Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W małym miasteczku Ruppertshain wybucha pożar, a w nim straż odnajduje zwłoki. Wszystko wskazuje na to, że nie była to śmierć z powodu ognia, ani sam ogień nie zaprószył się przypadkowo. Dla Olivera Bodensteina, jednego z detektywów zajmujących się tą sprawą, ma być ona sprawą ostatnią, zanim przejdzie na długi upragniony urlop i zajmie się w końcu swoim życiem prywatnym, ciągle tłamszonym przez sprawy zawodowe. Jednak w hospicjum ginie staruszka, ale wraz z jej śmiercią na jaw wychodzą skrywane przez lata sekrety, które rzucają nowe światło na zaginięcie najlepszego przyjaciela detektywa sprzed czterdziestu lat.

Uwielbiam kryminały, chociaż nie sięgam po nie raczej zbyt często. Rzadko który mnie zaskakuje czy w ogóle wciąga na tyle, że nie przerywam czytania po pięćdziesięciu stronach. Często też zwyczajnie szybko da się „odkryć” złoczyńcę i to według mnie niszczy cały urok z czytania. (Chociaż znam osobę, która czyta najpierw końcówkę kryminału, żeby dowiedzieć się tylko kto jest mordercą, a potem próbuje sobie jakby „dopasować” pod tą osobę motyw i jej kolejne kroki :0).

Czytałam wcześniej już kilka kryminałów pani Nele Neuhaus i wszystkie są napisane na tym samym poziomie. Wiadomo czego się spodziewać, co z jednej strony jest dobre, bo nie sięgniemy po coś słabego, ale z drugiej mniejsze jest prawdopodobieństwo czegoś „wow”. Poziom jest stały, ale nie słaby – każdy kryminał pani Neuhaus jest napisany bardzo precyzyjnie, dopracowanie i z dbałością o szczegóły, a także zwyczajnie dobrze.

Jak zawsze – lekko przeraża mnogość bohaterów i wszystkie zawiłości między nimi. Jednak pomaga mała ściągawka na samym początku książki :) Mimo swojej ilości, bohaterowie są bardzo realni, mają swoje doskonale widoczne wady i przywary, i każdy jest jasno podkreślony. Tak samo jest z przedstawieniem małej zamkniętej społeczności okolicznych miasteczek, która skrywa wiele tajemnic i ta na pewno nie jest ostatnią. Wiele zdarzeń zapoczątkowały dawne zatargi czy intrygi, a także zmowy milczenia i sąsiedzka lojalność.
Podsumowując – zdecydowanie warto sięgnąć w tą jesień po „W lesie” dla samego klimatu małej niemieckiej wioski i odkrywania jej tajemnic z dwójką wspaniałych detektywów!

W małym miasteczku Ruppertshain wybucha pożar, a w nim straż odnajduje zwłoki. Wszystko wskazuje na to, że nie była to śmierć z powodu ognia, ani sam ogień nie zaprószył się przypadkowo. Dla Olivera Bodensteina, jednego z detektywów zajmujących się tą sprawą, ma być ona sprawą ostatnią, zanim przejdzie na długi upragniony urlop i zajmie się w końcu swoim życiem prywatnym,...

Mimo że „Lśnienie księżyca” zostało wydane prawie sto lat temu – w 1922 roku – to w Polsce książka pojawiła się niedawno dzięki wydawnictwu MG, które wydało już inną powieść autorki – „Jak każe obyczaj” (moja recenzja).

Akcja powieści dzieje się w latach 20. ubiegłego wieku. Nick i Susy są młodym małżeństwem, które pomimo poglądów o wejściu w związek dla majątku, spontanicznie wzięli ślub. Żyją na koszt znajomych, uznawszy że jeśli trafi im się lepsza partia to po prostu się rozwiodą. Jednak jak to bywa w życiu, nie wszystko można przewidzieć i w realizacji planów przeszkadza im pojawiająca się między nimi miłość.

Autorka bardzo dobrze potrafiła przekazać na kartach książki to, co sama zaobserwowała w świecie. Z łatwością nakreśliła ciekawych bohaterów, moralność ówczesnych czasów, obraz społeczeństwa oraz dylematy przed jakimi stali ludzie. Jest to jeden z głównych filarów tej opowieści.

