Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najgorętszy tytuł we Frankfurcie (2015) a wydawca przez dwa lata przygotowywał premierę (publikacja w 2017)- czy było warte tyle zachodu? Powieść powiewa sloganem, że zmrozi do kości a...oszrania nudą. Zaświtał pomysł na makabrycznego zbrodniarza - kolekcjoner, który zbiera najrzadsze kości; trybowanie ludzi to dla niego rzemiosło z pokolenia na pokolenie - i tu jest pierwszy szkopuł, bo trochę nielogiczne wydaje sie, by każdy męski członek rodziny zajmował się tą arkaną dziedzicząc i przyswajając owe zaburzenia psychiczne - zbyt naciągane. Fabuła jak i same śledztwo ciągnie się mozolnie; czytelnik nie doświadczy tutaj żadnych suspensów czy mrożących krew w żyłach zwrotów akcji. Opowieść za bardzo skupia się na przedstawieniu postaci i ich życia, gdzie de facto są mdłe, nijakie i mało wyraziste (ba! Nawet często gęsto czytelnik gubi się w odróżnianiu postaci i zapomina jaką funkcję pełni w powieści). Autorka za bardzo skupia się na stworzeniu złożonych postaci, gdzie te potem zachowują się irracjonalnie do cech swoich osobowości - absurd goni absurd. Język powieści jest przyswajalny, dość szybko się czyta, jednak nie można tutaj uraczyć się jakimiś metaforami, czy mądrościami skłaniającymi do refleksji - czytasz i czytasz oczekując jakiegoś wow - bang, koniec powieści. Umieszczenie w historii dzieci jako ofiar i o których los walczy detektyw E. Fitzroy (postać przypomina słabo wykreowaną kopię L. Flint bohaterkę cyklu S. Bolton) nie pomogło w narracji - nie za bardzo można się przejąć losem tych bohaterów, gdyż zostały potraktowane powierzchniowo i bardzo płytko. Była idea na wykreowanie na naprawdę przerażającego zbrodniarza na miarę Hannibala Lectera, jednak na pomyśle się skończyło - a szkoda, bo wystarczyło dobrze to rozegrać. Jedyny plus książki to ukazanie w historii choroby Fibrodysplasia Ossificans Progressiva (postępujące kostniejące zapalenie mięśni). Czytelnik może zapoznać się ze zjawiskiem, z którym nie ma do czynienia na co dzień. Reasumując, książka dla ludzi, którzy nie znają bestsellerów pokroju C. Cartera czy C. Mcfadyena.

Najgorętszy tytuł we Frankfurcie (2015) a wydawca przez dwa lata przygotowywał premierę (publikacja w 2017)- czy było warte tyle zachodu? Powieść powiewa sloganem, że zmrozi do kości a...oszrania nudą. Zaświtał pomysł na makabrycznego zbrodniarza - kolekcjoner, który zbiera najrzadsze kości; trybowanie ludzi to dla niego rzemiosło z pokolenia na pokolenie - i tu jest...

Gardner to wciąż jedna z najbardziej cenionych pisarzy gatunku thrilleròw psychologicznych. Pomimo, że nie pisze już tak świetnych (genialnych powieści z seryjnymi mordercami) to wciąż zaskakuje pomysłowością na swoje historie. W ,,krok za tobą" to kolejna powieść z cyklu Quincy i Conner - byłych profilerów FBI.
Powieść skupia się na historii rozdzielonego rodzeństwa, gdzie Telly zabija rodziców w obronie siostry.
Sharlah zostaje adoptowana przez byłych agentów...pięknie cacy do momentu, kiedy brat morduje swoją przybraną rodzinę oraz ludzi na stacji benzynowej. Zaczyna się pościg, gdyż morderca dopiero się rozkręca - jakie są motywy? Dlaczego chce skrzywdzić trzynastoletnią siostrę? - i bang...autora dobija suspens, który przewraca historię do góry nogami. Sekrety rodzinne zawsze wychodzą na jaw a ich konsekwencje mogą krwawo wpłynąć na otoczenie.
Autorka wciąż buduje wielowarstwowe profile psychologiczne postaci - tak bardzo realne i trafiające w sedno, że postaci wydają się jak żywe na kartkach papieru.
Akcja jest wartka, nie zanudza a supens odgrywa znaczącą rolę w powieści. Może to nie arcydzieło, ale bardzo dobry thriller z mocnym naciskiem na aspekty psychologiczne i doświadczalne. Motyw główny mało oryginalny, ale mający odzwierciedlenie w życiu. Zakończenie w miarę zjadliwe, choć mogłoby być pokierowane z większym rozmachem.

