Dobry omen

Cóż tu wiele mówić. Jestem absolutnie oczarowana twórczością Neila, której ta książka jest doskonałym przykładem. A co przez to mam na myśli - nie jest to książka dla każdego.
Jest to rodzaj satyry, satyry końca świata zawartego w Biblii, ale przed wszystkim przyjaźni dwóch ponadnaturalnych istot, które nie mają prawa się, ze sobą "spoufalać". Angielski humor, ciekawe postaci i mnóstwo żartów sytuacyjnych - to na tym opiera się powieść.

Cóż tu wiele mówić. Jestem absolutnie oczarowana twórczością Neila, której ta książka jest doskonałym przykładem. A co przez to mam na myśli - nie jest to książka dla każdego.
Jest to rodzaj satyry, satyry końca świata zawartego w Biblii, ale przed wszystkim przyjaźni dwóch ponadnaturalnych istot, które nie mają prawa się, ze sobą "spoufalać". Angielski humor, ciekawe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Humorystyczna wersja biblijnej apokalipsy jest rzeczą niesamowicie trudną do napisania. Do takiego zadania konieczni są niesamowicie utalentowani autorzy. I tu takich mamy.
Historia jest poprowadzona w sposób ciekawy, aczkolwiek częste zmiany perspektywy narracyjnej trochę burzyły jej harmonię. Ogólnie mamy spójną, logiczną całość, zaczynając od przyjścia na świat Antychrysta, a na apokalipsie kończąc (plus-minus). Dialogi są pisane ciętym językiem, opisy nie spowalniają za bardzo akcji.
Momentami miałem wrażenie, że obaj autorzy mieli trochę za dużo pomysłów. Treść, która jest zawarta w tej książce, mogłaby, przy dobrych wiatrach, starczyć na całą trylogię. Dobrym ruchem było zamknięcie wszystkiego w jednym tomie, ale pozostawia to niejaki niedosyt, spowodowany niezbyt dokładnym zamknięciem wątków i ich trochę chaotycznym rozwojem.
Postaci prezentują się dobrze, ale nie wybitnie. Każda z nich zachowuje się inaczej, co jest niewątpliwym plusem, ale niektóre nie zostały odpowiednio wykorzystane. Przykładowo jeźdźcy apokalipsy dostają bardzo mało czasu i praktycznie nic nie robią. Podobnie ONI, też mogliby otrzymać o wiele więcej przygód. Azirafal i Crowley wyglądają dobrze, ale ich zachowania czasami nie są umotywowane. Niektórzy bohaterowie gubią się w trakcie książki, inni pojawiają znienacka.
Zdecydowanie najmocniejszą stroną tej powieści jest jej humor i szydercze wyśmiewanie całego świata. Autorzy zamieścili na końcu powieści kilkadziesiąt przypisów, na których płakałem ze śmiechu. Kpina nie ma tu granic, co jest bardzo dobrym zabiegiem.
Podsumowując, nie była to zła książka, ale też nie wybitna. Nie powinna dostać pełnej siódemki, bliżej jej do 6 i 2/3. Widzę tu sporo podobieństw do Amerykańskich Bogów, oraz do ogólnego humoru Świata dysku. Książkę trzeba czytać z dużym przymrużeniem oka, ale jej lektura jest przyjemnie spędzonym czasem.

Humorystyczna wersja biblijnej apokalipsy jest rzeczą niesamowicie trudną do napisania. Do takiego zadania konieczni są niesamowicie utalentowani autorzy. I tu takich mamy.
Historia jest poprowadzona w sposób ciekawy, aczkolwiek częste zmiany perspektywy narracyjnej trochę burzyły jej harmonię. Ogólnie mamy spójną, logiczną całość, zaczynając od przyjścia na świat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doceniam angielski humor i uważam, że była to udana współpraca dwóch genialnych autorów (chętnie do każdej książki Gaimana dodałabym szczypty Pratchetta ;)). Nie mogłam się jednak skupić na fabule i nie czułam żadnego związku z, bardzo ciekawymi w teorii, bohaterami. Nie rozumiem sama z jakiego powodu. Może doceniłabym bardziej książkę czytając ją w oryginale (dużo gier słownych i odniesień z kultury brytyjskiej).

