Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka konserwatywna i konfrontacyjna. Od pierwszego rozdziału wrzuceni jesteśmy w wir walki z liberalnym chrześcijaństwem, a zwłaszcza z tą krytyką biblijną, która dopatruje się w Ewangeliach mitów, swobodnych opowieści, traktatów teologicznych czy po prostu propagandy, a nie dostrzega w nich starożytnych historycznych reportaży. Autor swobodnie konfrontuje się z współczesnymi liberalnymi egzegetami, którym, w gruncie rzeczy, zarzuca brak wiary oraz ze sceptykami, którym zarzuca bezpodstawne ateistyczne założenia.

Jak można wierzyć w Zmartwychwstanie jeśli podważa się wiarygodność istotnej części ewangelicznego przekazu? A jeśli dopuszcza się że Zmartwychwstania Jezusa w sensie cielesnym nie było, że to co najwyżej jakaś metafora opisująca Jego „wniebowstąpienie”, to jak można być chrześcijaninem. No nie można - zdaję się mówić Autor - i nie udawajmy, że takie myślenie, to w ogóle jest chrześcijaństwo. Tzw. „Jezus historyczny” nie jest czymś różnym od „Jezusa wiary”, a wręcz przeciwnie: Prawdziwa historia i fakty są fundamentem Wiary. Tradycja Kościoła zawsze uważała, że Ewangelie to zeznania świadków o tym co widzieli i słyszeli, a nie jakieś luźne opowieści i Autor tego podejścia broni.

Z minusów trzeba przyznać, że pierwsza część książki jest chaotyczna, rozwlekła i ma liczne powtórzenia. Dzieła z którymi Autor polemizuje, są w Polsce raczej mało znane, a pierwsza część książki Lisickiego to nie systematyczny wykład, a raczej właśnie zbiór polemik. Z jednej strony nadaje to książce dynamiki, ale z drugiej trudno oprzeć się wrażeniu, że każdy rozdział mówi w sumie o tym samym, a kluczowe argumenty wplecione są gdzieś w ciąg wywodu, tak że można je nawet przeoczyć. Jeżeli kogoś po kilkunastu stronach zmęczy konfrontacyjny styl autora, to od razu proponuje przejść do drugiej części, która wydaje się być klarowniejsza, bardziej problemowa i systematyczna niż wcześniejsze mocno polemiczne rozdziały (w II części, dokładnie na s.260, możemy np. znaleźć krytykę wstępu do Ewangelii wg św. Jana zamieszczoną w Biblii w polskim wydaniu Świętego Pawła).

Pomimo powyższego lektura jest konieczna, bo Autor broni oczywistości chrześcijańskich, które w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat dla wielu chrześcijan stały się jakby mniej oczywiste. A dzieje się to nie bez udziału współczesnej zachodniej teologii, która sprawia wrażenie tak poetyckiej i oderwanej od faktów i konkretów, że przestaje dziwić iż większość ludzi zagadnienia religijne po prostu ignoruje.

Podsumowując, książka stanowi część portu ortodoksji (a może nawet fortecy) na wzburzonym morzu współczesnego chrześcijaństwa.

Książka konserwatywna i konfrontacyjna. Od pierwszego rozdziału wrzuceni jesteśmy w wir walki z liberalnym chrześcijaństwem, a zwłaszcza z tą krytyką biblijną, która dopatruje się w Ewangeliach mitów, swobodnych opowieści, traktatów teologicznych czy po prostu propagandy, a nie dostrzega w nich starożytnych historycznych reportaży. Autor swobodnie konfrontuje się z...