Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem czy to kwestia tego, że przyzwyczaiłem się już do stylu autorów, ale wydaje mi się, że książka jest lepiej napisana niż poprzedni tom (choć czytam teraz trzeci i dorobiłem się kilku dodatkowych pęknięć na szkliwie zębów, więc po zakończeniu trylogii na bank muszę udać się do dentysty).
Żal trochę jak autorzy pozbyli się Hekate, Aurelusza Venporta i Zufy. Zwłaszcza szkoda tej pierwszej, bo postać miała niesamowity potencjał, a została wykorzystana bardzo po macoszemu i nie odegrała zbyt wielkiej roli, choć potencjał miała ogromny.
Poza tym, mogę stwierdzić, że lektura stanowiła dość dobrą rozrywkę.

Nie wiem czy to kwestia tego, że przyzwyczaiłem się już do stylu autorów, ale wydaje mi się, że książka jest lepiej napisana niż poprzedni tom (choć czytam teraz trzeci i dorobiłem się kilku dodatkowych pęknięć na szkliwie zębów, więc po zakończeniu trylogii na bank muszę udać się do dentysty).
Żal trochę jak autorzy pozbyli się Hekate, Aurelusza Venporta i Zufy. Zwłaszcza...

Do książki podszedłem jak do przysłowiowego "jeża" zniechęcony niepochlebnymi opiniami. Niedokończona klasyczna seria pozostawiła jednak niedosyt Diuny. Po pierwsze odradzam czytanie 'Diuny" po chronologii wydarzeń. Ta książka, dla kogoś, kto nie zaznajomił się z pierwowzorem , wyda się słaba i zniechęci go do oryginału. Nie wiem czy chodzi o kiepskie tłumaczenie, czy autorzy nie poddali swego "dzieła" redakcji, bo użyty język jest okropnie patetyczny, liczne przywoływanie wydarzeń sprzed kilku rozdziałów również nie poprawia sytuacji. Główni bohaterowie są okropnie przerysowani i sztampowi. Przemiana postawy Vora w stosunku do myślących maszyn jest procesem równie błyskawicznym jak pstryknięcie palcami.
A co dostaje miłośnik Diuny? No, jest kilka smaczków, jak np. historia powstania luminosfer czy osobistych tarcz. Furorę u mnie zrobił natomiast wątek odkrycia melanżu dla obcoświatowców oraz pierwsze ujeżdżenie czerwia.

Do książki podszedłem jak do przysłowiowego "jeża" zniechęcony niepochlebnymi opiniami. Niedokończona klasyczna seria pozostawiła jednak niedosyt Diuny. Po pierwsze odradzam czytanie 'Diuny" po chronologii wydarzeń. Ta książka, dla kogoś, kto nie zaznajomił się z pierwowzorem , wyda się słaba i zniechęci go do oryginału. Nie wiem czy chodzi o kiepskie tłumaczenie, czy...

Na razie cykl Kroniki Diuny jest dla mnie jak fala sinusoidalna - po świetnej "Diunie" nastąpił spadek formy w "Mesjaszu Diuny", po którym nastąpiły bardzo dobre "Dzieci Diuny" . W tym przypadku to wg. mnie najgorsza z dotychczasowych części. Nie przemówiła do mnie samotność Pana Leto, nie współczułem mu, zamiast tego wzbudził moją antypatię. Tysiące lat pokoju nie usprawiedliwiają stworzenia intergalaktycznego totalitaryzmu. Najbarwniejszą postacią okazał się kolejny ghola starego znajomego.

Na razie cykl Kroniki Diuny jest dla mnie jak fala sinusoidalna - po świetnej "Diunie" nastąpił spadek formy w "Mesjaszu Diuny", po którym nastąpiły bardzo dobre "Dzieci Diuny" . W tym przypadku to wg. mnie najgorsza z dotychczasowych części. Nie przemówiła do mnie samotność Pana Leto, nie współczułem mu, zamiast tego wzbudził moją antypatię. Tysiące lat pokoju nie...

