Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O tym, że dziecko choruje, bo potrzebuje uwagi. Ciekawe uzupełnienie innych książek o rodzicielstwie z dziedziny PbP i RB.

O tym, że dziecko choruje, bo potrzebuje uwagi. Ciekawe uzupełnienie innych książek o rodzicielstwie z dziedziny PbP i RB.

Niesamowita książka, kawał ciężkiej psychologii przekazanej ciężkim językiem, ale otwierający oczy na to, co CIO i kortyzol robi mózgowi dziecka. Uświadamia jak bardzo istotne jest reagowanie na płacz, zaspokajanie potrzeb dziecka, bo pokazuje skutki CIO: tłumienie emocji, choroby psychosomatyczne. Przeczytać po tej książce Alice Miller i nawrócenie (w sensie niereligijnym) gotowe.
Polecam serdecznie.

Niesamowita książka, kawał ciężkiej psychologii przekazanej ciężkim językiem, ale otwierający oczy na to, co CIO i kortyzol robi mózgowi dziecka. Uświadamia jak bardzo istotne jest reagowanie na płacz, zaspokajanie potrzeb dziecka, bo pokazuje skutki CIO: tłumienie emocji, choroby psychosomatyczne. Przeczytać po tej książce Alice Miller i nawrócenie (w sensie niereligijnym)...

Jedna z lepszych książek o rodzicielstwie jaką kiedykolwiek czytałam.
Bardzo gorąco polecam!

Jedna z lepszych książek o rodzicielstwie jaką kiedykolwiek czytałam.
Bardzo gorąco polecam!

Najlepsza książka o wychowaniu, jaką kiedykolwiek czytałam, przebija nawet Jespera Juula.
POLECAM KAŻDEMU RODZICOWI.

Najlepsza książka o wychowaniu, jaką kiedykolwiek czytałam, przebija nawet Jespera Juula.
POLECAM KAŻDEMU RODZICOWI.

Rewelacyjna książka o wychowywaniu dzieci i o tym jak radzić sobie ze swoim i dziecka gniewem. Mnie nauczyła, że nie wszystkie nasze uczucia odnoszą się do aktualnej sytuacji, ale - szczególnie gdy są strasznie silne, za silne w stosunku do bodźca, które je wywołał! - do przeszłości. To było dla mnie jak objawienie, dlatego polecam, polecam, polecam!

Rewelacyjna książka o wychowywaniu dzieci i o tym jak radzić sobie ze swoim i dziecka gniewem. Mnie nauczyła, że nie wszystkie nasze uczucia odnoszą się do aktualnej sytuacji, ale - szczególnie gdy są strasznie silne, za silne w stosunku do bodźca, które je wywołał! - do przeszłości. To było dla mnie jak objawienie, dlatego polecam, polecam, polecam!

Moja ulubiona z książek Jespera. Porusza kwestię agresji, skąd się bierze i jak sobie z nią radzić.
I bynajmniej nie karą..
Najfajniejsze jest to, że totalnie nie ma tu odniesień do religii, a mimo to książka zawiera wartości chrześcijańskie - miłość bliźniego.
Bardzo, bardzo polecam wszystkim.

Moja ulubiona z książek Jespera. Porusza kwestię agresji, skąd się bierze i jak sobie z nią radzić.
I bynajmniej nie karą..
Najfajniejsze jest to, że totalnie nie ma tu odniesień do religii, a mimo to książka zawiera wartości chrześcijańskie - miłość bliźniego.
Bardzo, bardzo polecam wszystkim.

'' Ta książka nie mówi o konieczności stawiania dzieciom granic ani o tym, jak w możliwie krótkim czasie zdobyć nad nimi kontrolę. Mówi o tym, że dla jakości wzajemnych relacji trzeba czasem powiedzieć NIE, żeby sobie samemu móc powiedzieć TAK.'' cytat str. 9.

'' Ta książka nie mówi o konieczności stawiania dzieciom granic ani o tym, jak w możliwie krótkim czasie zdobyć nad nimi kontrolę. Mówi o tym, że dla jakości wzajemnych relacji trzeba czasem powiedzieć NIE, żeby sobie samemu móc powiedzieć TAK.'' cytat str. 9.

Książka mi uświadomiła, że nie można tak po prostu odreagowywać gniewu na dziecku, i choć metoda radzenia sobie z gniewem (medytacja) była sprzeczna z moimi przekonaniami, polecam.

Książka mi uświadomiła, że nie można tak po prostu odreagowywać gniewu na dziecku, i choć metoda radzenia sobie z gniewem (medytacja) była sprzeczna z moimi przekonaniami, polecam.

Jeśli ktoś jest w etapie opłakiwania ran z przeszłości to gorąco polecam: pomaga uświadomić sobie, co się wydarzyło, co bolało i jak bardzo. Mimo że autor zachęca do medytacji, dla mnie zbawienne było samo opłakanie ran i uwolnienie emocji..

Jeśli ktoś jest w etapie opłakiwania ran z przeszłości to gorąco polecam: pomaga uświadomić sobie, co się wydarzyło, co bolało i jak bardzo. Mimo że autor zachęca do medytacji, dla mnie zbawienne było samo opłakanie ran i uwolnienie emocji..

Rewelacyjna książka. Wspaniałe narzędzia ułatwiające komunikację z dzieckiem.
Dobry wstęp do nauki empatii wobec dziecka, na której opiera się Porozumienie bez Przemocy oraz wychowanie bezwarunkowe Alfiego Kohna.
Jeśli ktoś nie był zadowolony z Feber, niech koniecznie sięgnie po Gordona (a potem po Juula, Kohna i Rosenberga ;-)
Polecam!

