści o Wiedźminie to swoista metafora dla naszej planety i realiów w jakich przyszło żyć nam, naszym rodzicom i wcześniejszym pokoleniom. Czy nasze dzieci będą miały sanzę na coś lepszego? Czas pokaże.

Niewątpliwie przez każdą stronę serii o Wiedźminie przebija geniusz Andrzeja Sapkowskiego. Jego mistrzostwo polega nie tylko na stworzeniu niesamowitego świata, ale także na poruszaniu trudnych tematów etycznych i społecznych. Trochę mi przeszkadza nadmiar politycznych intryg, ale rozumiem, że są one niezbędnym elementem, który dodaje głębi i realizmu. Można powiedzieć, że...

Przeczytałam i wydawało mi się, że odłożyłam na półkę, ale jednak nie. Gdzieś tam z tyły głowy jest jeszcze ze mną ta opowieść i domaga się przemyśleń. To zakończenie tak na mnie wpłynęło i nie daje spokoju.

Przeczytałam i wydawało mi się, że odłożyłam na półkę, ale jednak nie. Gdzieś tam z tyły głowy jest jeszcze ze mną ta opowieść i domaga się przemyśleń. To zakończenie tak na mnie wpłynęło i nie daje spokoju.

To moja pierwsza książka tego autora i myślę, że sięgnę po kolejne.

To moja pierwsza książka tego autora i myślę, że sięgnę po kolejne.

Ta powieść kipi od emocji, jest przepełniona mądrością życiową. Postać Rafała Wilczura zaskakuje swoim altruizmem, podczas gdy jego empatia wobec pacjentów jest zrozumiała, to postawa względem tych, którzy zniszczyli mu życie, budzi podziw dla tego człowieka i jego postawy moralnej.

Ta powieść kipi od emocji, jest przepełniona mądrością życiową. Postać Rafała Wilczura zaskakuje swoim altruizmem, podczas gdy jego empatia wobec pacjentów jest zrozumiała, to postawa względem tych, którzy zniszczyli mu życie, budzi podziw dla tego człowieka i jego postawy moralnej.

Po obejrzeniu ostatniej adaptacji filmowej chciałam się dowiedzieć jak naprawdę potoczyła się ta historia i wsiąkłam w tę opowieść bez reszty.

Po obejrzeniu ostatniej adaptacji filmowej chciałam się dowiedzieć jak naprawdę potoczyła się ta historia i wsiąkłam w tę opowieść bez reszty.

Cała seria to dobre książki, które czyta się z przyjemnością. Postać głównego bohatera jest bardzo tajemnicza i pewnie pojawi się kolejny tom, który znów uchyli rąbka tajemnicy, aż w końcu dowiemy się kim jest ów bezimienny.

Cała seria to dobre książki, które czyta się z przyjemnością. Postać głównego bohatera jest bardzo tajemnicza i pewnie pojawi się kolejny tom, który znów uchyli rąbka tajemnicy, aż w końcu dowiemy się kim jest ów bezimienny.

Bryzo ciekawy pomysł, historia zaskakująca i wciągająca. Istotnie można się zastanawiać nad motywem popełnienia tak okrutnej zbrodni. Myślę, że obok ogromnego poczucia straty doszły zaburzenia emocjonalne. Ciężko mi myśleć, że normalny człowiek w tak brutalny sposób przygotowywałby się do zemsty i z tak okrutną zawziętością ją realizował.

Bryzo ciekawy pomysł, historia zaskakująca i wciągająca. Istotnie można się zastanawiać nad motywem popełnienia tak okrutnej zbrodni. Myślę, że obok ogromnego poczucia straty doszły zaburzenia emocjonalne. Ciężko mi myśleć, że normalny człowiek w tak brutalny sposób przygotowywałby się do zemsty i z tak okrutną zawziętością ją realizował.

Myślę, że ta historia jest już dopełniona. Jak dla mnie wystarczy. Ponownie przeczytałam całą trylogię i dopiero na końcu sięgnęłam to tę książkę, może to był błąd. Niby ten sam temat, ten sam klimat, ale czegoś mi brakło.

Myślę, że ta historia jest już dopełniona. Jak dla mnie wystarczy. Ponownie przeczytałam całą trylogię i dopiero na końcu sięgnęłam to tę książkę, może to był błąd. Niby ten sam temat, ten sam klimat, ale czegoś mi brakło.

Wróciłam do tej książki po latach i ponownie mnie zachwyciła, znakomita książka.

Wróciłam do tej książki po latach i ponownie mnie zachwyciła, znakomita książka.

W sumie miło spędzony czas, ale słowna utarczka pomiędzy Chyłką, a Osicą w najważniejszym monecie totalnie mnie rozwaliła.

W sumie miło spędzony czas, ale słowna utarczka pomiędzy Chyłką, a Osicą w najważniejszym monecie totalnie mnie rozwaliła.

