Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opis: Bryce Quinlan kocha swoje życie. W dzień pracuje w galerii z antykami, sprzedając nie do końca legalne magiczne artefakty, a nocą imprezuje razem z przyjaciółmi, delektując się każdą przyjemnością, jaką Lunathion, znane również jako Księżycowe Miasto, ma do zaoferowania. Gdy dochodzi do bezwzględnego morderstwa, wszystko zaczyna się rozpadać – również jej świat. Mimo że oskarżony ląduje za kratami, zbrodnie zaczynają się na nowo, a Bryce trafia w centrum dochodzenia. Zrobi wszystko, aby pomścić śmierć przyjaciół.

Wyjątkowo dziś pozwoliłam sobie na wrzucenie tu opisu z okładki zamiast napisania własnego, jednak uwierzcie mi powód był jak najbardziej słuszny. Uważam, że ten zdradza dokładnie tyle ile trzeba wiedzieć, by już od pierwszego rozdziału móc się wciągnąć w fabułę.

Książka ta jest promowana jako pierwsza powieść Maas dla dorosłych, jednak jeśli mam być szczera nie odczułam żadnej różnicy między nią a poprzednim książkami autorki, nie licząc większej ilości wulgaryzmów i myśli bohaterów z seksem związanych.

Główna bohaterka ma być tą "wyzwoloną" kobietą, która pieprzy się (bynajmniej nie chodzi o przyprawę) kiedy chce i z kim chce, gdy tylko zapragnie oraz potrafi zadbać o swoje potrzeby seksualne. Z drugiej jednak strony często zachowywała się jak zwykła głupiutka nastolatka, czym zaprzeczała tej swojej pierwszej kobiecej, silnej osobowości.

Sama historia jest całkiem ciekawa i wbiła mnie w fotel już od pierwszych stron, więc nie uważam bym zmarnowała przy niej czas, mam jedynie żal do tego zbędnego seksualizowania i wulgaryzowania postaci, bo było to po prostu zbędne. Mogła to być świetna młodzieżówka a wyszło jakieś dziwadło łączące cechy taniego erotyka i ciekawego fantasy.

Poruszę też kwestie tłumaczenia, o którym było blisko premiery głośno. To nie jest tak, że nie da się go czytać. Jak najbardziej można, jest tylko kwestia tego czy macie wybór. Gdybym mogła wybrałabym oryginał bo te różnice jednak są, ale prawda jest taka, że w ostatecznym rozrachunku zawsze lepiej jest sięgnąć po oryginał niż tłumaczenie.

Opis: Bryce Quinlan kocha swoje życie. W dzień pracuje w galerii z antykami, sprzedając nie do końca legalne magiczne artefakty, a nocą imprezuje razem z przyjaciółmi, delektując się każdą przyjemnością, jaką Lunathion, znane również jako Księżycowe Miasto, ma do zaoferowania. Gdy dochodzi do bezwzględnego morderstwa, wszystko zaczyna się rozpadać – również jej świat. Mimo...

By uwolnić Tristana i Adriana od wiążącej ich ciężkiej klątwy grupa Circus Lumos musi odnaleźć wszystkie potrzebne składniki do magicznej mikstury. Jeśli nie znajdą ich na czas, bracia będą musieli przed sobą stanąć, by walczyć na śmierć i życie, jeżeli zaś tego nie zrobią obu czeka śmierć.

Popszednie tomy wywołały we mnie mieszane uczucia, pierwszy drażnił swoją schematycznością, drugi wciągnął mimo przewidywalności, trzeci zaś... No właśnie, jakie wrażenie wywarł na mnie "Książe Cieni"? Powiedziałabym, że przeciętne.

Najbardziej w trakcie lektury drażniły mnie ciągłe powtórzenia imion. Zdarzało się, że jedno było powtórzone na jednej stronie osiem razy, co było strzałem w kolano dla stylu autorki, który w gruncie rzeczy nie byłby zły gdyby nie kolejne małe potknięcia, które niestety rzuciły cień na jej pióro. Nie brakowało bowiem błędów, powtórzeń lub takich kwiatków, jak "pośród bilionów ludzi" - z tego co wiem to ludzi na ten moment jest blisko osiem miliardów, a do bilionów nam jeszcze daleko.