Gardner to wciąż jedna z najbardziej cenionych pisarzy gatunku thrilleròw psychologicznych. Pomimo, że nie pisze już tak świetnych (genialnych powieści z seryjnymi mordercami) to wciąż zaskakuje pomysłowością na swoje historie. W ,,krok za tobą" to kolejna powieść z cyklu Quincy i Conner - byłych profilerów FBI.
Powieść skupia się na historii rozdzielonego rodzeństwa, gdzie...

Chris Carter tym razem zawiódł. Brak zwrotów akcji, fabuła słaba i naiwna. Postać Huntera nijaka. Pomysł na samego seryjnego mordercę jak i jego modus operandi - porażka po całej linii. Autor tym razem nie miał pomysłu na dobry thriller psychologiczny.

Chris Carter tym razem zawiódł. Brak zwrotów akcji, fabuła słaba i naiwna. Postać Huntera nijaka. Pomysł na samego seryjnego mordercę jak i jego modus operandi - porażka po całej linii. Autor tym razem nie miał pomysłu na dobry thriller psychologiczny.

Kolejna powieść z Kay Scarpettą i...no właśnie nic. Ten sam poziom, co powszednie części - szybko się czyta, słaby i raczej nudny finał oraz historia, która wciąga, ale nie zostaję na długo w pamięci. W tej części następuję ostateczny finał z seryjnym mordercą Gault'em Temple'em, który od kilku części umyka wymiaru sprawiedliwości - raczej wychodzi to słabo, ale warto poznać zakończenie tego wątku.

Kolejna powieść z Kay Scarpettą i...no właśnie nic. Ten sam poziom, co powszednie części - szybko się czyta, słaby i raczej nudny finał oraz historia, która wciąga, ale nie zostaję na długo w pamięci. W tej części następuję ostateczny finał z seryjnym mordercą Gault'em Temple'em, który od kilku części umyka wymiaru sprawiedliwości - raczej wychodzi to słabo, ale warto...

Powtórka z rozrywki, jeśli chodzi o tę część - jest ciekawie i jest nudnie. Znowu błyskawiczny finał bez garstki emocji czy zaskoczenia. Dodatkowo wątek romansu wrzucony w historię jest kiczowaty oraz niedorzeczny. Czyta się bardzo szybko, historia niewybitna, ale wciągająca. Jednak niedosyt pozostaje - autorka nie podnosi sobie znowu poprzeczki- oraz zawód dotyczący tytułu - Trupia Farma jest tu tylko przelotem w jednej chwili a szkoda, bo to idealne miejsce do stworzenia suspensu w kryminale czy thrillerze.

Powtórka z rozrywki, jeśli chodzi o tę część - jest ciekawie i jest nudnie. Znowu błyskawiczny finał bez garstki emocji czy zaskoczenia. Dodatkowo wątek romansu wrzucony w historię jest kiczowaty oraz niedorzeczny. Czyta się bardzo szybko, historia niewybitna, ale wciągająca. Jednak niedosyt pozostaje - autorka nie podnosi sobie znowu poprzeczki- oraz zawód dotyczący tytułu...

Kolejna historia z Kay Scarpettą nie przynudza i czyta się bardzo szybko. Nie wybija się na tle swoich poprzedniczek, choć opowieść wydaję się dość intrygująca i wciągająca - ale czasami zawodzi. I po raz wtóry autorka nie popisała się finałem - znowu szybki i nudny.

