Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam spore oczekiwania, co do tej książki, bo nie byłam w 100% przekonana, czy na pewno przypadnie mi ona do gustu. Nie spodziewałam się jednak tego, że historia opisana w książce, będzie o wiele lepsza, niż myślałam. Lektura porusza ciężkie tematy, ale dzięki przystępnemu i lekkiemu pióru autorki czyta się ją błyskawicznie.



W żaden sposób nie zżyłam się z bohaterami, jednak ich los nie był mi obojętny. Mimo różnicy wieku pomiędzy Barbarą, a Nicolą mierzyli się oni z podobnym problemem. Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że trzęsienie ziemi to najgorsze z rzeczy, które spotkało głównych bohaterów. Niestety czym dalej w historię, tym pojawia się więcej informacji ujawniających piekło, z którym musieli się oni zmierzyć. Historia chłopaka była przerażająca. Brakuje mi słów, aby opisać jaką pustkę poczułam w momencie dowiedzenia się, co dzieje się za drzwiami jego domu. Natomiast wydarzenia z życia Barbary ukazują to, jak potworni potrafią być ludzie w stosunku do kobiet.

„I zadrżała noc” to krótka historia, która mimo swojej małej objętości przesiąknięta jest ogromną ilością smutku. Tragizmu tej powieści dodaje fakt, że trzęsienie ziemi opisane w książce naprawdę miało miejsce. Oprócz przygnębiającego wydźwięku powieść ta daje nadzieję, że w momencie kiedy myślimy, iż świat się dla nas skończył, nie warto się poddawać, bo za rogiem może czekać na nas szczęście.

Cieszę się, że sięgnęłam po tę książkę, mimo tego iż pozostawiła ona w moim sercu pustkę. Jest to wzruszająca i mimo smutku piękna historia, która ukazuje ulotność chwili i składnia do refleksji. Ciężko jest mi opisać i przekazać wszystkie emocje jakie towarzyszyły mi podczas czytania. Wiem jedynie to, że ta historia pozostanie ze mną na długo.

Miałam spore oczekiwania, co do tej książki, bo nie byłam w 100% przekonana, czy na pewno przypadnie mi ona do gustu. Nie spodziewałam się jednak tego, że historia opisana w książce, będzie o wiele lepsza, niż myślałam. Lektura porusza ciężkie tematy, ale dzięki przystępnemu i lekkiemu pió...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy raz miałam przyjemność przeczytać książkę, w której bohater jest w spektrum autyzmu. Autorka przedstawiła zachowania i cechy takiej osoby, jednak osobiście nie posiadam wiedzy na tyle, aby stwierdzić czy jest to w 100% zgodne z prawdą, więc nie będę się do tego odnosić. Początek historii wprowadził mnie trochę w zakłopotanie, ponieważ miałam wrażenie, że czytam jej kontynuację i jakoś nie mogłam się za bardzo w tym wszystkim połapać. Na szczęście dość szybko to minęło i z przyjemnością dokończyłam książkę.

Polubiłam głównych bohaterów, jednak nie wzbudzili oni we mnie takiej sympatii jak mama dziewczyny i jej partner, którzy często wywoływali uśmiech na mojej buzi. Klara ma serce przepełnione dobrem i nie jest obojętna na problemy innych, a Eryk to silny chłopak, który stara się dopasować do otoczenia, mimo że nie jest to dla niego proste. Borykają się oni z własnymi zmartwieniami, ale dzięki wzajemnemu wsparciu są w stanie sobie z nimi poradzić. Związek między bohaterami rozwijał się spokojnie, mimo że sama historia jest dość krótka i szybko się ją czyta, więc fajnie, że autorka to zrównoważyła. Niestety nie odczułam między nimi żadnej chemii, bardziej ich relacja do samego końca dawała mi vibe najlepszych przyjaciół, pomimo sceny która miała miejsce w epilogu.

Niestety niektóre wątki moim zdaniem były potraktowane po łebkach. Dla przykładu Wiktor, który był wspomniany na samym początku książki, nagle jakby wyparował, przez co stał się postacią praktycznie nieistotną dla całej fabuły. Ubolewam również nad tym, że temat taty Klary nie został bardziej rozwinięty. Z jednej strony rozumiem zamysł autorki, ale cieszyłabym się, gdyby w historii pojawiał się trochę częściej.

„Odkryj mnie” to lekka, a zarazem piękna oraz pouczająca historia o relacjach z rówieśnikami i rodzicami oraz mierzeniu się z problemami. Cieszę się, że została poruszona kwestia jaką jest spektrum autyzmu, bo może skłonić to osoby, które mają zerową lub minimalną wiedzę do pogłębiania tematu. Książka przekazuje ważne wartości i pokazuje, że każdy bez względu na wszystko zasługuje na miłość. Finalnie nie wywołała ona we mnie większych emocji i jest mi dość obojętna, ale jestem pewna, że chwyci za serce nie jedną osobę.

