Dobry omen

Świetna książka! Myślę, że jest to obowiązkowa pozycja zarówno dla fanów twórczości Gaiman'a, jak i Pratchett'a. Jeśli inne utwory tych autorów przypadły Ci do gustu ,,Dobry omen'' jest lekturą po którą powinieneś sięgnąć.

Świetna książka! Myślę, że jest to obowiązkowa pozycja zarówno dla fanów twórczości Gaiman'a, jak i Pratchett'a. Jeśli inne utwory tych autorów przypadły Ci do gustu ,,Dobry omen'' jest lekturą po którą powinieneś sięgnąć.

Pokaż mimo to

Uwielbiam poczucie humoru Pratchetta, lubię Gaimana - ale ta książka była dla mnie całkowicie niestrawna. Brak konkretnego głównego bohatera, sam Antychryst to jakaś pomyłka (dosłownie). Wszystkiego tu było albo za dużo, albo za mało. Kilka rzeczy mnie rozśmieszyło, nie ukrywam, ale ogólnie bardzo rozczarowująca pozycja.

Uwielbiam poczucie humoru Pratchetta, lubię Gaimana - ale ta książka była dla mnie całkowicie niestrawna. Brak konkretnego głównego bohatera, sam Antychryst to jakaś pomyłka (dosłownie). Wszystkiego tu było albo za dużo, albo za mało. Kilka rzeczy mnie rozśmieszyło, nie ukrywam, ale ogólnie bardzo rozczarowująca pozycja.

Pokaż mimo to

Przeczytałam po angielsku, bo pamiętałam pierwsze polskie wydanie. Świetna książka, poczucie humoru Sir Terry'ego Pratchetta oraz fantazja Neila Gaimana to genialne połączenie. Oczywiście, nie wszystkim przypadnie do gustu, ale powiem wam coś- to miał być pastisz horroru Omen.

Przeczytałam po angielsku, bo pamiętałam pierwsze polskie wydanie. Świetna książka, poczucie humoru Sir Terry'ego Pratchetta oraz fantazja Neila Gaimana to genialne połączenie. Oczywiście, nie wszystkim przypadnie do gustu, ale powiem wam coś- to miał być pastisz horroru Omen.

Pokaż mimo to

Całkiem przyjemna lektura. Myślę, że zarówno Pratchett jak i Gaiman mają w swoim dorobku lepsze książki, ale jeżeli ktoś lubi styl pisania jednego i drugiego to na pewno nie pożałuje sięgnięcia po tą książkę.

Całkiem przyjemna lektura. Myślę, że zarówno Pratchett jak i Gaiman mają w swoim dorobku lepsze książki, ale jeżeli ktoś lubi styl pisania jednego i drugiego to na pewno nie pożałuje sięgnięcia po tą książkę.

Pokaż mimo to

Szczerze mówiąc jestem dość rozdarta.

Moich dwóch ulubionych autorów. Więc oczekiwania były wysokie i z początku niesamowicie cieszyło mnie gdy rozpoznawałam sposób pisania danego autora.
Bardzo podoba mi się koncepcja diabła i anioła, książka jest przepełniona poczuciem humoru tak znanego z dorobku obu Panów i chyba na tym polega problem. Za dużo dobrego czasem kończy się bólem brzucha. To też nieco mdliło mnie od tej książki. W konsekwencji czytałam ją kilka lat.

Nie żałuję, bo każda strona humoru i niewyobrażalnej wyobraźni zmieniają sposób myślenia, otwierają kolejne połączenia w mózgu.
Jednak rozpatrując ją jako fabułę, była przeciążona.

Szczerze mówiąc jestem dość rozdarta.

Moich dwóch ulubionych autorów. Więc oczekiwania były wysokie i z początku niesamowicie cieszyło mnie gdy rozpoznawałam sposób pisania danego autora.
Bardzo podoba mi się koncepcja diabła i anioła, książka jest przepełniona poczuciem humoru tak znanego z dorobku obu Panów i chyba na tym polega problem. Za dużo dobrego czasem kończy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mogę uwierzyć żeby tak serial wyszedł lepiej niż książkowy pierwowzór. Jednak muszę to stwierdzić (będąc po obu wersjach), że nastąpił ten wyjątek.
Zaczynałam czytanie z entuzjazmem, który topniał z biegem czasu coraz bardziej.

