Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tamsin Lark nie została urodzona z żadnymi magicznymi zdolnościami, w przeciwieństwie do swojego brata i większej części społeczeństwa, która prosperuje z ze znajdowania magicznych, starożytnych artefaktów, łamania klątw i tym podobnych. Zamiast tego wykłada karty i przyjmuje mniejsze zlecenia, by pomóc w utrzymaniu odkąd przed laty jej ojczym zniknął. Jednak po latach roznosi się plotka, że mężczyzna uciekł z potężnym pierścieniem, którego wszyscy poszukują. Stawka jest ogromna. Tamsin ma wszelkie powody, by chcieć dotrzeć do niego przed innymi, ale splotem nieszczęśliwych okoliczności, będzie musiała wyruszyć na poszukiwania razem ze swoim największym rywalem, Emrysem.

🗡️ “Srebro w kościach” jest retellingiem legend arturiańskich i niezależnie od tego, czy je znacie czy nie, myślę że z łatwością się odnajdziecie w ich świecie. U mnie tak było, choć nigdy żadnej nie czytałam. Wszystko zostało przedstawione w przystępny sposób i naturalnie wplecione w losy bohaterów. Mamy tutaj do czynienia z powieścią przygodową, która łączy w sobie magię, akcję, legendy, relację pomiędzy rodzeństwem, zdrady i slow burn romans od rywali do partnerów i kochanków.

🗡️Moim największym zaskoczeniem było odkrycie, że ta książka zalicza się do kategorii Urban Fantasy, choć odczułam, że autorka nie do końca wiedziała, gdzie i w jakim czasie chciała umiejscowić akcję. Dlaczego tak myślę? Właśnie do tego przechodzę.

🗡️Od samego początku powieść była nieco chaotyczna. Myślę, że problemem był początek, który był tak zwanym „info dumpem”. Przez pierwsze sto stron byłam lekko zdezorientowana, później fabuła była zbyt zdezorganizowana i nie potrafiłam się w niej odnaleźć ani powiedzieć, dokąd zmierza. Do czasu aż w połowie książki (około 300 strony) zaczęło dziać się coś więcej, moja motywacja, by kontynuować osiągnęła poziom zero.📉

🗡️ Czymś, co zauważyłam i również dodało do moich wrażeń była niestałość w kreacji bohaterów. Postacie były pozbawione wyraźnych osobowości i cech, a przez to nijakie i nieciekawe. Często zmieniały zdanie lub swoje podejście do pewnych rzeczy i nie potrafiłam umiejscowić ich motywacji.

🗡️Choć pojawia się trochę zwrotów i twistów dla utrzymania zaangażowania, w moim odczuciu wykonanie fabuły było słabe i przez większość czasu zwyczajnie się nudziłam. Bardzo chciałam polubić tę historię, ale wypadła po prostu matowo, bezbarwnie i płasko. Myślę jednak, że znajdą się tacy, którym ta historia się spodoba, więc jeśli opis Was ciekawi, to nie zniechęcajcie się do niej!

Tamsin Lark nie została urodzona z żadnymi magicznymi zdolnościami, w przeciwieństwie do swojego brata i większej części społeczeństwa, która prosperuje z ze znajdowania magicznych, starożytnych artefaktów, łamania klątw i tym podobnych. Zamiast tego wykłada karty i przyjmuje mniejsze zlec...

Rozwiń Zwiń

Wszystko, czego chce Avery to normalne życie, bo przestało takie być tamtej okropnej Halloweenowej nocy pięć lat temu. I od tamtej pory ani na moment nie pozwolono jej o tym zapomnieć. Teraz, zaczynając studia z daleka od domu i toksycznego środowiska, ma nadzieję rozwinąć skrzydła. Ale żeby to zrobić musi zakopać swoją przeszłość, a szybko się przekona, że ostatnim, czego jej nowy partner na zajęciach chce, to trzymać się z daleka od niej i jej sekretów.