Pierwszy raz miałam przyjemność przeczytać książkę, w której bohater jest w spektrum autyzmu. Autorka przedstawiła zachowania i cechy takiej osoby, jednak osobiście nie posiadam wiedzy na tyle, aby stwierdzić czy jest to w 100% zgodne z prawdą, więc nie będę się do tego odnosić. Początek h...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to było świetne! „Szept” to książka z wielowątkową fabułą, która dzieje się na trzech płaszczyznach czasowych. Już na samym początku autorka wprowadza czytelnika w zbrodnię, której rozwiązanie śledzimy na przestrzeni całej powieści. Choć kilka pierwszych rozdziałów mi się trochę dłużyło, to potem połknęłam ją na raz.

Kreacja bohaterów była na najwyższym poziomie. Przez historię przewinęło się ich wiele, ale mimo tego w każdym z nich dało się wyróżnić inne cechy. Najbardziej intrygowała mnie postać Piotra Janika, ale nie powinno to nikogo zdziwić, gdyż został on wykreowany na enigmatycznego chłopaka. Z resztą nie on jeden miał tajemnice, przez co nie wiadomo było komu można w 100% zaufać. Dominika Sajna to bohaterka, posiadająca ogromną determinację, aby rozwiązać sprawę morderstwa, ale oprócz tego walczy z własnymi demonami przeszłości. Poza nimi bardzo polubiłam Kaję, za jej dojrzałość i wyrozumiałość w stosunku do innych.

Historia przedstawiona w książce owiana jest mrocznym i przytłaczającym klimatem. Autorka stopniowo buduje napięcie i pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi, przez co moja niecierpliwość podczas czytania się zwiększała, bo za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć, co jest grane. Co jakiś czas dostarczała ona różnych wskazówek i kiedy myślałam, że wszystko jest już jasne, fabuła zaczęła iść w zupełnie innym kierunku. Zakończenie zamknęło wszystkie wątki, a przynajmniej tak myślałam, dopóki nie przeczytałam epilogu... To, co się tam wydarzyło zmiotło mnie z planszy.

„Szept” to nie tylko kryminał. Jest to powieść pokazująca jak wiele złego niesie nienawiść do drugiego człowieka. To historia o ludziach, ich słabościach i tajemnicach. Ta książka dostarczyła mi wielu emocji i na pewno długo o niej nie zapomnę.

Ależ to było świetne! „Szept” to książka z wielowątkową fabułą, która dzieje się na trzech płaszczyznach czasowych. Już na samym początku autorka wprowadza czytelnika w zbrodnię, której rozwiązanie śledzimy na przestrzeni całej powieści. Choć kilka pierwszych rozdziałów mi się trochę dłuży...

Rozwiń

Zwiń

Moja przygoda z tą książką to czysta sinusoida, przez co mam do niej mieszane uczucia. Na początku ciężko było mi się wgryźć w fabułę, następnie nie potrafiłam się od niej oderwać, kolejnie zaczęła mnie ona nużyć, by na końcu znowu zainteresować, a nawet wzruszyć. Dodatkowo typ narracja nie za bardzo mi podpasował i przeszkadzał w przyswajaniu tej historii. Spodziewałam się romansu, który okazał się jednak wątkiem bardziej drugoplanowym, ale nie odebrałam tego negatywnie, bo otrzymałam coś lepszego.

Grace jest bohaterką, z którą może utożsamić się wiele osób. Nie ma idealnego życia, mimo tego, że bardzo by chciała. Stara się zaspokajać wymagania innych, niestety nie patrząc tym samym na swoje potrzeby, przez co z dnia na dzień staję się coraz bardziej nieszczęśliwa. Dusi w sobie wszystkie problemy, które się kumulują, a gdy w końcu zaczyna ją to przerastać wydostają się one ze zdwojoną siłą. Postawa Grece pokazuje, że warto na bieżąco rozwiązywać trudności, które spotykają nas na drodze i rozmawiać o nich, bo zamykanie tego w sobie nigdy nie wyjdzie nam na dobre.