Jakby odświeżenie historii i dodanie tego, czego nie było pierwotnie tchnęło w nią życie. Najwięcej esencji miały dla mnie postaci anioła i demona (oraz pewien swoisty klimat), którzy w pierwowzorze okazali się bardziej marginalni, co mnie chyba zawiodło najbardziej. Z podobną sytuacją spotkałam się w "Czerwonym Smoku" Thomasa Harrisa - niby jest to pierwszy tom z cyklu o Hannibalu Lecterze, ale samego doktora Lectera jest tam 'jak na lekarstwo' (pamiętam jaką miałam nadzieję, że będzie go więcej niż w filmie i jak się rozczarowałam). Wydarzenia wokół Adama i Newtona interesowały mnie o wiele mniej, a w przypadku książki to na nich bardziej wydaje się wszystko koncentrować. Książkowa Anathema nie przykuła tak mojej uwagi jak serialowa i nie miałam tu za co jej polubić.
Z Shadwellem w sumie bez zmian. Mam do obu przedstawień podobny stosunek. Dowiedziałam się, że pochodzi prawdopodobnie ze Szkocji lub Walii i o to chodziło z "południowcami", że nie lubi Anglików, a Azirafal i Crowley mówili z takim właśnie akcentem.

Nic tutaj nie znajdziemy o pracownikach Nieba i Piekła, a w serialu zostało to ciekawie przedstawione. Ba, w książce nie ma nawet scharakteryzowanego sposobu w jaki działały obie instytucje.

Tak to właśnie wygląda: nie ma tu jakoś wiele serca. Naprawdę mi smutno, bo miałam nadzieję przeczytać więcej o tym, co podczas oglądania serialu wydało mi się ważne. Na ogół książki tłumaczą więcej i w paru przypadkach tak było, ale w serialu doszło wiele ciekawych kwestii, o których w ogóle nie było mowy w pierwowzorze.
Także relacja Crowleya i Azirafala (którego imię powinno się spolszczać raczej "Azirafel") w książce nie ma zbytniego wydźwięku. Nic tu nie brzmi jakoś szczególnie.

Jedynie kwestię z Szatanem uważam, że serial niepotrzebnie to ukazywał w taki sposób jak to wyglądało, a panowie Gaiman i Pratchett obeszli się dosyć oszczędnie. Bez pompatyczności, zbędnego rozmachu.

Szczerze powiedziawszy jestem tak wściekła, że chętnie bym dała 4 lub 5, ale bez tej książki nie byłoby tak wspaniałego (moim zdaniem) serialu. Poza tym lubię twórczość obu panów. Książka jako taka jest całkiem niezła. Może gdybym nie miała porównania z wersją, która wcześniej skradła moje serce, miałabym łaskawsze zdanie na jej temat.

Nie mogę uwierzyć żeby tak serial wyszedł lepiej niż książkowy pierwowzór. Jednak muszę to stwierdzić (będąc po obu wersjach), że nastąpił ten wyjątek.
Zaczynałam czytanie z entuzjazmem, który topniał z biegem czasu coraz bardziej.

Jakby odświeżenie historii i dodanie tego, czego nie było pierwotnie tchnęło w nią życie. Najwięcej esencji miały dla mnie postaci anioła i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznaję jednak, że początki były trudne i ciężko było mi „wejść” w lekturę. Pierwsze rozdziały sprawiały wrażenie nieco topornych, pisanych na siłę, jakby autorzy jeszcze nie do końca sami wczuli się w swoje role. Potem jednak poszło jak z płatka, a druga połowa powieści w pełni wynagradza pierwotne potknięcia.


Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2019/06/dobry-omen-terry-pratchett-i-neil-gaiman.html

Przyznaję jednak, że początki były trudne i ciężko było mi „wejść” w lekturę. Pierwsze rozdziały sprawiały wrażenie nieco topornych, pisanych na siłę, jakby autorzy jeszcze nie do końca sami wczuli się w swoje role. Potem jednak poszło jak z płatka, a druga połowa powieści w pełni wynagradza pierwotne potknięcia.