Gdy zaczynają do niej docierać wiadomości z pogróżkami, Avery powoli zdaje sobie sprawę, że nigdy tak naprawdę nie ucieknie i prędzej czy później będzie musiała stawić czoła swoim lękom, szczególnie jeśli pragnie jakiejkolwiek przyszłości z Cameronem.


“Zaczekaj na mnie” to książka, która po raz pierwszy miała swoją premierę ponad dziesięć lat temu i to widać, zarówno w warsztacie pisarskim autorki, jak i ogólnym zarysie fabuły. Jeśli czytaliście kiedyś na Wattpadzie coś w stylu “nowa dziewczyna w szkole wpada w oko byłemu playboyowi, ale ona nie może z nim być”, to jest właśnie ta historia! Znajoma, schematyczna, CHEEZY AF, z nieco dziwacznym poczuciem humoru, jest to książka jest wiele innych, które pewnie już przeczytaliście, ale jest w tym urok. Jeżeli jesteście fanami starszych klimatów/książek z 2010s i ogólnie niezbyt skomplikowanych historii NA, możecie się całkiem dobrze bawić. Mamy tutaj lekkie, aczkolwiek dość infantylne pióro, poczucie humoru oraz trauma, która stanowi podstawę dla historii, aczkolwiek nie dominuje jej.

Na głębszym poziomie możemy się doszukać opowieści o rodzinie, przyjaźni, samotności. O ludziach skrzywdzonych, pragnących uwolnienia, walczących z własnymi demonami. A z drugiej strony jest to stereotypowy romans uniwersytecki, który sprawdzi się na zastój czytelniczy.

Pierwsza połowa książki była obiecująca, całkiem przyjemnie mi się czytało, niestety dalej akcja nie była poprowadzona tak gibko, jakbym chciała, skupiając się na powtarzających dramatach i braku komunikacji.

Avery była całkowicie pochłonięta sobą. Wszystko zawsze obracało się wokół niej, życie jej przyjaciół oraz Cama, a jeśli tak się nie działo, zaczynała się nad sobą użalać lub być zazdrosna. Cameron musiał być moją ulubioną postacią, był urzekający, czarujący i altruistyczny, aczkolwiek arogancki i jego teksty były raczej mocno przestarzałe już w 2012.

Podsumowując, nie jest to nic odkrywczego, ale sprawdza się, jeśli Waszym jedynym wymaganiem jest lekkość lektury. Choć są tutaj poruszone pewne trudne tematy, to jednak nieco po macoszemu i finalnie łatwość, z jaką Avery przeszła na początek dzienny ponad swoją traumą, nad którą wcześniej użalała się przez trzysta stron mi nie podpasowała, to jednak nie wykluczam, że ta książka może się spodobać czytelnikom mniej wybrednym ode mnie.

Wszystko, czego chce Avery to normalne życie, bo przestało takie być tamtej okropnej Halloweenowej nocy pięć lat temu. I od tamtej pory ani na moment nie pozwolono jej o tym zapomnieć. Teraz, zaczynając studia z daleka od domu i toksycznego środowiska, ma nadzieję rozwinąć skrzydła. Ale że...

Rozwiń Zwiń

Lily już nigdy nie będzie po prostu zwyczajną nastolatką. Nie odkąd znalazła swoją starszą siostrę w kałuży własnej krwi. Gdy Alice wraca z ośrodka, jasne staje się, że i ona nie jest tą samą osobą. Wszystko się zmieniło i zdaje się, że jedynym, co utrzymuje jej rodzinę przed rozpadem jest Lily. Jeśli będzie idealną córką, uczennicą, siostrą, może wszystko stanie się takie jak kiedyś. Prawda? A może nie, bo Lily rozpada się od środka i sparowanie do projektu szkolnego z Micah, artystycznym chłopakiem z ośrodka jej siostry, coraz bardziej uświadamia jej, że sama też jest na krawędzi. Oni wszyscy są. Ale może sztuka ich wyzwoli.


❗️TW. próba samobójcza, samookaleczanie, depresja, dręczenie.