Kolejna historia z Kay Scarpettą nie przynudza i czyta się bardzo szybko. Nie wybija się na tle swoich poprzedniczek, choć opowieść wydaję się dość intrygująca i wciągająca - ale czasami zawodzi. I po raz wtóry autorka nie popisała się finałem - znowu szybki i nudny.

Książka trzyma poziom powszednich części, ale nie podnosi poprzeczki. Ciekawa intryga oraz zawarty aspekt psychologiczny mordercy sprawiają, że powieść czyta się szybko. Jednak autorka znowu nie potrafiła stworzyć trzymającego w napięciu finału - rach, ciach i koniec.

Książka trzyma poziom powszednich części, ale nie podnosi poprzeczki. Ciekawa intryga oraz zawarty aspekt psychologiczny mordercy sprawiają, że powieść czyta się szybko. Jednak autorka znowu nie potrafiła stworzyć trzymającego w napięciu finału - rach, ciach i koniec.

Druga część lepsza od powszedniej. Ciekawa i wciągająca intryga. W końcu, autorka umieściła aspekty psychologiczne mordercy, co pozwala poznać ów postać oraz dowiedzieć się o genezie jego morderczych skłonności.

Druga część lepsza od powszedniej. Ciekawa i wciągająca intryga. W końcu, autorka umieściła aspekty psychologiczne mordercy, co pozwala poznać ów postać oraz dowiedzieć się o genezie jego morderczych skłonności.

Pierwsza cześć cyklu, mimo, że nie jest jakąś genialną powieścią daje wstęp ku ciekawej serii. Chętnie sięgnę po następne. W ów historii widać archaizm rozwiązywania kryminalnych spraw - w końcu powieść została napisana w 1990 roku - jednak można z czystej ciekawości, jak kiedyś działały trybiki maszyny rozwiązywania podobnych spraw. Od połowy książki tempo przyśpiesza, by dojść do finału, który trochę rozczarowuje - brak adrenaliny podczas czytania. Schematycznie rozwiązywana sprawa nie kłuje zbytnio w oczy. Ogromny minus za brak aspektu psychologicznego seryjnego mordercy - dlaczego zabijał? Jakie miał doświadczenia życiowe, które skłoniło go do czegoś takiego? Ogólnie książka dobra i zachęca czytelnika do zapoznania się z kolejnymi częściami cyklu.

Pierwsza cześć cyklu, mimo, że nie jest jakąś genialną powieścią daje wstęp ku ciekawej serii. Chętnie sięgnę po następne. W ów historii widać archaizm rozwiązywania kryminalnych spraw - w końcu powieść została napisana w 1990 roku - jednak można z czystej ciekawości, jak kiedyś działały trybiki maszyny rozwiązywania podobnych spraw. Od połowy książki tempo przyśpiesza, by...

Autorka przechodzi chyba kryzys pisarski. Po słabej powszedniej książce (,,Złap mnie''), ,,Niepewność'' to dramat. Historia jest nudna jak flaki z olejem, rozciągnięta jak stara koszulka, bez żadnych zwrotów akcji a tempo posuwania akcji jest wolniejsze od poruszania się ślimaka. Ponadto seria z Tessą Leoni jest mało ciekawa - sama postać Leoni jest mdła i mało intrygująca (milion lat świetlnych od świetnej wykreowanej detektyw D.D. Warren). Lisa Gardner pisała genialne i wciągające powieści, jednak ostatnio słabo jej idzie - aż boję się podejść do jej najnowszej powieści (,,Domek dla lalek'' również z Tessą Leoni). Do końca nie wiem, czym miała być książka - dramatem rodzinnym, kryminałem czy czymś innym? Dla mnie to jeden wielki mix, który nie wyszedł pisarce na dobre. Ostatnie 100 stron powieści przelatywałem wzrokiem, bo bałem się, że usnę, albo zwariuję.

Autorka przechodzi chyba kryzys pisarski. Po słabej powszedniej książce (,,Złap mnie''), ,,Niepewność'' to dramat. Historia jest nudna jak flaki z olejem, rozciągnięta jak stara koszulka, bez żadnych zwrotów akcji a tempo posuwania akcji jest wolniejsze od poruszania się ślimaka. Ponadto seria z Tessą Leoni jest mało ciekawa - sama postać Leoni jest mdła i mało intrygująca...

