Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hannibal- mroczny zabójca, nieuchwytny od 3 lat.
Clarisse- agentka FBI o nieskażonej moralności.

W poprzedniej części byliśmy świadkami ich pierwszego spotkania. Spotkania, które ich połączyło i stworzyło niezwykłą więź między nimi.

Autor w bardzo pociągający sposób zostawia nam otwartą furtkę do głowy najbardziej wyjątkowego psychopaty. Dowiadujemy się znacznie więcej o jego doskonałym guście i przeszłości. Tytuł książki nie jest tylko narzędziem mającym przyciągnąć czytelników. W tej powieści dotykamy psychiki potwora. Odkrywamy jak wiele z jego przemyśleń gości też w naszych głowach. Hannibal Lecter okazuje się mieć ludzką stronę. Tłumioną co prawda przez inne popędy, ale na swój sposób bardzo znajomą.
Clarisse jest dyskryminowana w pracy i zawiedziona układami panującymi w FBI. Thomas pokazuje za pomocą jej wątku całe zakłamanie polityki i świata biznesu. Jest pesymistycznie i bardzo realistycznie. Na szczęście nawet w takim środowisku znajdują się ludzie, którym można zaufać.
Harris jest moim zdaniem mistrzem konstruowania bohaterów. Każda postać, nawet ta drugoplanowa ma swoją historię, czytelne motywy... Nie ma tutaj postaci jednowymiarowych. Można natomiast odnaleść całą listę zaburzeń psychicznych i pełną gamę wad które mają ludzie. Fascynujące jest to, że autor nie zapomina o prawie żadnych detalach.
Książka jest bardzo brutalna. Bardziej niż "Milczenie owiec". Mimo wszystko ta brutalność jest odpowiednio wyważona. Okrucieństwo jest nam dawkowane. Taki jest świat- okrutny, niesprawiedliwy i jeśli się dobrze poszukać piękny.

Polecam wsłuchać się w Wariacje Goldbergowskie.







SPOJLER (DELIKATNY)
W tej powieści znalazłam jedną nieścisłość. Myślę jednak, że da się wytłumaczyć wizytę Lectera w szpitalu w bardzo prosty sposób. Jego planem mogło być od początku porwanie Starling i umożliwienie powrotu jego siostry.

Hannibal- mroczny zabójca, nieuchwytny od 3 lat.
Clarisse- agentka FBI o nieskażonej moralności.

W poprzedniej części byliśmy świadkami ich pierwszego spotkania. Spotkania, które ich połączyło i stworzyło niezwykłą więź między nimi.

Autor w bardzo pociągający sposób zostawia nam otwartą furtkę do głowy najbardziej wyjątkowego psychopaty. Dowiadujemy się znacznie więcej o...

Magnus to jedna z moich ulubionych postaci z serii DA (Dary Anioła) jak również DM (Diabelskie Maszyny). Jest dla mnie łącznikiem pomiędzy tymi seriami. Jego charakter nie przestaje zaskakiwać, a stylizacje i pomysły... no cóż... są jeszcze lepsze!!

Gdy usłyszałam o książce Kroniki Bane'a pomyślałam, że Cassandrze skończyły się pomysły, albo pewnie potrzebowała pieniędzy. Dodatkowo zniechęcający był również fakt, że jest to praca zbiorowa... Bałam się, że styl opowiadań będzie się bardzo różnił... Na szczęście moje obawy okazały się BEZZASADNE. Twórczość pań Clare, Johnson i Brennan doskonale obroniła się sama. Z tej koncepcji mogła wyjść całkowita klapa, albo bardzo dobra książka. Opowiadania od pierwszych chwil wciągają, dają możliwość poznania Magnusa przed wydarzeniami opisanymi w DA i DM. Wreszcie na pierwszym planie jest Bane.

Czytając śmiałam się do łez, a świnki morskie nigdy już nie pozostaną mi obojętne. :) W miarę rozwoju akcji czułam, że teraz coraz lepiej rozumiem postępowanie Magnusa w innych seriach Panie mają dar przyciągania uwagi częstymi zwrotami akcji, nawiązaniami do prawdziwych wydarzeń (np. rewolucja francuska) i pokazywaniu ich z perspektywy takich istot jak wampiry czy czarodziej.

Moim ulubionym cytatem z książki jest "-Kazałeś nam zostawić się na pustyni, ponieważ zamierzasz rozpocząć nowe życie jako kaktus -wyjaśniła beznamiętnym głosem Catarina. A potem..." Co było potem? Musicie dowiedzieć się sami.

GORĄCO POLECAM TĄ KSIĄŻKĘ!

Magnus to jedna z moich ulubionych postaci z serii DA (Dary Anioła) jak również DM (Diabelskie Maszyny). Jest dla mnie łącznikiem pomiędzy tymi seriami. Jego charakter nie przestaje zaskakiwać, a stylizacje i pomysły... no cóż... są jeszcze lepsze!!

Gdy usłyszałam o książce Kroniki Bane'a pomyślałam, że Cassandrze skończyły się pomysły, albo pewnie potrzebowała pieniędzy....

czy to jest w ogóle jest książka? Idea niszczenia tego Dziennika nigdy do mnie nie przemawiała, jednak przełamałam się. Dostałam dziennik w prezencie i muszę przyznać, że chociaż szkoda go to zapewnia śmieszną zabawę z przyjaciółmi. Nigdy bym tego "dzieła" nie nazwała książką, ale pobawić się można...

czy to jest w ogóle jest książka? Idea niszczenia tego Dziennika nigdy do mnie nie przemawiała, jednak przełamałam się. Dostałam dziennik w prezencie i muszę przyznać, że chociaż szkoda go to zapewnia śmieszną zabawę z przyjaciółmi. Nigdy bym tego "dzieła" nie nazwała książką, ale pobawić się można...