Doceniam angielski humor i uważam, że była to udana współpraca dwóch genialnych autorów (chętnie do każdej książki Gaimana dodałabym szczypty Pratchetta ;)). Nie mogłam się jednak skupić na fabule i nie czułam żadnego związku z, bardzo ciekawymi w teorii, bohaterami. Nie rozumiem sama z jakiego powodu. Może doceniłabym bardziej książkę czytając ją w oryginale (dużo gier...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Napisanie dobrej komedii, która by nie trąciła banałem, miała ciekawą historię z inteligentnym humorem to sztuka na której niejeden pisarz połamał sobie pióro. Rzadkością jest także sytuacja kiedy drżącą ręką przewracamy ostatnią stronę po której przeczytaniu mamy zaciągnięty dług tlenowy od głośnego rechotu i ku zdziwieniu domowników, których twarze sugerują nam wizytę u psychologa, my wstajemy i krzyczymy BIS!

Niestety tutaj tego wszystkiego zabrakło. Książki nie ratowało absolutnie nic.
Fabuła się ciągle rozchodziła, a rzadko się zbiegała.
Z każdą kolejną stroną moje oczekiwania spadały, aż zamieniły się w błagalny skowyt i żebranie o cokolwiek co miałoby znamiona dobrej komedii.
Myślałem, że może pod koniec otrę się o syndrom sztokholmski i zakocham się w swoim oprawcy ale niestety autor można powiedzieć: wziął kasę i uciekł.
Ciągłe mielizny fabuły, mrowie bohaterów, które bardziej rozstraja obraz niż coś ciekawego wnosi, przypisy, które miały być śmieszne, a nie są i po jakimś czasie skutecznie je pomijałam, to wszystko sprawiało wrażenie jakby ktoś opublikował wycięte sceny zamiast właściwego utworu.

Pomysł autorów fajny ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Wyszło to tak jakby ktoś nieśmieszny próbował powiedzieć śmieszny dowcip i dodatkowo ciagle gubił wątek. Zdecydowanie nie polecam.

Napisanie dobrej komedii, która by nie trąciła banałem, miała ciekawą historię z inteligentnym humorem to sztuka na której niejeden pisarz połamał sobie pióro. Rzadkością jest także sytuacja kiedy drżącą ręką przewracamy ostatnią stronę po której przeczytaniu mamy zaciągnięty dług tlenowy od głośnego rechotu i ku zdziwieniu domowników, których twarze sugerują nam wizytę u...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jedna z tych książek, których ekranizacja podobała mi się bardziej. Sądzę, że wynika to z tego, że w serialu nacisk pada na relację pomiędzy dwójką głównych bohaterów, podaczas gdy książka skupia się raczej na humorze sytuacyjnym. Podejrzewam również, że osoby bardziej zaznajomione z popularną kulturą brytyjską rozumiałyby dużo więcej nawiązań niż ja.
Bardzo podoba mi się przedstawienie tematu wolnej woli oraz dychotomii dobro-zło, którą religia katolicka uwielbia, w świetle humoru i dużej dozy dystansu.

To jedna z tych książek, których ekranizacja podobała mi się bardziej. Sądzę, że wynika to z tego, że w serialu nacisk pada na relację pomiędzy dwójką głównych bohaterów, podaczas gdy książka skupia się raczej na humorze sytuacyjnym. Podejrzewam również, że osoby bardziej zaznajomione z popularną kulturą brytyjską rozumiałyby dużo więcej nawiązań niż ja.
Bardzo podoba mi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moich dwóch ukochanych autorów fantastycznych w jednej książce - jak mogłam się jej oprzeć?
"Dobry omen" opowiada o dwóch istotach - demonie Crowley'u i aniele Azirafalu - którzy postanawiają zatrzymać Apokalipsę, bo w Niebie nie ma dobrej muzyki, a w Piekle panuje... no cóż, piekielna nuda.
Czytając tę książkę, często się śmiałam, naprawdę pasuje mi poczucie humoru, z jakim miałam tu do czynienia. Naprawdę polubiłam postacie Antychrysta, młodej czarownicy, czy pogromcy wiedźm. Już nie mówiąc o Azirafale i Crowley'u - ten duet po prostu musiałam pokochać. Zwłaszcza demona. Cóż mogę powiedzieć, przekonał mnie jego gust muzyczny.
Co warto zaznaczyć, bardzo lubię pióro obu autorów. Uważam, że tworzą świetny duet. I myślę, że ta książka będzie bardzo dobrym wyborem dla fanów high fantasy i podejścia z dystansem do kwestii opisanych w Apokalipsie. Jak pisali autorzy, z Jana był dobry człowiek, jednak ze słabością do grzybów.