Książka dużo słabsza od powszedniej części, która była bardzo ciekawa i wciągająca. Ta historia mało mnie ciekawiła i nie zawierała tego ,,czegoś'', co powszednia część cyklu.

Książka dużo słabsza od powszedniej części, która była bardzo ciekawa i wciągająca. Ta historia mało mnie ciekawiła i nie zawierała tego ,,czegoś'', co powszednia część cyklu.

Muszę przyznać, że kryminał bardzo mi się podobał. Ostatnie 120 stron przeczytane jednym tchem. Bardzo dobra i ciekawa cała scena finałowa. Morderca pod koniec przypominał mi postaci zabójców: Czerwony smok oraz Buffalo Bill z powieści Thomasa Harrisa.

Muszę przyznać, że kryminał bardzo mi się podobał. Ostatnie 120 stron przeczytane jednym tchem. Bardzo dobra i ciekawa cała scena finałowa. Morderca pod koniec przypominał mi postaci zabójców: Czerwony smok oraz Buffalo Bill z powieści Thomasa Harrisa.

Powieść słaba a historia mało wciągająca i interesująca. Książka dobra przed snem, bo czyta się ją z prędkością światła.

Powieść słaba a historia mało wciągająca i interesująca. Książka dobra przed snem, bo czyta się ją z prędkością światła.

Najsłabsza część z cyklu Maggie O'Dell. Praktycznie od samego początku wiemy, kto morduję i dlaczego. Kompletnie brak aspektów psychologicznych.

Najsłabsza część z cyklu Maggie O'Dell. Praktycznie od samego początku wiemy, kto morduję i dlaczego. Kompletnie brak aspektów psychologicznych.

Autorka po dość słabych (jak na Alex Kave) powszednich częściach stworzyła ciekawą i interesującą powieść. Ogromny plus za finał - rzadko się zdarza, że historia jest niedopowiedziana i dokańcza ją część następna.

Autorka po dość słabych (jak na Alex Kave) powszednich częściach stworzyła ciekawą i interesującą powieść. Ogromny plus za finał - rzadko się zdarza, że historia jest niedopowiedziana i dokańcza ją część następna.

Ostania część cyklu z Maggie O'Dell nie zawodzi. Jest akcja, są odniesienia psychologiczne oraz dramaty głównych postaci. Autorka wprowadziła malutki wątek miłosny, ale nie drażni on i nawet skłania ku kibicowania. Jedna z lepszych powieści Alex Kavy.

Ostania część cyklu z Maggie O'Dell nie zawodzi. Jest akcja, są odniesienia psychologiczne oraz dramaty głównych postaci. Autorka wprowadziła malutki wątek miłosny, ale nie drażni on i nawet skłania ku kibicowania. Jedna z lepszych powieści Alex Kavy.

Czyta się szybko. Postać sierżanta jest dość intrygująca - zwłaszcza tajemnica, z którą boryka się jego psychika. Natomiast niepotrzebny i banalny lekki wątek romansowy psuję książkę. Dodatkowo sam zabójca - kto nim jest oraz jego pobudki są po prostu słabe. Zbyt przereklamowane. Finał powieści nudny i przewidywalny. Jedynie sama końcówka sugerująca powrót jego demonów to ciekawy wstęp do dalszej przygody z Nathan'em Cody. Jednak osobiście raczej nie skuszę się na następną część. Książka dla fanów kryminałów, którzy nie mają zbyt wysokich wymagań.

Czyta się szybko. Postać sierżanta jest dość intrygująca - zwłaszcza tajemnica, z którą boryka się jego psychika. Natomiast niepotrzebny i banalny lekki wątek romansowy psuję książkę. Dodatkowo sam zabójca - kto nim jest oraz jego pobudki są po prostu słabe. Zbyt przereklamowane. Finał powieści nudny i przewidywalny. Jedynie sama końcówka sugerująca powrót jego demonów to...