Po tej lekturze zaliczam autora do jednego z moich ulubionych. Prócz umiejętności dobrej realizacji dobrych pomysłów, posiada on zdolność tworzenia barwnych i rozwijających wykreowany świat, ale nie przesadzonych i nużących, opisów oraz monologów wewnętrznych swoich bohaterów. W skrócie - pisze nie dość, że z sensem, to jeszcze ładnie i obszernie. Co nie jest wcale takie oczywiste wśród pisarzy.
Zaprezentowane opowiadania są dość długie. Jednak ich poziom artystyczny stoi na wystarczająco wysokim poziomie, aby autor nie musiał uciekać się do tanich sztuczek w stylu nagłych zwrotów akcji. Historie opowiedziane są od początku do końca.
"Obudź się i śpij" to moje pierwsze zetknięcie z literatura typu noir, dodatkowo podlanej sosem z fantastyki. Dobra rzecz.
Lekturę odradzam nastawionym na szybkie i płytkie czytadło.

Po tej lekturze zaliczam autora do jednego z moich ulubionych. Prócz umiejętności dobrej realizacji dobrych pomysłów, posiada on zdolność tworzenia barwnych i rozwijających wykreowany świat, ale nie przesadzonych i nużących, opisów oraz monologów wewnętrznych swoich bohaterów. W skrócie - pisze nie dość, że z sensem, to jeszcze ładnie i obszernie. Co nie jest wcale takie...

Spodziewałem się czegoś więcej. Zwłaszcza po intrygującym początku, ale akcja wystrzeliła tak szybko do przodu, że w sumie otoczka tajemnicy została w mig rozwiana. Powieść mocno skondensowana - to co współcześni autorzy rozdmuchaliby do 0,8 - 1 mln znaków, tu mamy zmieszczone w króciutkiej książeczce. Prędkość akcji, sprawia, że I tom cyklu jest pozbawiony klimatu, ciężko wczuć się w świat Amberu. Z tych powodów zarzucam resztę.

Spodziewałem się czegoś więcej. Zwłaszcza po intrygującym początku, ale akcja wystrzeliła tak szybko do przodu, że w sumie otoczka tajemnicy została w mig rozwiana. Powieść mocno skondensowana - to co współcześni autorzy rozdmuchaliby do 0,8 - 1 mln znaków, tu mamy zmieszczone w króciutkiej książeczce. Prędkość akcji, sprawia, że I tom cyklu jest pozbawiony klimatu, ciężko...

Kolejny tom serii potwierdza talent autora do opisu scen batalistycznych i snucia żołnierskich historii. Brakuje mi tu jednak osobiście większej inwencji światotwórczej. Mamy co prawda ogólny obraz sytuacji dla terenów, których bezpośrednio dotyczą przedstawione zdarzenia, ale pozostaje spory niedosyt. Od powstrzymania marszu ZSRR na zachód minęło 20 lat, a od kolejnej wojny 2, a sytuacja geopolityczna nie jest w ogóle zarysowana. Jak na rozmach perspektywy ten element potraktowany jest bardzo "po macoszemu". Czekam na kolejne tomy serii.

Kolejny tom serii potwierdza talent autora do opisu scen batalistycznych i snucia żołnierskich historii. Brakuje mi tu jednak osobiście większej inwencji światotwórczej. Mamy co prawda ogólny obraz sytuacji dla terenów, których bezpośrednio dotyczą przedstawione zdarzenia, ale pozostaje spory niedosyt. Od powstrzymania marszu ZSRR na zachód minęło 20 lat, a od kolejnej...

Po czym poznać dobrą książkę historyczną? Po tym, że czyta się ją prawie jak powieść. "Prawie" jest tu jednak słowem kluczowym, bo to wszak książka historyczna i nie mogło w niej zabraknąć dat, imion i nazw własnych w znacznym nagromadzeniu. Wszystko jest jednak dość łatwo przyswajalne.

Po czym poznać dobrą książkę historyczną? Po tym, że czyta się ją prawie jak powieść. "Prawie" jest tu jednak słowem kluczowym, bo to wszak książka historyczna i nie mogło w niej zabraknąć dat, imion i nazw własnych w znacznym nagromadzeniu. Wszystko jest jednak dość łatwo przyswajalne.