Drugi to po prostu romans. Jako czytelnicy obserwujemy zmagania Nicka i Susy z własnymi przekonaniami, planami i uczuciami. Obydwoje są inteligentni i dobrze urodzeni, ale biedni i nie wstydzą się życia na koszt innych ludzi. Każde z nich ma swoje wady, każde z nich w końcu osiąga to, na czym im zależało, ale w pewnym momencie pojawia się pytanie, czy są szczęśliwi i czy przypadkiem to nie oni nawzajem daliby sobie to szczęście.

Myślę, że zdecydowanie warto sięgnąć po tą książkę. Jest napisana dobrze i wciągająco, do tego Edith Wharton jest naprawdę świetna jeśli chodzi o kreowanie bohaterów (Susy jest fantastyczna, ale i tak daleko jej do Undine z „Jak każe obyczaj”). Nakreśliła im świetne tło ówczesnych czasów, w którym widać te powolne przemiany w sposobie myślenia społeczeństwa i to, jak czasem nie sprzyjało ono miłości. Poza tym to właśnie miłość jest tutaj głównym tematem i osią opowieści. Czy miłość okaże się ważniejsza od bogactwa i wysokiej pozycji? Czy zakochany człowiek jest w stanie zaakceptować wady drugiego?

Mimo że „Lśnienie księżyca” zostało wydane prawie sto lat temu – w 1922 roku – to w Polsce książka pojawiła się niedawno dzięki wydawnictwu MG, które wydało już inną powieść autorki – „Jak każe obyczaj” (moja recenzja).

Akcja powieści dzieje się w latach 20. ubiegłego wieku. Nick i Susy są młodym małżeństwem, które pomimo poglądów o wejściu w związek dla majątku,...

Jest rok 1829. Lady Treverton jest umierająca, ale tuż przed śmiercią wzywa do siebie zaufaną pokojówkę. Zmusza ją do napisania listu, w którym wyjawia swoją największą tajemnicę i zobowiązuje ją do oddania listu mężowi po jej śmierci. Jednak Sara Leeson obchodzi złożoną kobiecie przysięgę, ukrywa list w zakamarkach nieużywanego pokoju i ucieka z dworu, licząc na to, że tajemnica mogąca zniszczyć życie wielu ludzi, nigdy nie wyjdzie na jaw.
Piętnaście lat później, córka Trevertonów wychodzi za mąż i znowu zamieszkuje w dawnej siedzibie swojej rodziny, a odkrycie tajemnicy zdaje się być tylko kwestią czasu.

Cała fabuła opiera się na tajemnicy lady Treverton powierzonej Sarze Leeson. Autor jednak podsuwa pewne wskazówki, które pozwalają się domyślić co nieco odnośnie tej tajemnicy, jednak nie powoduje to zniechęcenia lekturą. Ciekawie się robi już po odkryciu, co przez tyle lat ukrywała Sara Leeson. Zmienia to bohaterów i stawia przed interesującymi wyborami moralnymi.

Akcja nie toczy się szybko, lecz leniwie, głównie przez sposób pisania autora. Nie pisze w sposób współczesny, skupia się w dużej mierze na dokładnym przedstawieniu bohaterów, ich wyglądu, historii i udziału w tej historii. To oni są główną ostoją powieści i to na nich kładziony jest nacisk. Dwoma najbardziej interesującymi postaciami są właśnie Sara Leeson, która już od samego początku opisywana jest w sposób, przez który przechodzą ciarki, oraz młoda Rosamund Treverton, piękna, porywcza i o zmiennych nastrojach.

Dobrze mi się czytało tą książkę Wilkiego Collinsa, ale jednak nie spodobała mi się aż tak bardzo jak „Córki niczyje”. Znalazło się w niej trochę powtórzonych wątków i wydaje mi się ciut słabsza od tamtej, ale myślę, że osoby, które nie miały wcześniej styczności z autorem będą zachwycone. Nie jest to wybitna książka, która zmieniła ówczesną literaturę, ale zdecydowanie warta przeczytania, bo trudno się przy niej nudzić. Sam autor jest jednym z tych obok których nie jestem w stanie przejść obojętnie. Jeśli lubicie „lżejszą” klasykę, to zdecydowanie warto rozejrzeć się za tą książką.

Jest rok 1829. Lady Treverton jest umierająca, ale tuż przed śmiercią wzywa do siebie zaufaną pokojówkę. Zmusza ją do napisania listu, w którym wyjawia swoją największą tajemnicę i zobowiązuje ją do oddania listu mężowi po jej śmierci. Jednak Sara Leeson obchodzi złożoną kobiecie przysięgę, ukrywa list w zakamarkach nieużywanego pokoju i ucieka z dworu, licząc na to, że...