Moich dwóch ukochanych autorów fantastycznych w jednej książce - jak mogłam się jej oprzeć?
"Dobry omen" opowiada o dwóch istotach - demonie Crowley'u i aniele Azirafalu - którzy postanawiają zatrzymać Apokalipsę, bo w Niebie nie ma dobrej muzyki, a w Piekle panuje... no cóż, piekielna nuda.
Czytając tę książkę, często się śmiałam, naprawdę pasuje mi poczucie humoru, z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zmęczyłam! Zaczęłam z entuzjazmem, bo uwielbiam Pratchetta, ale mimo że są tu typowe dla niego smaczki, to jednak daleko tej pozycji do Świata Dysku... Moim zdaniem fabuła dziurawa, jakoś się to wszystko nie spina, im dalej tym spójniejsze, ale pierwsze kilkadziesiąt stron naprawdę dla wnikliwych :) Ogólnie szkoda czasu.

Zmęczyłam! Zaczęłam z entuzjazmem, bo uwielbiam Pratchetta, ale mimo że są tu typowe dla niego smaczki, to jednak daleko tej pozycji do Świata Dysku... Moim zdaniem fabuła dziurawa, jakoś się to wszystko nie spina, im dalej tym spójniejsze, ale pierwsze kilkadziesiąt stron naprawdę dla wnikliwych :) Ogólnie szkoda czasu.

Pokaż mimo to

Powieść przeczytałam już trzy razy i moim zdaniem jest to jedna z najlepszych książek. Mnóstwo gier słów, komiczni bohaterowie i generalnie nieziemski : ) klimat. Jak to napisano na tylnej okładce: niebiańsko udana i piekielnie zabawna.

Powieść przeczytałam już trzy razy i moim zdaniem jest to jedna z najlepszych książek. Mnóstwo gier słów, komiczni bohaterowie i generalnie nieziemski : ) klimat. Jak to napisano na tylnej okładce: niebiańsko udana i piekielnie zabawna.

Pokaż mimo to

Super opowieść, zwłaszcza dla tych którzy tak jak ja lubią wątki z aniołami i demonami w książkach. Dwójka głównych bohaterów: anioł Azirafal i demon Crowley, stanowią świetny i przezabawny duet. Historia ma także ciekawe i nietuzinkowe zakończenie, co jest typowe dla twórczości Gaimana, będącym jednym z 2 autorów tej książki.

Super opowieść, zwłaszcza dla tych którzy tak jak ja lubią wątki z aniołami i demonami w książkach. Dwójka głównych bohaterów: anioł Azirafal i demon Crowley, stanowią świetny i przezabawny duet. Historia ma także ciekawe i nietuzinkowe zakończenie, co jest typowe dla twórczości Gaimana, będącym jednym z 2 autorów tej książki.

Pokaż mimo to

Nie czułem w tej książce ani humoru Pratchetta, ani pomysłowości Gaimana. Historia jako całość jest ciekawa, natomiast liczyłem na więcej interakcji pomiędzy głównymi bohaterami, którzy o dziwo, pojawiali się tylko epizodycznie.

Wiele stron nie zawierało żadnej istotnej treści, a przypisy dolne, miały być chyba w zamyśle śmieszne a były okropnie drewniane i również nic nie wnoszące. Tak jak filmy nieraz wymagają re-make'ów, tak w przypadku tej książki, powinna zostać napisana od nowa.

Nie czułem w tej książce ani humoru Pratchetta, ani pomysłowości Gaimana. Historia jako całość jest ciekawa, natomiast liczyłem na więcej interakcji pomiędzy głównymi bohaterami, którzy o dziwo, pojawiali się tylko epizodycznie.

Wiele stron nie zawierało żadnej istotnej treści, a przypisy dolne, miały być chyba w zamyśle śmieszne a były okropnie drewniane i również nic...

więcej

mniej

Pokaż mimo to