Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Potrzebowałam chwili, aby dłużej zastanowić się nad tym, co myślę o „Do zobaczenia na Wenus” oraz jak ułoży się ona w mojej głowie na przestrzeni czasu. Dlaczego? Ponieważ po skończeniu miałam okropnie mieszane uczucia.

Od zdarzenia na klifie rozpoczynamy podróż Mii i Kyle’a. Słoneczna Hiszpania, trauma po wypadku oraz kończący się czas. Z pozoru mogłoby się wydawać, że będzie to historia lekka, ale tak nie jest, bo autorka podejmuje wiele trudnych tematów. „Do zobaczenia na Wenus” to opowieść o życiu z wadą serca, poszukiwaniu swojej tożsamości, swoich korzeni i matki, a także radzeniu sobie z poczuciem winy i stratą bliskiej osoby oraz żałobie.

Fabuła prowadzona jest z dwóch perspektyw. Bardzo lubię ten zabieg, choć odnosiłam wrażenie, że akcja jest tutaj zbyt mocno pchana na przód. Bohaterowie nie są „płascy”, da się umotywować ich zachowanie i wybory. Przyznaję jednak, że Mia należy do tych bardziej irytujących postaci.

Podróż tej dwójki po Hiszpanii, choć nieprawdopodobna i pełna „cudownych” zbiegów okoliczności, to jednak jest niezwykle angażująca. Można by powiedzieć, że historia przedstawiona w „Do zobaczenia na Wenus” jest tak samo ciepła, jak ten kraj. Autorka pięknie opisuje klimat, kulturę i kuchnię hiszpańską. Duży plus za to!

Niestety są też minusy, a raczej jeden-za to ogromny, w mojej ocenie. Mam na myśli zakończenie. Victorio, dlaczego tak to poprowadziłaś? To pytanie zadaję sobie, gdy tylko spojrzę na okładkę tej książki. Strasznie naiwne i naciągane, po prostu nie tego oczekiwałam, po tych emocjach i nastrojach jakie budowała przez całą tę historię.

„Do zobaczenia na Wenus” będzie miało swoją ekranizację (listopad, Netflix 🤫) i myślę, że w formie filmu ta historia kupiłaby mnie bardziej.

Potrzebowałam chwili, aby dłużej zastanowić się nad tym, co myślę o „Do zobaczenia na Wenus” oraz jak ułoży się ona w mojej głowie na przestrzeni czasu. Dlaczego? Ponieważ po skończeniu miałam okropnie mieszane uczucia.

Od zdarzenia na klifie rozpoczynamy podróż Mii i Kyle’a. Słoneczna Hi...

Rozwiń Zwiń

„To książka zarówno dla kobiet, które zostały źle potraktowane, pozostały z traumą, jak i dla tych, które chcą świadomie przygotować się do porodu, zastanowić nad tym, jakie mają potrzeby i dowiedzieć się, jakie mają prawa w porodzie. Książka będzie także nieocenioną pomocą dla wszystkich osób, które chcą prawdziwie wspierać kobiety w czasie, kiedy stają się matkami.” (źródło: Wydawnictwo Agora)

I tyle. Wszystko, co chciałabym przekazać, wydawnictwo idealnie ubrało w słowa. Dodam tylko, że to bardzo ciężki, ale ważny i wartościowy tytuł — przynajmniej w moim odczuciu, bo nie będzie to pozycja dla każdego. Pomaga zrozumieć i przepracować pewne rzeczy.

„To książka zarówno dla kobiet, które zostały źle potraktowane, pozostały z traumą, jak i dla tych, które chcą świadomie przygotować się do porodu, zastanowić nad tym, jakie mają potrzeby i dowiedzieć się, jakie mają prawa w porodzie. Książka będzie także nieocenioną pomocą dla wszystkich ...

Rozwiń Zwiń

Krótka i bardzo nieaktualna treścią. Strasznie moralizatorska, w tym negatywnym sensie.

Krótka i bardzo nieaktualna treścią. Strasznie moralizatorska, w tym negatywnym sensie.

Nie rozumiem zachwytów. Ledwo ją dokończyłam, historia bardzo banalna, rozwleczona i do bólu przewidywalna.