Rewelacyjna książka. Wspaniałe narzędzia ułatwiające komunikację z dzieckiem.
Dobry wstęp do nauki empatii wobec dziecka, na której opiera się Porozumienie bez Przemocy oraz wychowanie bezwarunkowe Alfiego Kohna.
Jeśli ktoś nie był zadowolony z Feber, niech koniecznie sięgnie po Gordona (a potem po Juula, Kohna i Rosenberga ;-)
Polecam!

Książka jest o wychowywaniu bezwarunkowym, a więc zawiera samo sedno książki Alfie'go Kohn'a ''Wychowanie bez nagród i kar''; niewiele jednak zostaje z tego w głowie na dłużej, niestety.

Książka jest o wychowywaniu bezwarunkowym, a więc zawiera samo sedno książki Alfie'go Kohn'a ''Wychowanie bez nagród i kar''; niewiele jednak zostaje z tego w głowie na dłużej, niestety.

Strasznie dużo treści z innych książek, szczególnie Jespera Juula. Pamiętam, że po przeczytaniu tej książki miałam dużo poczucia winy.. Chciałabym, aby książki w duchu PbP były inaczej skonstruowane, aby zaspokajały moja potrzebę zrozumienia i akceptacji, ale myślę, że autorka pisząc ją też coś chciała przez to powiedzieć.. Stawia granice (rodzicom), bo potrzebuje bezpieczeństwa? Jakiś taki bunt i żal bije z tej książki.
Sami zdecydujcie czy chcecie ja przeczytać, moim zdaniem lepsza jest Agnieszka Stein i jej ''Dziecko z bliska''.

Strasznie dużo treści z innych książek, szczególnie Jespera Juula. Pamiętam, że po przeczytaniu tej książki miałam dużo poczucia winy.. Chciałabym, aby książki w duchu PbP były inaczej skonstruowane, aby zaspokajały moja potrzebę zrozumienia i akceptacji, ale myślę, że autorka pisząc ją też coś chciała przez to powiedzieć.. Stawia granice (rodzicom), bo potrzebuje...

To trudna książka. Jest tu dużo gniewu, nienawiści, ale i cierpienia, dotyka zranień z dzieciństwa, i radzi skonfrontowanie rodziców z tym, jak myśmy odczuli to, co oni nam zrobili.
Dla tych, którzy żywią urazę do swoich rodziców i chcą się z tego wyrwać.

To trudna książka. Jest tu dużo gniewu, nienawiści, ale i cierpienia, dotyka zranień z dzieciństwa, i radzi skonfrontowanie rodziców z tym, jak myśmy odczuli to, co oni nam zrobili.
Dla tych, którzy żywią urazę do swoich rodziców i chcą się z tego wyrwać.

Od tej książki zaczęła się moja przygoda z rodzicielstwem bliskości.. Bardzo gorąco polecam!!!!!!!!!

Od tej książki zaczęła się moja przygoda z rodzicielstwem bliskości.. Bardzo gorąco polecam!!!!!!!!!

Kolejna po Searsach i Liedloff autorka pisząca w duchu rodzicielstwa bliskosci.
Książka opisuje doświadczenie, na podstawie której wyróżniono style przywiązania i zachęca do ''kangurowania'' nawet (szczególnie) wcześniaków..
Polecam!

Kolejna po Searsach i Liedloff autorka pisząca w duchu rodzicielstwa bliskosci.
Książka opisuje doświadczenie, na podstawie której wyróżniono style przywiązania i zachęca do ''kangurowania'' nawet (szczególnie) wcześniaków..
Polecam!

Koszmarna książka. Autorka twierdzi, że noszenie dzieci jest złe i zaleca naukę samodzielnego zasypiania przy pomocy kontrolowanego płaczu (3-5-7). Spróbowałam tej jej metody, ale kosztowała mnie więcej nerwów, a dziecko płaczu, więc się poddałam.
Całe szczęście, bowiem kilka miesięcy później natrafiłam na informacje o CIO w ''Mądrych rodzicach'' i przeczytałam ''W głębi kontinuum''..
LUDZIE, nie stosujcie tej metody, ale sięgnijcie po rodzicielstwo bliskości - nawet jeśli nie możecie karmić, nosić, współspać, to ich podejście do dziecka, jest ludzkie - nie przedmiotowe jak w przypadku Tracy - i bierze pod uwagę DZIECKO i pokazuje, że to NORMALNE, iż dziecko chce tego noszenia, bo potrzebuje naszej bliskości i to jest NORMALNE.
Szukajcie innych książek, np. ''Więź daje siłę'' Evelin Kirkilionis, poczytajcie Searsów albo te wyżej wymienione, ale tę rzućcie w kąt!

Koszmarna książka. Autorka twierdzi, że noszenie dzieci jest złe i zaleca naukę samodzielnego zasypiania przy pomocy kontrolowanego płaczu (3-5-7). Spróbowałam tej jej metody, ale kosztowała mnie więcej nerwów, a dziecko płaczu, więc się poddałam.
Całe szczęście, bowiem kilka miesięcy później natrafiłam na informacje o CIO w ''Mądrych rodzicach'' i przeczytałam ''W głębi...

Dużo fajnych informacji o karmieniu piersią.

Dużo fajnych informacji o karmieniu piersią.