Czekałam na tę książkę i mimo iż przeczuwałam jakie będzie zakończenie już od kilku tomów to z przyjemnością spędziłam czas z jej bohaterami.

Czekałam na tę książkę i mimo iż przeczuwałam jakie będzie zakończenie już od kilku tomów to z przyjemnością spędziłam czas z jej bohaterami.

Pomimo iż poruszone są tu trudne tematy czytało się dobrze. Podoba mi się styl pisania Pana Marcina. Ciekawa jestem co będzie dalej.

Pomimo iż poruszone są tu trudne tematy czytało się dobrze. Podoba mi się styl pisania Pana Marcina. Ciekawa jestem co będzie dalej.

Moje pierwsze spotkanie z panem Marcinem, pomysł ciekawy, nie wzbudziła większych emocji, nie zapadła mi w pamięć. Jednak na tyle fajnie napisana, że postanowiłam sięgnąć po kolejną pozycję tego autora.

Moje pierwsze spotkanie z panem Marcinem, pomysł ciekawy, nie wzbudziła większych emocji, nie zapadła mi w pamięć. Jednak na tyle fajnie napisana, że postanowiłam sięgnąć po kolejną pozycję tego autora.

Ciekawa pełna przemyśleń książka. Inspirująca i kojąca w swojej wymowie. Pewnie gdyby nie film, którego jeszcze nie obejrzałam, nie dostrzegłabym tej książki. Czytając tę książkę nie zgadzałam się we wszystkich kwestiach wyrażanych przez księdza Kaczkowskiego, ale jego otwartość na drugiego człowieka pozwala mi sądzić iż gdybyśmy mieli możliwość polemiki doszlibyśmy do konsensusu.

Ciekawa pełna przemyśleń książka. Inspirująca i kojąca w swojej wymowie. Pewnie gdyby nie film, którego jeszcze nie obejrzałam, nie dostrzegłabym tej książki. Czytając tę książkę nie zgadzałam się we wszystkich kwestiach wyrażanych przez księdza Kaczkowskiego, ale jego otwartość na drugiego człowieka pozwala mi sądzić iż gdybyśmy mieli możliwość polemiki doszlibyśmy do...

Remigiusz Mróz jest jednym z tych pisarzy, którzy potrafią mnie zaskoczyć, dlatego lubię sięgać po jego książki. Niestety "Langer" był dla mnie przewidywalny, za wyjątkiem zakończenia, które było w stylu "zabili go i uciekł"

Remigiusz Mróz jest jednym z tych pisarzy, którzy potrafią mnie zaskoczyć, dlatego lubię sięgać po jego książki. Niestety "Langer" był dla mnie przewidywalny, za wyjątkiem zakończenia, które było w stylu "zabili go i uciekł"

Uczynkiem i zaniedbaniem można wyrządzić tyle samo zła. Choć w tej historii widzę więcej czynów, złych czynów, czynów, które niszczą. Ta opowieść może się podobać lub nie, ale na pewno daje do myślenia. Najbardziej zastanawia mnie postać księdza i to jak potoczyły się jego losy w tej historii.

Uczynkiem i zaniedbaniem można wyrządzić tyle samo zła. Choć w tej historii widzę więcej czynów, złych czynów, czynów, które niszczą. Ta opowieść może się podobać lub nie, ale na pewno daje do myślenia. Najbardziej zastanawia mnie postać księdza i to jak potoczyły się jego losy w tej historii.

Ta książka porusza trudny i jak pokazuje rzeczywistość ciągle aktualny temat ludzi, którzy nigdy nie powinni zostać rodzicami. Znęcanie się nad dziećmi, niszczenie ich delikatnej psychiki. Mrok, który pojawił się wokół sprzątającego mężczyzny sprawił, że jego dzieciństwo skończyło się na starcie pozbawiając go wszystkiego tego co jest synonimem bezpieczeństwa, ale to tylko jedna strona tej książki.

Ta książka porusza trudny i jak pokazuje rzeczywistość ciągle aktualny temat ludzi, którzy nigdy nie powinni zostać rodzicami. Znęcanie się nad dziećmi, niszczenie ich delikatnej psychiki. Mrok, który pojawił się wokół sprzątającego mężczyzny sprawił, że jego dzieciństwo skończyło się na starcie pozbawiając go wszystkiego tego co jest synonimem bezpieczeństwa, ale to tylko...

Niewątpliwie dobra kontynuacja, jednak miejscami fabuła jest za mocno rozbudowana co sprawiało iż dłużyła mi się. Jakby ją trochę odchudzić byłaby znakomita.

Niewątpliwie dobra kontynuacja, jednak miejscami fabuła jest za mocno rozbudowana co sprawiało iż dłużyła mi się. Jakby ją trochę odchudzić byłaby znakomita.