Cała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwóch najlepszych pisarzy świata - Neil Gaiman i Terry Pratchett zrobili dziecko, co mogłoby pójść nie tak? Zasadniczo wszystko poszło w porządku, ale nie każdemu to dziecko się spodoba.
Mowa oczywiście o książce „Dobry omen”, ponieważ mieliśmy okazję w tym roku poznać serial z super obsadą, wszyscy wręcz rzucili się na literacki pierwowzór i niektórzy srogo się zawiedli.
Mnie osobiście książka przypadła do gustu, łączy w sobie niezapomniany humor Terry’ego oraz ten mroczny i magiczny klimat Neila, ale szczerze mówiąc oczekiwałam czegoś więcej. Kiedy dwóch wielkich pisarzy bierze się do napisania książki oczekujemy czegoś monumentalnego i niezapomnianego, a tymczasem otrzymaliśmy miłą historię z którą spędzimy parę przyjemnych godzin, ale to tyle. Raczej nie będziemy piszczeć z zachwytu i to właśnie te olbrzymie oczekiwania zabijają tę książkę.
Kiedy mamy wobec książki olbrzymie oczekiwania często kończymy z poczuciem zawodu i nie dostrzegamy, że tak naprawdę powieść wciąż jest dobra, tylko nie dała rady sprostać naszym oczekiwaniom.
Samych bohaterów myślę, że polubicie, ponieważ mamy tu cały ich przekrój. Anioł i demon, którzy są najlepszymi przyjaciółmi, czarownica ze zbiorem przepowiedni, dwóch łowców czarownic oraz banda dzieciaków. Już samo to brzmi jak Armageddon. Dodajmy zbliżających się jeźdźców Apokalipsy, których wyobrażenie dla mnie było genialne - naprawdę uwielbiam ich, i mamy gotową powieść.
Osobiście traktuję „Dobry omen” jak miłą i zabawną historię o końcu świata, przy której dobrze się bawiłam i na podstawie której powstał świetny serial, który uwielbiam. Polecam, ale proszę dajcie jej szansę bez górnolotnych oczekiwań.
~Idris

Dwóch najlepszych pisarzy świata - Neil Gaiman i Terry Pratchett zrobili dziecko, co mogłoby pójść nie tak? Zasadniczo wszystko poszło w porządku, ale nie każdemu to dziecko się spodoba.
Mowa oczywiście o książce „Dobry omen”, ponieważ mieliśmy okazję w tym roku poznać serial z super obsadą, wszyscy wręcz rzucili się na literacki pierwowzór i niektórzy srogo się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Terry Pratchett, Neil Gaiman "Dobry omen".

Fantasy, science fiction.

Według proroctwa Agnes Nutter, zbliża się koniec świata i to już za chwilę.
Crowley, agent Piekła oraz Azirafal, anioł, mają pełne ręce roboty, muszą zatrzymać Czterech Motocyklistów Apokalipsy. No a do tego trzeba zabić Antychrysta, który (o czym nie każdy jeszcze wie), jest dopiero jedenastoletnim, do tego bardzo sympatycznym chłopcem.

Książka pełna angielskiego humoru, absurdu a nawet powiedziałabym komedia omyłek. Myślę, że nie dla każdego. Albo się lubi taki sposób pisania, albo nie.
Kto czytał już coś któregoś z autorów, może się domyślać czego się spodziewać.
Ja byłam ciekawa jaki jest finał tej współpracy dwóch znanych pisarzy.
Mnie osobiście bardziej podoba się seria Pratchetta "Świat Dysku", ale i z tą pozycją spędziłam miłe chwile.

Polecam.

Terry Pratchett, Neil Gaiman "Dobry omen".

Fantasy, science fiction.

Według proroctwa Agnes Nutter, zbliża się koniec świata i to już za chwilę.
Crowley, agent Piekła oraz Azirafal, anioł, mają pełne ręce roboty, muszą zatrzymać Czterech Motocyklistów Apokalipsy. No a do tego trzeba zabić Antychrysta, który (o czym nie każdy jeszcze wie), jest dopiero jedenastoletnim, do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Wszystkie triumfy i katastrofy tego świata ludzie powodują nie dlatego, że są z gruntu źli albo z gruntu dobrzy, lecz dlatego, że są z gruntu ludźmi."

Najpierw trafiłam na serial, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie – dodam tylko, że nie żałuję, serial jest świetny. Okazał się w dodatku bardzo wierną ekranizacją, także szczerze polecam. To moja pierwsza styczność z twórczością Gaimana, tutaj akurat w współpracy z Terrym Prachettem.