Nie rozumiem zachwytów. Ledwo ją dokończyłam, historia bardzo banalna, rozwleczona i do bólu przewidywalna.

Przed przeczytaniem „To, czego nie mówię” zapoznajcie się z TW, bo tematyka tej powieści nie jest łatwa i na pewno nie jest książką dla każdego.

„To, czego nie mówię” to historia Lilii i jej walki ze samą sobą. Traumatyczna noc, problemy psychiczne siostry, próba bycia idealną, presja społeczna, wiersze i sztuka-to jedne z wielu wątków podejmowanych w tej powieści młodzieżowej.

Erin Stewart przedstawia historię bardzo realną i kreuje główne postaci w taki sposób, że bardzo łatwo utożsamić się z jednym z nich. Dodatkowo pisze w taki sposób, że każde zdanie, stwierdzenie jest niezwykle trafne i wręcz uderza w czytelnika swoją bezpośredniością. Narracja pierwszoosobowa sprawia, że mamy namacalny wgląd w myśli Lili, towarzyszmy jej w walce z negatywnymi myślami, stanem psychicznym i emocjami.

„To, czego nie mówię” to historia bardzo emocjonująca, pełna bólu i nadziei. Bardzo rzadko kiedy książka sprawia, że po odłożeniu jej mam ochotę przeczytać ją jeszcze raz.

Krótko, bo wszak o książkach, które nam się podobały, opowiada się najciężej, ale gdybyście mieli przeczytać w tym roku jedną książkę z mojego polecenia, to chciałabym, żeby to był właśnie ten tytuł.

❗️TW: lęk, ataki paniki, choroba afektywna dwubiegunowa, depresja, samookaleczenie, samobójstwo

Przed przeczytaniem „To, czego nie mówię” zapoznajcie się z TW, bo tematyka tej powieści nie jest łatwa i na pewno nie jest książką dla każdego.

„To, czego nie mówię” to historia Lilii i jej walki ze samą sobą. Traumatyczna noc, problemy psychiczne siostry, próba bycia idealną, presja sp...

Rozwiń Zwiń

🗡Nigdy nie byłam fanką legend arturiańskich, jednak coś w „Srebrze w kościach” sprawiło, że powiedziałam „muszę to przeczytać”. Intuicja mnie nie myliła, bo gdybym nie sięgnęła tę książkę, to ominąłby mnie kawał dobrej fantastyki.

🗡Tamsin Lark to główna postać „Srebra w kościach”. To Zgłębiająca, czyli osoba, która przeszukuje krypty czarodziejów w celu odnalezienia magicznych przedmiotów. Podejmuje się ona odszukania pierścienia króla Artura, który uchodzi na tyle potężny przedmiot, by uwolnić brata naszej bohaterki od mrocznej klątwy. Okazuje się jednak, że nie będzie to proste zadanie, bo by osiągnąć swój cel będzie musiała współpracować ze swoim wrogiem-Emrysem.

Musicie przyznać, że zarys fabuły naprawdę intryguje!

🗡Wszystko w tej powieści był totalnie „moje”. Od tempa akcji, pełnej tajemnic i mroku fabuły, aż po bohaterów. Umówmy się-magia, poszukiwanie legendarnych artefaktów, klątwy i wszechobecne niebezpieczeństwo-to po prostu musiało zagrać.

🗡Wiem, że dla wielu to ważne, więc TAK mamy tutaj mały wątek romantyczny, ale bardzo dobrze zagrany, choć niezaskakujący. Trochę w motywie enemies to lovers, trochę slow burn.

🗡Alexandra Bracken potrafi „w budowanie napięcia”. Historia zaangażowała mnie tak mocno, że takie zakończenie tego tomu jest dla mnie po prostu niewybaczalne-potrzebuję kontynuacji na już! To było moje pierwsze podejście do książek tej autorki, jeżeli pozostałe są tak samo dobre, to koniecznie muszę po nie sięgnąć.

🗡Nigdy nie byłam fanką legend arturiańskich, jednak coś w „Srebrze w kościach” sprawiło, że powiedziałam „muszę to przeczytać”. Intuicja mnie nie myliła, bo gdybym nie sięgnęła tę książkę, to ominąłby mnie kawał dobrej fantastyki.