Czasem trzeba przeczytać słabą książkę, aby bardziej docenić te dobre. Ale od początku. Żądny historii alternatywnej, sięgnąłem po ten tytuł z lekkimi obawami. Ostatecznie kuszenia dopełniła dobra grafika na okładce. A co dostałem w zamian? Niespójnego głównego bohatera, moralizatorskie tyrady ociekające patosem, fabułę trzymającą się kupy na "słowo honoru". Czy nie ma plusów? Są lepsze fragmenty, ale nie wystarczą aby zmienić ogólną słaba ocenę.

Czasem trzeba przeczytać słabą książkę, aby bardziej docenić te dobre. Ale od początku. Żądny historii alternatywnej, sięgnąłem po ten tytuł z lekkimi obawami. Ostatecznie kuszenia dopełniła dobra grafika na okładce. A co dostałem w zamian? Niespójnego głównego bohatera, moralizatorskie tyrady ociekające patosem, fabułę trzymającą się kupy na "słowo honoru". Czy nie ma...

W drugiej części książki znajdują się wstępy do jednych z najlepszych opowiadań jakie do tej pory czytałem. Przekonujące wizje świata, dość dobrze dopracowanych bohaterowie oraz zajmująca fabuła,... która urywa się w najmniej oczekiwanym momencie, w zasadzie gdy wszystko zaczyna się dopiero rozkręcać. Szkoda, że autorowi zabrakło woli nadania tym tworom bardziej rozbudowanych form.

W drugiej części książki znajdują się wstępy do jednych z najlepszych opowiadań jakie do tej pory czytałem. Przekonujące wizje świata, dość dobrze dopracowanych bohaterowie oraz zajmująca fabuła,... która urywa się w najmniej oczekiwanym momencie, w zasadzie gdy wszystko zaczyna się dopiero rozkręcać. Szkoda, że autorowi zabrakło woli nadania tym tworom bardziej...

Dobre wrażenie psuje tekst Mroza, który wydaje się być pisany "na kolanie" na ostatnią chwilę - wykonanie tragiczne. Pozostałe propozycje w większości godne uwagi.

Dobre wrażenie psuje tekst Mroza, który wydaje się być pisany "na kolanie" na ostatnią chwilę - wykonanie tragiczne. Pozostałe propozycje w większości godne uwagi.

Książkę wygrałem w konkursie, bo chyba próżno szukać jej na księgarnianych półkach.
Podczas lektury nie sposób odepchnąć od siebie wrażenia amatorstwa autorów, wszak jest to antologia pokonkursowa. Jednak spośród w większości słabych tekstów na pewno na plus wyróżniają się "Uścisk ze szponów Negatywnej Przestrzeni" Konrada Knapka oraz "Fotoplastykon" Agnieszki Sawicz.

Książkę wygrałem w konkursie, bo chyba próżno szukać jej na księgarnianych półkach.
Podczas lektury nie sposób odepchnąć od siebie wrażenia amatorstwa autorów, wszak jest to antologia pokonkursowa. Jednak spośród w większości słabych tekstów na pewno na plus wyróżniają się "Uścisk ze szponów Negatywnej Przestrzeni" Konrada Knapka oraz "Fotoplastykon" Agnieszki...

