Książka konserwatywna i konfrontacyjna. Od pierwszego rozdziału wrzuceni jesteśmy w wir walki z liberalnym chrześcijaństwem, a zwłaszcza z tą krytyką biblijną, która dopatruje się w Ewangeliach mitów, swobodnych opowieści, traktatów teologicznych czy po prostu propagandy, a nie dostrzega w nich starożytnych historycznych reportaży. Autor swobodnie konfrontuje się z współczesnymi liberalnymi egzegetami, którym, w gruncie rzeczy, zarzuca brak wiary oraz ze sceptykami, którym zarzuca bezpodstawne ateistyczne założenia.

Jak można wierzyć w Zmartwychwstanie jeśli podważa się wiarygodność istotnej części ewangelicznego przekazu? A jeśli dopuszcza się że Zmartwychwstania Jezusa w sensie cielesnym nie było, że to co najwyżej jakaś metafora opisująca Jego „wniebowstąpienie”, to jak można być chrześcijaninem. No nie można - zdaję się mówić Autor - i nie udawajmy, że takie myślenie, to w ogóle jest chrześcijaństwo. Tzw. „Jezus historyczny” nie jest czymś różnym od „Jezusa wiary”, a wręcz przeciwnie: Prawdziwa historia i fakty są fundamentem Wiary. Tradycja Kościoła zawsze uważała, że Ewangelie to zeznania świadków o tym co widzieli i słyszeli, a nie jakieś luźne opowieści i Autor tego podejścia broni.

Z minusów trzeba przyznać, że pierwsza część książki jest chaotyczna, rozwlekła i ma liczne powtórzenia. Dzieła z którymi Autor polemizuje, są w Polsce raczej mało znane, a pierwsza część książki Lisickiego to nie systematyczny wykład, a raczej właśnie zbiór polemik. Z jednej strony nadaje to książce dynamiki, ale z drugiej trudno oprzeć się wrażeniu, że każdy rozdział mówi w sumie o tym samym, a kluczowe argumenty wplecione są gdzieś w ciąg wywodu, tak że można je nawet przeoczyć. Jeżeli kogoś po kilkunastu stronach zmęczy konfrontacyjny styl autora, to od razu proponuje przejść do drugiej części, która wydaje się być klarowniejsza, bardziej problemowa i systematyczna niż wcześniejsze mocno polemiczne rozdziały (w II części, dokładnie na s.260, możemy np. znaleźć krytykę wstępu do Ewangelii wg św. Jana zamieszczoną w Biblii w polskim wydaniu Świętego Pawła).

Pomimo powyższego lektura jest konieczna, bo Autor broni oczywistości chrześcijańskich, które w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat dla wielu chrześcijan stały się jakby mniej oczywiste. A dzieje się to nie bez udziału współczesnej zachodniej teologii, która sprawia wrażenie tak poetyckiej i oderwanej od faktów i konkretów, że przestaje dziwić iż większość ludzi zagadnienia religijne po prostu ignoruje.

Podsumowując, książka stanowi część portu ortodoksji (a może nawet fortecy) na wzburzonym morzu współczesnego chrześcijaństwa.

Książka konserwatywna i konfrontacyjna. Od pierwszego rozdziału wrzuceni jesteśmy w wir walki z liberalnym chrześcijaństwem, a zwłaszcza z tą krytyką biblijną, która dopatruje się w Ewangeliach mitów, swobodnych opowieści, traktatów teologicznych czy po prostu propagandy, a nie dostrzega w nich starożytnych historycznych reportaży. Autor swobodnie konfrontuje się z...

W całej tej dość grubej książce Lisicki z cala werwą i zaangażowaniem przekonanego o swoich racjach publicysty zbija argumenty wybranych liberalnych i „racjonalistyczno” nastawionych autorów, którzy wątpią albo negują zmartwychwstanie Pana Jezusa. Opiera się przy tym na tezie, że „ewan­ge­lie na­le­ży od­czy­ty­wać jak świa­dec­twa”, które przedstawiają faktyczne sytuacje i są w opisie sytuacji zmartwychwstania wiarygodnymi na podobieństwo historycznych przekazów źródłem informacji. Ciekawy jest ten przegląd różnych hipotez i metod probujacych zanegować zmartwychwstanie. Niektóre z nich są śmieszne, inne mają pozór naukowości, jeszcze inne uciekają się do takich tłumaczeń jak spirytualizm czy zespołowe halucynacje. Można w niej znaleźć ciekawe wyjaśnienia niektórych wydarzeń Wielkiego Tygodnia , które autor cytuje z książek innych pisarzy. Niestety, książka jest strasznie przegadana (ponad 500 stron),napisana z misją i zaangażowaniem ewangelizatorów protestanckich.

W całej tej dość grubej książce Lisicki z cala werwą i zaangażowaniem przekonanego o swoich racjach publicysty zbija argumenty wybranych liberalnych i „racjonalistyczno” nastawionych autorów, którzy wątpią albo negują zmartwychwstanie Pana Jezusa. Opiera się przy tym na tezie, że „ewan­ge­lie na­le­ży od­czy­ty­wać jak świa­dec­twa”, które przedstawiają faktyczne...

Paweł Lisicki z niebywałą precyzją ośmiesza wszystkie niedorzeczne teorie wielu profesorów teologii, którzy odrzucali historyczną realność Zmartwychwstania i przeciwstawiali Chrystusa wiary - Chrystusowi historii. Niesamowite, że świecki publicysta jak dzieci ogrywa profesorów teologii o skłonnościach modernistycznych. Dostaje się nawet Benedyktowi XVI! Jak to możliwe? Lisicki łączy dwie rzeczy: konsekwentną logikę połączoną z uznaniem pełnej wiarygodności przekazów Ewangelii. Dzięki temu rozbija w drobny mak próby mitologizowania i psychologizowania Zmartwychwstania Pana Jezusa Chrystusa. Nie bez przyczyny ks. prof. Oko nazywa go największym apologetą XXI wieku! I tak nierozumne teorie wybitnych autorytetów, które odrzuciły prostotę wiary w Chrystusa, dostały srogie lanie.

Paweł Lisicki z niebywałą precyzją ośmiesza wszystkie niedorzeczne teorie wielu profesorów teologii, którzy odrzucali historyczną realność Zmartwychwstania i przeciwstawiali Chrystusa wiary - Chrystusowi historii. Niesamowite, że świecki publicysta jak dzieci ogrywa profesorów teologii o skłonnościach modernistycznych. Dostaje się nawet Benedyktowi XVI! Jak to możliwe?...