🗡Tamsin Lark to główna postać „Srebra w kościach”. To Zgłę...

Rozwiń Zwiń

„Dobranoc Misiu” to krótka książeczka opowiadająca historię o niedźwiedziu, który nie może zasnąć, bo przeszkadza mu wszechobecny hałas. Próbuje on mu zaradzić, także towarzysząc mu w tych zmaganiach, poznajemy zwierzęta, które nie dają mu spać-mamy wiewiórki, szopy, łosie i innych leśnych mieszkańców.

Hałas w tej pozycji przedstawiony jest w naprawdę ciekawy sposób. Myślę, że nie jedno dziecko w ten właśnie sposób by go zobrazowało. Piękna, kolorowa kreska zachwyci oko dziecka, jak i rodzica.

Fabuła jest prosta, a tekstu nie ma wiele, więc pozycja ta sprawdzi się u najmłodszych czytelników.

Niecierpliwy Pan Bobas polubił się z tą książeczką, a to najlepsza rekomendacja! 😇

„Dobranoc Misiu” to krótka książeczka opowiadająca historię o niedźwiedziu, który nie może zasnąć, bo przeszkadza mu wszechobecny hałas. Próbuje on mu zaradzić, także towarzysząc mu w tych zmaganiach, poznajemy zwierzęta, które nie dają mu spać-mamy wiewiórki, szopy, łosie i innych leśnych...

Rozwiń Zwiń

Bardzo dobra lektura, jednak nie chwyciła mnie tak jakbym tego oczekiwała. To historia wielowątkowa, z dużym progiem wejścia i masą postaci to przyswojenia. Dobrze się czytało, ale dla mnie momentami była zbyt przegadana. Wyciągnąć można z niej wiele, ale trzeba po nią sięgnąć w odpowiednim momencie.

Bardzo dobra lektura, jednak nie chwyciła mnie tak jakbym tego oczekiwała. To historia wielowątkowa, z dużym progiem wejścia i masą postaci to przyswojenia. Dobrze się czytało, ale dla mnie momentami była zbyt przegadana. Wyciągnąć można z niej wiele, ale trzeba po nią sięgnąć w odpowiedni...

Rozwiń Zwiń

„Córka z Kuby” to drugi tom cyklu „Utracone córki”, który stanowi odrębną, od pierwszego tomu, historię. Aczkolwiek łączy je wspólny początek-wizyta w kancelarii, tajemnicze pudełko i rodzinna zagdaka do rozwiązania.

W tej części Soraya Lane zabiera nas na Hawanę, gdzie poznajemy losy Esmeraldy i Christopera. Akcja powieści prowadzona jest dwutorowo-rok 1950 oraz współczesność, dzięki czemu powoli z główną bohaterką odkrywamy rodzinne sekrety. Fabuła, choć z pozoru lekka, to zapewniam, że taka nie jest. To historia bardzo angażująca i realistyczna-byłabym w stanie uwierzyć, że kiedyś gdzieś miała ona miejsce. Bohaterowie zostali ciekawie nakreśleni, choć muszę przyznać mały minus za to, że autorka nie skupiła się na rozbudowaniu relacji między postaciami. Ich uczucie w mojej ocenie pojawia się nagle, zabrakło tu emocji i uczucia. Zakończenie, choć było przewidywalne, to ogromnie mnie poruszyło.

Cykl „Utracone siostry” niewątpliwie przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom słodko-gorzkich romansów. Dodatkowo to idealna propozycja na wakacje- autorka w ten sposób kreuje klimat, że nie trzeba się ruszać z fotela, by odbyć niesamowitą podróż.

„Córka z Kuby” to drugi tom cyklu „Utracone córki”, który stanowi odrębną, od pierwszego tomu, historię. Aczkolwiek łączy je wspólny początek-wizyta w kancelarii, tajemnicze pudełko i rodzinna zagdaka do rozwiązania.

W tej części Soraya Lane zabiera nas na Hawanę, gdzie poznajemy losy Esm...

Rozwiń Zwiń