Kilka spostrzeżeń po lekturze.
Autor powieści postawił główny nacisk na tempo akcji, która gna dosłownie na złamanie karku. Służy temu również podział na krótkie rozdzialiki, co dodatkowo potęguje efekt.
A za tło wydarzeń wziął sobie teorie z tzw. paleoastronautyki czyli propagowaną głównie przez Ericha von Dänikena opowieści o starożytnych kosmitach, którzy jakoby odwiedzali naszą planetę tysiące lat temu. Posklejanie różnych pseudonaukowych bajań o Atlantydzie, ewolucji człowieka i nazistowskich badań moim zdaniem wyszło całkiem fajnie. To jest powód, dla którego wystawiłem tak dobrą ocenę.
Gorzej natomiast ma się sprawa z opisem czasów współczesnych. Ponadnarodowa tajna organizacja hasa sobie po całym świecie i instaluje tajne obiekty na terenie różnych państw całkowicie bez ich reakcji. Do tego podbiera im najlepszych agentów ze służb specjalnych. Paranoja, równie ciężka do przetrawienia dla czytelnika jak główny cel tej organizacji.
Główny bohater okazuje się do tego nadzwyczaj wytrzymały na wszelkie obrażenia ciała, mimo że nie jest to podparte żadnymi ponadludzkimi właściwościami.
Cóż, mimo rażących uchybień logicznych pierwszego tomu, mam zamiar sprawdzić jak potoczą się losy świata w kolejnej części.

Kilka spostrzeżeń po lekturze.
Autor powieści postawił główny nacisk na tempo akcji, która gna dosłownie na złamanie karku. Służy temu również podział na krótkie rozdzialiki, co dodatkowo potęguje efekt.
A za tło wydarzeń wziął sobie teorie z tzw. paleoastronautyki czyli propagowaną głównie przez Ericha von Dänikena opowieści o starożytnych kosmitach, którzy jakoby...

Wsiąknij w duszną atmosferę Anglii, która, jak cały świat na trzy stulecia zatrzymała się technologicznie w końcu XIX w. Za sprawą wydobywanego z ziemi eteru postęp technologiczny stał się niepotrzebny, bo eter napędza i wzmacnia prawie każdy wytwór ludzkich rąk. Ale kolejny wiek stagnacji się kończy i zaczyna wiać wiatr zmian.
Próżno szukać w tej książce galopującej akcji. Fabuła potraktowana jest co najwyżej jako pretekst do opisu świata i rządzących nim mechanizmów.
Dla niecierpliwego czytelnika,pozycja może być przez ten fakt niestrawna.

Wsiąknij w duszną atmosferę Anglii, która, jak cały świat na trzy stulecia zatrzymała się technologicznie w końcu XIX w. Za sprawą wydobywanego z ziemi eteru postęp technologiczny stał się niepotrzebny, bo eter napędza i wzmacnia prawie każdy wytwór ludzkich rąk. Ale kolejny wiek stagnacji się kończy i zaczyna wiać wiatr zmian.
Próżno szukać w tej książce galopującej akcji....

Dział prozy tego numeru Sofy został zarezerwowany w całości dla tekstów wyróżnionych w konkursie na opowiadanie fantastyczne.
Uwagę zwraca zwłaszcza genialna ilustracja do zwycięskiego opowiadania "June", utrzymanego w klimacie s-f.
"Sześć emocji istnienia" również mocno trzyma się konwencji fantastyki naukowej. Choć jest najkrótsze z całego zestawienia, to autorka bardzo zręcznie porusza temat sztucznej inteligencji.
Nostalgiczny "Kołowrót" przenosi nas w bardziej swojskie klimaty. Można chyba zakwalifikować tekst jako realizm magiczny. Zdziwiło mnie, że napisał to mężczyzna, bo mocno subtelne. Brak szalejącej na łeb na szyje akcji rekompensuje mocny rys psychologiczny bohaterów.Warsztatowo bardzo dobrze.
"Pudełka starej Marlow" ukazują nam wizję sterylnego społeczeństwa przyszłości, wyzutego z uczuć i wplatają w to losy matki i jej córek. Wydało mi się trochę chaotyczne, początkowo ciężko było się wczuć. Choć pomysł ciekawy.
"Pamięć kamienia" ociera się dość mocno o grozę. Senne koszmary i potwory oraz lęki i stawienie im czoła. Stosunkowo dużo się dzieje, ale mnie nie porwało, bo chyba wyrosłem z literatury gdzie głównymi bohaterami są dzieci.
"Kolce" łączą w sobie kilka elementów. Mamy tu coś w stylu post-apo, ale świat przedstawiony jest mocno ograniczony a klimat trochę bajkowy. Chociaż główny bohater jest już młodym mężczyzną ( ma ok 180 cm wzrostu), to zachowuje się i myśli jak, co najwyżej, rezolutny sześciolatek. Świadczy o tym zwłaszcza cel jego misji.