Alicja w tym tomie szczególnie mnie drażniła. Nic do historii nie wnosiła, bowiem gdy tylko działo się coś, co można było uznać za niebezpieczne kryła się za kimś, zamiast pomóc. Oczywiście, że nie jest ona odpowiednio wyszkolona by walczyć, ale w takim razie, po co ona szła z nimi na te niebezpieczne akcje? Sprawiło to wrażenie, jakby ona była jedynie obserwatorką całego widowiska, nie zaś jego uczestniczką, którą teoretycznie powinna być.

Zaskoczyło mnie za to zakończenie, które szczególnie mi się podobało i wywołało we mnie burze emocji. Nie spodziewałam się, że autorka sięgnie po inne rozwiązanie, pozostawiające w czytelniku gorzkie uczucia, zamiast radości.

"Książe Cieni" to przeciętne, aczkolwiek nie złe podsumowanie trylogii "Circus Lumos". Liczyłam, że ten tom utrzyma poziom poprzedniego, a nawet przewyższy, lecz niestety nie podołał zadaniu, mimo to zdołał mnie chwilami zaskoczyć i wydobyć ze mnie jakieś emocje.

By uwolnić Tristana i Adriana od wiążącej ich ciężkiej klątwy grupa Circus Lumos musi odnaleźć wszystkie potrzebne składniki do magicznej mikstury. Jeśli nie znajdą ich na czas, bracia będą musieli przed sobą stanąć, by walczyć na śmierć i życie, jeżeli zaś tego nie zrobią obu czeka śmierć.

Popszednie tomy wywołały we mnie mieszane uczucia, pierwszy drażnił swoją...

PODSUMOWANIE CAŁEJ TRYLOGII (ocena tyczy się tylko tomu trzeciego)

Szukacie lekkiej serii młodzieżowej na zbliżający się rok szkolny? Dzisiaj przychodzę do Was z podsumowaniem trylogii Maxton Hall, która to może być dobrą pozycją na zbliżające się jesienne miesiące.

Książki opowiadają o losach Ruby – pochodzącej z średnich warstw ambitnej dziewczyny marzącej o studiach na Oxfordzie oraz o Jamesie – bogatym, arognackim chłopaku, którego największym koszmarem jest skrupulatnie zaplanowana przez jego ojca przyszłość.
Oboje kończą elitarne liceum Maxton Hall a ich drogi splatają się przez dziwny zbieg okoliczności, kiedy to przypadkiem Ruby nakrywa romansującą siostrę Jamesa z nauczycielem. Jest to również powieść należąca do wielu pobocznych postaci, które żyją w ich środowisku, których to poznanie pozostawiam wam.

Historia bez wątpienia nie należy do oryginalnych, a mimo to książki te miejscami zaskakują, mrożą krew w żyłach budzą masę emocji, gdyż nie brak w nich akcji.

Nie jest to ambitna literatura, mimo to autorka próbuje przekazać czytelnikom pewien morał, który poucza, że zawsze warto walczyć o swoje i się nie poddawać – klasycznie, powiedziałabym nawet, że banalnie. Ta trylogia najbardziej się sprawdza gdy potrzebujemy się odprężyć, oderwać myśli od żmudnych codziennych spraw, aniżeli do wpajania nam cennych mądrości i choć wiele młodzieżówek niesie ze sobą głębsze wartości, to ta akurat do nich nie należy.

Najbardziej emocjonujące wydały mi się pierwsze dwa tomy, które nie szczędziły mi nerwów. Niestety trzeci tom najmniej przypadł mi do gustu, czasami bowiem mialam wrażenie, że za chwilę zacznę wymiotować tęczą, takie to wszystko było słodkie i urocze.

Jak podsumowałabym tę trylogię w trzech słowach? Emocjonująca, porywająca i urocza – myślę, że one najbardziej do niej pasują.

PODSUMOWANIE CAŁEJ TRYLOGII (ocena tyczy się tylko tomu trzeciego)

Szukacie lekkiej serii młodzieżowej na zbliżający się rok szkolny? Dzisiaj przychodzę do Was z podsumowaniem trylogii Maxton Hall, która to może być dobrą pozycją na zbliżające się jesienne miesiące.

Książki opowiadają o losach Ruby – pochodzącej z średnich warstw ambitnej dziewczyny marzącej o studiach na...