Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia chwilami mocno fantastyczna, ale ogromna ilość ciekawych smaczków z historii Szczecina weryfikuje fabułę prawie w stylu Indiany Jonesa. Objętościowo pokaźna, mogłaby zmniejszyć się o 1/4. Końcówka trochę "po łebkach". Pomimo pierwszych niedociągnięć sympatyczna trójka głównych bohaterów pod koniec da się lubić.

Historia chwilami mocno fantastyczna, ale ogromna ilość ciekawych smaczków z historii Szczecina weryfikuje fabułę prawie w stylu Indiany Jonesa. Objętościowo pokaźna, mogłaby zmniejszyć się o 1/4. Końcówka trochę "po łebkach". Pomimo pierwszych niedociągnięć sympatyczna trójka głównych bohaterów pod koniec da się lubić.

Niestety, moje pierwsze (i być może ostatnie) spotkanie z twórczością p. Mroza nie obiecuje, że inne jego powieści zachwycą mnie na tyle, bym chciała je przeczytać. Ale do rzeczy. Początek ciekawy, dużo obiecujący, ale im dalej w las, to coraz gorzej, co czyni z powieści totalny bełkot i gniot najwyższych lotów. A końcówka rozwala czytelnika, tak, że szczęka opada. Ze śmiechu. Żal, bo mogło być fajnie...

Niestety, moje pierwsze (i być może ostatnie) spotkanie z twórczością p. Mroza nie obiecuje, że inne jego powieści zachwycą mnie na tyle, bym chciała je przeczytać. Ale do rzeczy. Początek ciekawy, dużo obiecujący, ale im dalej w las, to coraz gorzej, co czyni z powieści totalny bełkot i gniot najwyższych lotów. A końcówka rozwala czytelnika, tak, że szczęka opada. Ze...

Bardzo to wszystko zagmatwane i chwilami prawie niedorzeczne. Nie będę uchylać rąbka tajemnic i opisywać sytuacji, doprowadzających do finału, który mnie wcale nie przekonał. Narracja w pierwszej osobie też niekoniecznie mi się podoba. Tym razem trochę się zawiodłam, czytałam lepsze powieści tego autora. Ale, w sumie... dlaczego nie? Można przeczytać.

Bardzo to wszystko zagmatwane i chwilami prawie niedorzeczne. Nie będę uchylać rąbka tajemnic i opisywać sytuacji, doprowadzających do finału, który mnie wcale nie przekonał. Narracja w pierwszej osobie też niekoniecznie mi się podoba. Tym razem trochę się zawiodłam, czytałam lepsze powieści tego autora. Ale, w sumie... dlaczego nie? Można przeczytać.

Jak to u Wójcika: opasłe tomisko, połowa książki telefonicznej w obsadzie i fikcyjna historia tym razem w kręgach policji. Autor spiętrza wątki, myli tropy, by pod koniec zaskoczyć totalnie. Duet Paweł i Agnieszka sympatyczny. Warto.

Jak to u Wójcika: opasłe tomisko, połowa książki telefonicznej w obsadzie i fikcyjna historia tym razem w kręgach policji. Autor spiętrza wątki, myli tropy, by pod koniec zaskoczyć totalnie. Duet Paweł i Agnieszka sympatyczny. Warto.

Tak naprawdę nie wiem, co napisać i jak ocenić powieść. Przeczytałam całkiem niedawno i już jej nie pamiętam. Baardzo słabe.

Tak naprawdę nie wiem, co napisać i jak ocenić powieść. Przeczytałam całkiem niedawno i już jej nie pamiętam. Baardzo słabe.

Główna bohaterka - wdowa z dwójką dzieci, denerwująca poprzez swoje totalne oderwanie od życia i decyzje, które podejmuje. Mogło być ciekawie, ale trochę się rozmyło. Średnie.

Główna bohaterka - wdowa z dwójką dzieci, denerwująca poprzez swoje totalne oderwanie od życia i decyzje, które podejmuje. Mogło być ciekawie, ale trochę się rozmyło. Średnie.

Wyjątkowo przygnębiająca, wręcz brutalna historia dysfunkcyjnej rodziny z problemem alkoholowym. Rozdzierające serce zmagania dzieci próbujących wyrwać matkę że szponów nałogu. Postać matki totalnie beznadziejna, odnosiłam wrażenie, że dzieci przeszkadzają jej w zatracaniu się w oparach alkoholowych. Polecam.

Wyjątkowo przygnębiająca, wręcz brutalna historia dysfunkcyjnej rodziny z problemem alkoholowym. Rozdzierające serce zmagania dzieci próbujących wyrwać matkę że szponów nałogu. Postać matki totalnie beznadziejna, odnosiłam wrażenie, że dzieci przeszkadzają jej w zatracaniu się w oparach alkoholowych. Polecam.

Z całym szacunkiem dla autorki, ale po przeczytaniu kilku stron, mój zapał opadł i dałam sobie spokój z czytaniem. Entuzjastyczne opinie sugerują, że powieść i jej kontynuacje (bo, niestety są kolejne części) będą się podobać wielbicielkom ckliwych (i z reguły totalnie nudnych) historyjek w stylu Mniszkównej i jej podobnych pisarek.

Z całym szacunkiem dla autorki, ale po przeczytaniu kilku stron, mój zapał opadł i dałam sobie spokój z czytaniem. Entuzjastyczne opinie sugerują, że powieść i jej kontynuacje (bo, niestety są kolejne części) będą się podobać wielbicielkom ckliwych (i z reguły totalnie nudnych) historyjek w stylu Mniszkównej i jej podobnych pisarek.