Choć tematem przewodnim działu prozy jest fantastyka, to dla pełnej różnorodności zabrakło mi tu typowego opowiadania fantasy. Nie ma co winić redakcji, widocznie nie dopisali autorzy ;-)
Niemniej jednak lekturę polecam.

Dział prozy tego numeru Sofy został zarezerwowany w całości dla tekstów wyróżnionych w konkursie na opowiadanie fantastyczne.
Uwagę zwraca zwłaszcza genialna ilustracja do zwycięskiego opowiadania "June", utrzymanego w klimacie s-f.
"Sześć emocji istnienia" również mocno trzyma się konwencji fantastyki naukowej. Choć jest najkrótsze z całego zestawienia, to autorka bardzo...

oj, jakie to słabe i "na siłę"...

oj, jakie to słabe i "na siłę"...

Pomysł połączenia zbioru opowiadań z tą właśnie powieścią był bardzo udany. Część opowiadań dzieje się w tym samym uniwersum i dzięki temu mamy możliwość poznania wcześniejszych losów niektórych z bohaterów, a także rzucenia okiem na inne miejsca świata po Zapaści.
Osobiście uważam, że opowiadania czyta się lepiej. Powieść naszpikowana jest masą detali, które pozwalają wczuć się w klimat, ale z drugiej strony rozwlekają niemiłosiernie akcję.
Pozycja dla wytrwałych.

Pomysł połączenia zbioru opowiadań z tą właśnie powieścią był bardzo udany. Część opowiadań dzieje się w tym samym uniwersum i dzięki temu mamy możliwość poznania wcześniejszych losów niektórych z bohaterów, a także rzucenia okiem na inne miejsca świata po Zapaści.
Osobiście uważam, że opowiadania czyta się lepiej. Powieść naszpikowana jest masą detali, które pozwalają...

Kolejny twór z tasiemca pt. Uniwersum Metro 2033 ;-) Główny watek jest tak mało przekonujący i wiarygodny, że ciężko mi uwierzyć w słowa autora, że starał się przedstawić sytuację jako najbardziej możliwą do zrealizowania. Przyjechali obcy,którzy zgadali się z sąsiadami, a społeczność głownego bohatera wykonała uderzenie wyprzedzające, postrzelali do siebie, po czym wszyscy się zjednoczyli i wyruszyli na wyprawę mająca na celu złupienie innej ludzkiej sadyby. Wyszło słabo.
Ciekawie za to wyglądają retrospekcje z zycia Daniły i jego drogi do miana stalkera. Ten motyw jest o wiele lepiej dopracowany i szkoda, że nie został bardziej wyeksponowany.
Autor przyznaje w posłowiu, że od początku jego intencją było rozłożenie historii na trylogię. To widać, niestety. Cała książka jest jakby wstępem do kolejnej części.
Na uwagę zasługują zwłaszcza opisy bitewne. Są barwne, pełne szczegółów i dynamiczne. To jeden z niewielu plusów tej powieści, który ciągnie całość ku powierzchni.
Przekonująco wypadają też bohaterowie,zarówna protagonista jak i postacie drugoplanowe, choć w ich kreacji brak oryginalności. Są kalką z dobrze znanych archetypów.
Reasumując - prostota do bólu, zwłaszcza w warstwie językowej, ale także fabularnej. Do łyknięcia dla fanów serii.

Kolejny twór z tasiemca pt. Uniwersum Metro 2033 ;-) Główny watek jest tak mało przekonujący i wiarygodny, że ciężko mi uwierzyć w słowa autora, że starał się przedstawić sytuację jako najbardziej możliwą do zrealizowania. Przyjechali obcy,którzy zgadali się z sąsiadami, a społeczność głownego bohatera wykonała uderzenie wyprzedzające, postrzelali do siebie, po czym...

Jak na konkursową antologię, bardzo przyjemna rzecz. Moją uwagę przykuło zwłaszcza opowiadanie "Nagranie" M.Kaźmierczaka. Warto.