Jest to historia nie tylko o przyjaźni i miłości, ale przede wszystkim o samotności i poszukiwaniu siebie. Pokazuje, jak dyskryminacja ze względu na kolor skóry wpływa na postrzeganie swojej osoby oraz że mimo ciężkiej pracy, ogromnej wiedzy i kwalifikacjach uprzedzenia mogą zaprzepaścić czyjeś marzenia. Uświadamia również, że czasem warto porzucić jedną rzecz, aby zyskać o wiele więcej i co najważniejsze, na pierwszym miejscu zawsze stawiać swoje potrzeby, a nie innych. Autorka poprzez przeżycia głównej bohaterki przybliża temat radzenia sobie z problemami i pokazuje, że sięganie po pomoc nie jest niczym wstydliwym i warto to robić.

„Złotko” to spokojna książka bez zwrotów akcji, ale jestem pewna, że każdy wyciągnie z niej jakieś wnioski. Moją głowę po jej skończeniu zaprząta wiele myśli, które zmuszają mnie do zastanowienia się nad pewnymi kwestiami. Nie jest to książka, która skradła moje serce, ale zostawiła w nim swoją małą cząstkę.

Moja przygoda z tą książką to czysta sinusoida, przez co mam do niej mieszane uczucia. Na początku ciężko było mi się wgryźć w fabułę, następnie nie potrafiłam się od niej oderwać, kolejnie zaczęła mnie ona nużyć, by na końcu znowu zainteresować, a nawet wzruszyć. Dodatkowo typ narracja ni...

Rozwiń

Zwiń

Książka zaczęła się bardzo przyjemnie, a sama historia była wciągająca, lecz w trakcie zaczęłam się już trochę nudzić. Dopiero ostatnie strony sprawiły, że ponownie się w niej zatraciłam. Na samym początku nie domyśliłam się, do czego zmierza fabuła, ale po jakimś czasie już wiedziałam, co jest na rzeczy. Mimo tego ta wiedza w żaden sposób nie zepsuła mi odbioru książki.

Hayley i Hunter to wyjątkowi bohaterowie. Nie przywiązałam się do nich jakoś szczególnie, lecz wzbudzili oni moją sympatię. Ich uczucie rozwinęło się dość szybko, ale relacja między nimi powstała naturalnie i była prawdziwa. Hayley to silna dziewczyna posiadająca cięty język, który nie raz mnie rozbawił. Jest bohaterką, stawiającą na pierwszym miejscu dobro innych, a dopiero potem patrzącą na siebie. Hunter natomiast ma serce przepełnione miłością, którą chce się podzielić z Hayley. Jest on troskliwy, ale również uparty i nie łatwo poddaje się, jeśli wyznaczy sobie jakiś cel. Bohaterowie drugoplanowi również wiele wnoszą do historii i nie mogłabym ich pominąć. Francis i Charlie to postacie, które sprawiają, że na buzi pojawia się uśmiech oraz pokazują jak ważna i silna jest przyjaźń.

Jest w tej książce niestety jeden minus obok którego nie mogłabym przejść obojętnie. Hayley otrzymała przydomek „Zadziory” ze względu na swój charakter i Hunter zwracał się tak do niej często, aż za często. Podczas jednego dialogu to słowo potrafiło paść 3-4 razy, co naprawdę mnie intrygowało. Jest o wiele więcej określeń, którymi można zwracać się do kogoś innego, niż powtarzać w kółko jedno i to samo słowo.

Zakończenie złamało moje serce, mimo tego, że wiedziałam jak się to wszystko skończy. Fabuła jest bardzo podobna do książki „Promyczek” jednak nie skradła ona aż tak mojego serca. „The Last Breath” to lektura o miłości, przyjaźni oraz przygodzie z muzyką w tle, ale nie tylko, bo dotyka również ciężkiego tematu jakim jest śmierć. Poznana historia wywołuje wiele emocji i skłania do refleksji. Pokazuje jak dużo mamy do stracenia, dlatego warto cieszyć się z najmniejszych rzeczy, dbać o relację z bliskimi oraz dostrzegać piękno w codzienności.

Książka zaczęła się bardzo przyjemnie, a sama historia była wciągająca, lecz w trakcie zaczęłam się już trochę nudzić. Dopiero ostatnie strony sprawiły, że ponownie się w niej zatraciłam. Na samym początku nie domyśliłam się, do czego zmierza fabuła, ale po jakimś czasie już wiedziałam, co...

Rozwiń

Zwiń

„Znienawidzony” to historia prowadzona w dwóch liniach czasowych, która wciąga już od pierwszej strony. Dodatkowo lekkie pióro autorki sprawia, że kartki obracają się same, a koniec pojawia się szybciej niż mogłoby się wydawać, mimo że książka nie należy do najkrótszych. Pierwsza część nawiązuje do wydarzeń sprzed 8 lat i jest ona spokojniejsza, niż druga, która dotyczy teraźniejszości, ale mimo tego obie mi się podobały. Koniec tej pierwszej wprawił mnie w osłupienie, aż musiałam odłożyć książkę, żeby odetchnąć. Natomiast kolejna wywołała we mnie totalny rollercoaster emocji.