“𝐍𝐢𝐤𝐭 𝐧𝐚𝐦 𝐧𝐢𝐞 𝐦ó𝐰𝐢, 𝐜𝐨 𝐳𝐫𝐨𝐛𝐢ć, 𝐤𝐢𝐞𝐝𝐲 𝐧𝐚𝐬𝐳𝐞 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐜𝐤𝐨 𝐜𝐡𝐜𝐞 𝐮𝐦𝐫𝐳𝐞ć.”


“To, czego nie mówię” jest emocjonującą powieścią młodzieżową o zmaganiach młodzieży, przyjaźniach, rodzinie, ciężaru życia i śmierci. Historia Lily, a także Micah, Alice i ich najbliższych to opowieść o niewypowiedzianych słowach, nieusłyszanych głosach, zmaganiach z chorobą i jej wpływie na najbliższe środowisko, a także o procesie leczenia. To autentyczny obraz społeczeństwa, w którym choroba postrzegana jest jako szaleństwo, a osoba z chorobą jako problem „do naprawienia”.

Dzięki narracji Lily, wglądu w jej myśli, starania, walkę z samą sobą, czytelnik dochodzi do wnisoku, że czasami bycie w złym stanie psychicznym wręcz przypomina szaleństwo.

Na każdej stronie autorka mówi o presji społecznej i takiej, którą nakładamy na siebie, chcąc uszczęśliwić wszystkich wokół. O poczuciu, że nie jest się wystarczająco dobrym, o wątpliwościach, braku poczucia pewności i ich odbiciu na postrzeganiu siebie, świata wokół nas oraz naszym samopoczuciu. To historia opowiadająca o tłumionych uczuciach, którym nie pozwalamy się wynurzyć i tego długotrwałych konsekwencjach. Ale przede wszystkim to opowieść o bólu, samotności, smutku, depresji. „To, czego nie mówię” jest uosobieniem „rozpadania się od wewnątrz”.

Książka jest napisana głównie, ale nie tylko w formie prozy. Pojawia się też poezja, przez którą Lily wyraża swoje uczucia. Niektóre sceny zostały napisane na wzór dramatu, by ukazać jej stan nieobecności duchem w poszczególnych sytuacjach. Struktura historii pozwala lepiej zrozumieć stan umysłu, w którym znajduje się narratorka i czyni lekturę unikatowym doświadczeniem.

Ta książka uświadomiła mi, że czasami bycie trochę szalonym jest w porządku, bo ci szaleńcy są jedynymi, którzy chcą uczynić nasz świat lepszym, życzliwszym miejscem.

Projekt Lily i Micaha - jej wiersze oraz jego rysunki - oraz zamysł na historię sprawia, że będzie to idealna lektura dla fanów “Oddam ci słońce” czy “Wszystkich jasnych miejsc”, które mają podobny klimat, styl pisania oraz tematykę. Jeśli podobały Wam się tamte książki, to i ta powinna Wam przypaść Wam do gustu. Ale w odróżnieniu do wielu innych powieści dla młodzieży, ta pokazuje chorobę od jej najbrzydszej, mrocznej strony, nie romantyzuje ani gloryfikuje depresji. Przygotujcie się na surową powieść, która porusza liczne wrażliwe tematy.

Osobiście choć byłam zaintrygowana od samego początku, nie od razu potrafiłam się wczuć. Na dobre wciągnęłam się w historię dopiero w drugiej połowie. Z kolei ostatnie rozdziały wywołały we mnie łzy, ale zostawiły też z nadzieją w sercu. Jeśli podobnie jak bohaterowie, zmagacie się z czymś i czujecie się samotni lub niezrozumiani, myślę, że ta historia da Wam komfort.

Lily już nigdy nie będzie po prostu zwyczajną nastolatką. Nie odkąd znalazła swoją starszą siostrę w kałuży własnej krwi. Gdy Alice wraca z ośrodka, jasne staje się, że i ona nie jest tą samą osobą. Wszystko się zmieniło i zdaje się, że jedynym, co utrzymuje jej rodzinę przed rozpadem jest...

Rozwiń Zwiń