Jak na konkursową antologię, bardzo przyjemna rzecz. Moją uwagę przykuło zwłaszcza opowiadanie "Nagranie" M.Kaźmierczaka. Warto.

Jest moc. Pan Szmidt tchnął nowe życie w przewidywalne już do bólu UM2033. Bezpośrednia kontynuacja losów Remera/Ducha/Nauczyciela pełna jest intryg i knowań rodem z GoT. Porządny thriller konspiracyjny z dozą siarczystego języka i brutalności. Przebija wszystko, co do tej pory zostało wydane w serii.

Jest moc. Pan Szmidt tchnął nowe życie w przewidywalne już do bólu UM2033. Bezpośrednia kontynuacja losów Remera/Ducha/Nauczyciela pełna jest intryg i knowań rodem z GoT. Porządny thriller konspiracyjny z dozą siarczystego języka i brutalności. Przebija wszystko, co do tej pory zostało wydane w serii.

Antologia, jak to antologie, nierówna ;-) Autorzy nie zawsze trzymają się głównego wątku. Zwłaszcza A.Kańtoch potraktowała tytuł całości dość swobodnie.
- R. Dębski "Pocałunek lasu".
Narracja z perspektywy niemieckiego żołnierza walczącego z polską partyzantką. Wątek horroru fajny, jednak zakończenie ucieka w oparach mgły.
Dobre: 6/10
- M. Wójtowicz "Joanna i aniołowie".
Ciekawy pomysł z aniołami w służbie ludzi. Historia aż się prosi o rozwinięcie.
Bardzo dobre: 7/10.
- R. W. Orkan "Wystawa okrucieństw".
Opowieść o znieczulicy mediów goniących za sensacją. Nawet śmierć bliskich jest dobrym materiałem na "newswa". Niestety całość nie przemówiła do mnie. Plus za zakończenie, które ratuje tekst.
Poprawne: 5/10
- T. Duszyński "Strażnik".
Dwie rzeczywistości, które wpływają na siebie nawzajem. Gdy w jednej Polska jest supermocarstwem, to w drugiej pod okupacją.
Świetne: 8/10
- A. Pilipiuk "Lazaret".
Jedno z opowiadań o Jakubie Wędrowyczy. Coś w sobie ma, ale mnie osobiście nie zachwyca.
Może być: 4/10
- A. W. Sawicki "Grabarz i ogrodniczka".
Nekromanci nowym okupantem. Elitarny żołnierz napędzany nekroenergią jako Konrad Wallenrod.
Może być: 4/10
- A. Przechrzta "Czarna dorożka".
Dziadek głównej bohaterki i zarazem weteran Powstania Warszawskiego chce "naprawić" przeszłość.
Wyszło słabo: 3/10
- A. Kańtoch "Duchy w maszynach".
Najdłuższe opowiadanie w całej antologii i zarazem kompletnie nie wpasowujące się w motyw przewodni. Duchy + UFO = niestrawna mieszanka.
Bardzo słabo: 2/10
- D. Domagalski "Piąta pora roku".
Zagraniczna misja Zawiszy Czarnego w Bośni + ezoteryzm rodem z loży masońskiej.
Wyszło nawet dobrze: 6/10
- J. Komuda "1989"
Alternatywna historia Polski, w której stan wojenny trwa jeszcze w 1989 r. i na prośbę polskich towarzyszy wkroczyła Armia Czerwona. Brutalność aparatu państwa przypomina tą z lat 1944-1957.
Najlepsze z całego zbioru: 9/10

Antologia, jak to antologie, nierówna ;-) Autorzy nie zawsze trzymają się głównego wątku. Zwłaszcza A.Kańtoch potraktowała tytuł całości dość swobodnie.
- R. Dębski "Pocałunek lasu".
Narracja z perspektywy niemieckiego żołnierza walczącego z polską partyzantką. Wątek horroru fajny, jednak zakończenie ucieka w oparach mgły.
Dobre: 6/10
- M. Wójtowicz "Joanna i...