Bohaterowie zostali świetnie wykreowani, bardzo ich polubiłam i przywiązałam się do nich. Nie są idealni, posiadają wady oraz skrywają tajemnice, ale to wszystko sprawia, że są autentyczni. Na samym początku ciężko jest polubić chłopaków, chociaż ja gdzieś tam w głębi wiedziałam, że pod maską skrywają serce, które potrafi zmięknąć. Dani to silna bohaterka, która nie miała łatwego życia, a mimo tego pokazała, że nic nie jest w stanie ją zniszczyć. Gage natomiast jest postacią, której mocno kibicowałam, bo dawno nie spotkałam w książce tak lojalnego bohatera. Niestety nie do końca uwierzyłam w relacje między Dani i Gage’em, a przynajmniej było tak na początku. Szczerze, nie wiem kiedy ta znajomość się rozwinęła, bo to się stało jakoś tak nagle. W żaden sposób nie odczułam rozwijającego się między nimi uczucia, jednak zmieniło się to w drugiej części książki, gdzie chemia między nimi była wręcz namacalna.

Cieszę się, że fabuła nie była przepełniona erotyzmem, opisy były subtelne i naprawdę przyjemnie się to czytało. Pod koniec pojawiło się kilka plot twistów, których zupełnie się nie spodziewałam i tak jak już myślałam, że sprawa jest rozwiązana, autorka wykonała ruch, który mnie zszokował.

„Znienawidzony” to historia, która wywołuje uśmiech na twarzy, trzyma w napięciu, ale również potrafi wzruszyć. Pokazuje jak ogromna potrafi być miłość do drugiego człowieka i ile jest się w stanie dla niego poświęcić, ale również do jakich czynów potrafi doprowadzić chorobliwa zazdrość. Bardzo zaskoczyła mnie ta książka i nie mogę się doczekać kolejnych tomów, aby bliżej poznać pozostałych chłopaków.

„Znienawidzony” to historia prowadzona w dwóch liniach czasowych, która wciąga już od pierwszej strony. Dodatkowo lekkie pióro autorki sprawia, że kartki obracają się same, a koniec pojawia się szybciej niż mogłoby się wydawać, mimo że książka nie należy do najkrótszych. Pierwsza część naw...

Rozwiń

Zwiń

Od momentu zobaczenia zapowiedzi tej książki wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Miałam do niej spore oczekiwania i na szczęście się nie zawiodłam. Historia przedstawiona jest w formie pamiętnika i tak jak z reguły nie przepadam za taką metodą, to w tym wypadku zupełnie mi to nie przeszkadzało. Dzięki temu miałam wrażenie, że rozmawiam z główną bohaterką twarzą w twarz i jeszcze bardziej oddziaływało to na moją wyobraźnię.

Dorothy to kobieta wyjątkowa i bardzo inteligenta. Jej poczynania i każdy kolejny krok coraz bardziej mnie zaskakiwały. Autorka w świetny sposób przedstawiła portret psychologiczny bohaterki wnikając w jej najgłębsze zakamarki. Szczegółowo opisuje każde działanie kobiety, co dla niektórych może być wręcz przerażające, bo są one naprawdę drastyczne. Dorothy ciężko jest darzyć sympatią, jednak ja pomimo wszystko śledziłam jej poczynania z zapartym tchem.

Historia napisana jest pięknym językiem i mimo, że to fikcja wydawać by się mogło, iż wszystkie wspomniane sytuacje wydarzyły się naprawdę. Niestety pojawiły się w książce momenty, które były nużące, jednak po nich na nowo wciągałam się w fabułę. Nie zabrakło w niej również opisów, które powodowały wypieki na twarzy i oczywiście jedzenia, przez które podczas czytania cieknie ślinka.

„Ten głód” to książka niepowtarzalna, z jednej strony obrzydliwa, a z drugiej wywołuje apetyt i zachwyt. Wciąga już od pierwszych stron i nie da się od niej oderwać. Jest to historia mroczna i intrygująca, jednak przeznaczona nie dla każdego. Do mnie ona trafiła i mimo, że miała słabsze momenty, to długo o niej nie zapomnę.

Od momentu zobaczenia zapowiedzi tej książki wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Miałam do niej spore oczekiwania i na szczęście się nie zawiodłam. Historia przedstawiona jest w formie pamiętnika i tak jak z reguły nie przepadam za taką metodą, to w tym wypadku zupełnie mi to nie przeszkad...

Rozwiń

Zwiń