Przyznam szczerze, że to specyficzna, ale fajna książka, która opowiada w zasadzie o zbliżającym się Armagedonie. Jednak skupmy się najpierw na bohaterach – Crowley i Azirafal to w sumie główne postacie, poznajemy ich już, gdy na świecie pojawili się Adam i Ewa, zatem dosyć wcześnie. Weźmy najpierw Crowleya, jest demonem, który od wieków stacjonuje na ziemi kusząc i odwalając szatańską robotę, tak np. powstała autostrada wokół Londynu, nie pamiętam dokładnej nazwy, albo M1 albo M25, ale obstawiam jednak tą drugą. Jak cała książka ten bohater jest specyficzny, jak na demona przystało trąci od niego ironią i sarkazmem, to taki troszkę śmieszek. Bardzo lubi nosić okulary, prawie nigdy ich nie zdejmował – niezależnie od pogody czy pory dnia, być może dlatego, że jego oczy były nietypowe, wężowe. Szczerze mówiąc bardzo go lubiłam, został naprawdę ciekawie i fajnie wykreowany.



Natomiast Azirafal to anioł, który również stacjonuje na ziemi, ale z racji tego, że jest aniołem czyni dobro, od czasu do czasu skleci jakiś malutki cud. Zafascynowany „ludzkim” życiem, założył antykwariat, ale nie do końca chciał sprzedawać swoje zdobycze, on również jest dosyć specyficzny, troszkę staroświecki jeśli można tak to ująć, charakteryzuje go wręcz przeogromna precyzja i schludność, taki wręcz przesadny perfekcjonizm, pokuszę się również o stweirdzenie, że kochał takie życie, wśród ludzi i z przyjacielem (do tej przyjaźni nie przyznaje się żadna ze stron). Jego lubiłam prawie tak mocno jak Crowleya, ale jeśli troszkę mnie czytacie to wiecie, że najbardziej ciągnie mnie do tych złych postaci, nie mam pojęcia dlaczego, są po prostu bliższe mojemu sercu.



"Coś mu mówiło, że coś się kończy. Nie świat. Tylko lato. Będą jeszcze inne lata, ale nie będzie już takiego jak to. Już nigdy.

A więc trzeba wykorzystać je w pełni."



Książka wydaje mi się dosyć oryginalna, autorzy mimo zbliżającego się w dosyć szybkim tempie Armagedonu prowadzą akcję w miarę stonowanym stylu, choć nie szczędzą sobie także wątków humorystycznych, ogromną rolę odegrała tu też Agnes Nutter, o której na pewno dowiecie się więcej czytając książkę czy oglądając serial, o którym już troszkę wspomniałam, ale pozwolę sobie jeszcze troszkę obie te rzeczy porównać. Serial ma tylko jeden sezon i tylko sześć odcinków, więc nie jest zbyt rozbudowany czy rozciągnięty i skupia się na dobry oddaniu książki. Bardzo szybko go obejrzałam, szczerze polecam, ale lepiej jednak zacząć od książki.



Jak wspominałam, to specyficzna książka, autorzy mają naprawdę ciekawy styl, czasem język nie był zbyt prosty, trzeba się skupić na tym co jest napisane i nawet rozkminiać znaczenie, bo przepowiednie Agnes Nutter dają nieźle w kość, to przypuszczalnie dlatego, że były pisane starą angielszczyzną. Okładka filmowa jest dosyć żywa, przedstawia właśnie serialowe wyobrażenie Crowleya i Azirafala. Bardziej właśnie podobała mi się ta wersja.



Reasumując, zaczynam już troszkę kręcić się wokół tematu, zatem czuję się zobligowana do zakończenia tego przeciągania, więc przejdę do rzeczy – Armagedon tuż tuż, a antychryst właśnie dorastał sobie spokojnie na ziemi, tyle, że nie od razu jest przeraźliwie potężny. Przyznam, że gdyby nie to, że najpierw oglądałam serial to byłaby troszkę zaskoczona w jaki sposób postanowiono przedstawić postać antychrysta. To niezwykle oryginalna książka, która ma fajny humor i ciekawych bohaterów, przy których na pewno nie będziemy się nudzić, ogólnie posiada fajną fabułę. Polecam, świetnie utrzymana akcja, historia jest dynamiczna, śmieszki i ciekawy klimat powieści. Ten duet okazał się być naprawdę świetny.



Pozdrawiam, Sara ❤

"Wszystkie triumfy i katastrofy tego świata ludzie powodują nie dlatego, że są z gruntu źli albo z gruntu dobrzy, lecz dlatego, że są z gruntu ludźmi."

Najpierw trafiłam na serial, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie – dodam tylko, że nie żałuję, serial jest świetny. Okazał się w dodatku bardzo wierną ekranizacją, także szczerze polecam. To moja pierwsza styczność...

więcej

mniej

Pokaż mimo to